the long lost Snape

is het waar...?

"Jha schat... het is waar..." stamelt mama. Er gaan zoveel gedachten door mijn hoofd. Hoe kan dit? Mijn lievelingsboeken blijken over mijn familie te gaan. DE Harry Potter is een soort grootoom. Ik ben kleinkind van DE Hermelien. Maar als mijn beide ouders afstammen van tovenaars, waar is mijn brief dan?

Zoveel vragen maar ik zie de vuurrode waterige ogen van mama. Ze heeft gehuild terwijl papa het verhaal vertelde. Ik snap haar wel, na de oorlog is het heel zwaar geweest voor de tovenaarswereld. Niets was nog hetzelfde. Ondanks dat Jeweetwel nu echt verslagen was, bleven er trouwe doodoeners. Sommige wilde van De Heer Van Het Duitser een soort god maken met religie en sektes, andere wilde hem wreken. Een enkeling geloofde in zijn visie en verkondigde dit ook. Zij deden er niets mee maar bleven grof tegen niet-zuiverbloed-tovenaars.

Ik nam me voor om mama te knuffelen en voor te stellen nog wat te gaan slapen. Het was 3 uur in de nacht.

Na 5 stappen plof ik op mama haar schoot en doe mijn armen rond haar. "Mama, huil maar niet. Alles komt goed. Gaan we nog slapen? Mag ik dan bij jullie liggen?" Vraag ik zoals ik altijd doe wanneer het moeilijk gaat.

Ook wij hebben al een moeilijke tijd achter de rug. Vorig jaar op mijn 12e verjaardag is mama heel erg ziek geweest, is er veel ruzie geweest. Nooit heb ik begrepen waarom, zou het komen door heel het tovenaarsgedoe? Sindsdien is het nooit meer helemaal goed gekomen tussen mama en papa, maar we leven gezellig met ons drietjes samen in een klein huisje.