Same Depression|| Vervolg fadtr|| ft. LouLou

Hoofdstuk 8

Okay, dit is een beetje verwarrend, maar dit is gewoon dezelfde dag als het vorige hoofdstuk, dus de dag van de ontmoeting tussen Bo en Louise. I hope you like this chapter! (Let niet op mijn slechte Engels!)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Louise Horan's POV.

Hij heeft mijn hand al een tijdje los Hij heeft mijn hand al een tijdje los gelaten, en steekt nu zijn hand uit. Hij kijkt me vragend aan. Ik weet het niet... Hij heeft wel zijn excuses aangeboden, en hij wil het echt graag, dat het weer goed is dan. Hij staart me zenuwachtig aan, bang voor mijn antwoord. 'Mag ik alsjeblieft papa van Tommie worden?' Vraagt hij.

Ik weet het even niet meer. Aan de ene kant geloof ik hem, eerlijk waar. Maar, aan de andere kant... Geloof ik hem niet. Het is dan wel fake, maar hij moet wel met haar zoenen. Ik ken Louis goed, goed genoeg om te weten dat ik in zijn ogen moet kijken om er achter te komen dat hij de waarheid spreekt. Maar toch wil ik die truc niet doen. Ik wil hem een kans geven, maar toch ook weer niet.

Okay, ik zal hem nog 1 kans geven, en als hij die verkl**t krijgt hij geen kansen meer. 'Okay, je mag papa worden van Tommie. Onze Tommie,' glimlach ik. Ik pak zijn hand, en glimlach. Louis krijgt meteen een grijns op zijn gezicht, en kijkt me lachend aan. 'GROUPHUG!' Roept Louis ineens. Hij spreid zijn armen, en ik duik zijn armen in.

Als ik hem weer los laat, legt hij zijn hand op mijn buik. 'Trouwens Lou, ik heb vanmiddag met Bo afgesproken. Ik moest het wel doen. Dus ik vroeg me af of jij vermomd je hier in de Starbucks wil gaan zitten, en de boel een beetje in de gaten houd,' zeg ik. Louis knikt bedenkelijk, en rent de Starbucks opeens uit.

Ik ga maar weer aan het tafeltje zitten met mijn gezicht naar de deur gericht. Opeens komt er een man met een baard de Starbucks in. Louis. Hij loopt recht op me af, en showt zijn look. Ik grinnik door zijn vreselijk lelijke en rare look, en zie dan opeens achter Louis een meisje de Starbucks in lopen. Ze heeft lange bruine haren, bijna tot haar kont. Ze heeft een sweater aan, met een donkere skinny. Ze kijkt de Starbucks rond.

'Louis weg! Daar is ze!' Sis ik. Louis springt gesprongen de lucht in, en rent naar de hoek naar een tafeltje. Hij stuurt een gezinnetje weg, en gaat zitten. Hij pakt een menukaart, en houd die voor zijn gezicht. Ik kijk naar Bo, die ondertussen al naar de kassa is gegaan. Als ze zich omdraait met een beker van de Starbucks, kijkt ze me recht in mijn ogen aan. Ze heeft zulke mooie ogen. Daar ben ik altijd al jaloers op geweest. Hele donker blauwe ogen, met een zwart randje om haar iris. (Zie foto)

Ik glimlach, en gebaar dat ze moet komen. Ze glimlacht terug, en loop om de tafeltjes naar mijn tafeltje toe. Ik sta op, en geef haar een knuffel. 'O mijn god, het is dus waar?' Gilt ze. 'Wat is waar?' Vraag ik verbaast. Ze gaat voor me aan het tafeltje zitten, en neem diep adem. 'DAT JE ZWANGER BENT!' Roept ze blij. Ik knik, en leg bijna automatisch een hand op mijn buik.

'Maar, je wilde met me praten?' Vraag ik. Ze knik, en neemt een slok uit haar beker. 'Ik wilde zeggen dat het me spijt, dat ik altijd zo rot tegen je heb gedaan. Ik voel me zo rot nu, ik heb het nooit zo bedoeld. Maar je bent ook zó perfect, en je was zo geliefd op school. Ik was toen dus verliefd op die gast, en toen kreeg jij een "relatie" met hem, en dat raakte me. Ik werd heel jaloers op jou toen Niall beroemd werd, en werd steeds jaloerser toen jij ook nog is een relatie kreeg met Louis... Ik wilde jou zijn, omdat jij het perfecte leven had. Ik besefte pas dat jij je net zo voelde als mij, toen er overal op Twitter stond dat jij depressief was. Dat je snijdde, niet meer eette, en ander sh*t. Daardoor ging ik mezelf steeds schuldiger voelen, en toen ben ik naar je moeder gegaan. Ik heb aan haar jou nummer gevraagt, en die heeft ze zonder twijfel gegeven. Ik ben je erg dankbaar dat je haar nooit wat verteld heb over mijn streken die ik bij je uithaalde. Dat vind ik zo lief,' zegt ze.