Δολοφονικός Εραστής

κεφάλαιο 3

Βικτώρια Pov

Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και περίμενα μια σφαίρα στο κεφάλι μου αλλά ποτέ δεν ήρθε. Άνοιξα το ένα μου μάτι προσεκτικά και είδα ότι με κοιτούσε κρατώντας ακόμα το όπλο μπροστά μου χωρίς καμία κίνηση.

'' Σε παρακαλώ μην την σκοτώσεις! Είδαμε μόνο ότι σκοτώσατε εκείνον τον άνθρωπο. Σας παρακαλούμε αφήστε μας να φύγουμε και υποσχόμαστε να μην μιλήσουμε σε κανέναν.''

Φώναξε κλαίγοντας η Σμαράγδα . Ο άνθρωπος κατέβασε το όπλο και έπιασε με δύναμη το πηγούνι μου κάνοντας με να τον κοιτάξω κατάματα.

''Είδες ; Η φίλη σου απο εδώ είναι πολύ ποιο συνεργασιμη απο σένα. Καλά να κάνεις να της μοιάσεις για το καλό σου το καλο.''

Άφησε το πηγούνι μου και έκανε νόημα στον ξανθό. Εκείνος άρπαξε την δεμένη Σμαράγδα και την εσυρε έξω από το βρώμικο δωμάτιο.

'' Οχι! Πού την πας ; '' Ουρλιαζα απελπισμένη.

''Βικτώρια, Βικτώρια βοήθεια! '' Και αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που άκουσα απο την Σμαράγδα πριν κλείσει η πόρτα.

Έκλαιγα ασταμάτητα νιώθοντας ότι ήταν το τέλος μας.

''Σταμάτα να κλαις δεν αντέχω να σε ακούω.''  Είπε εκείνος νευριασμένος.

''Πού την πήγε ; Θα την κάνει κακό ;''

''Προς το παρόν όχι μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε με εσάς. Τώρα θα σου κάνω μερικές ερωτήσεις και θέλω να απαντήσεις σε όλες και πρόσεχε γιατί δεν θα γλιτώσεις απο το όπλο μου έγινα κατανοητός ;''

''Μάλιστα. '' Κούνησαν το κεφάλι μου και προσπαθούσα να συνέλθω απο το κλάμα μου. Πήρε μια καρέκλα και έκατσε ακριβώς απέναντι απο μενα.

''Πώς σε λένε ;''

''Βικτώρια. Βικτώρια Ασλανίδη''  η φωνή μου ετριζε λιγάκι.

''Ηλικία ;''

''Πριν λίγο καιρό έγινα 20''

''Μάλιστα, για ποιο λόγο περνάγατε απο εκεί ;''

''Δουλεύαμε και όταν σχολάσαμε αργά περάσαμε τυχαία απο εκεί.''

Εκείνος μου έριξε ενα περίεργο βλέμμα πριν συνεχίσει της ερώτησης του.

''Πως λέγεται το μέρος όπου δουλεύετε ;''

''Για ποίο λόγο ;'' ρώτησα απορημένη

''Εγώ κάνω της ερώτησης και απάντησε μου σε αυτό που σε ρωτάω.'' 

Ανηψωσε την φωνή του και εγω τρόμαξα.

''Shine έτσι λέγεται.''

''Οι γονείς σου ;''

''Οι γονείς μου τι ;''

''Την ηλίθια κάνεις κοριτσάκι μου ; Ποιοι είναι οι γονείς σου που μένουν ;''

Σηκώθηκε απότομα απο την καρέκλα και με πλησίασε επικίνδυνα.

''Δεν ξέρω ποιοι είναι οι γονείς μου εντάξει ; Δεν τους γνώρισα ποτέ! Μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο. '' Του φώναξα αγανακτισμένη.

Εκείνος με κοίταξε για λίγο και μετά έφυγε σαν συφουνας χωρίς να πει κουβέντα.

Συγνώμη που έκανα τόσο καιρό να ενημερώσω αλλα απο εδώ και πέρα θα ενημερώνω πολύ πιο συχνά!!