ugliest professor ❧ namjin [PL]

I. Pokój Nauczycielski

           

Dwaj nauczyciele zajmowali dość duży pokój nauczycielski. Ściany byłby tu ciemnoczerwone, a płytki, które stanowiły podłogę całej szkoły, układały się w czarno-brązową kratkę.

Zwykły brązowy dywan leżał po jednej stronie pokoju, z dala od drzwi, z meblami wypoczynkowymi ustawionymi na nim. Biała skórzana kanapa stała pod ścianą, a dwa białe wyściełane krzesła naprzeciwko. Pośrodku znajdował się szklany stolik kawowy.

Całą jedną ścianę zajmowały szafki, a na nich lada, zlew i lodówka. Na ladzie stał czerwony ekspres do kawy, mikser, miska owoców - co tydzień uzupełniana, czerwona mini-mikrofalówka i uchwyt na papierowy ręcznik. Szafki były zaopatrzone w papierowe talerze, plastikowe kubki, a w szufladach znajdowały się najzwyklejsze przybory. Kilka zwykłych białych kubków było trzymanych w jednej z szafek, nauczyciele mogli z nich korzystać, mimo że najbardziej lubili przynosić swoje własne.

Na małym mahoniowym biurku w kącie stał stary monitor i skaner z kopiarką. Komputer był umieszczony pod biurkiem, które pozostawało bez krzesła. Niedaleko znajdowały się drzwi prowadzące do pojedynczej łazienki. Ponieważ zarówno mężczyźni, jak i kobiety z niej korzystali, nie było w niej pisuaru, ale za to zawierała małą ławeczkę na wypadek, gdyby ktoś musiał zmienić ubrania z jakiegoś powodu. Na drzwiach łazienki umieszczono napis "NIE SRAĆ TUTAJ" napisany przez profesora Mina.

Trzy duże, dębowe, okrągłe stoły, każdy uzupełniony o cztery drewniane krzesła, zajmowały większość pozostałej przestrzeni w pokoju.

- Jak możesz się uśmiechać przy otrzymywaniu tak wielu obelg na co dzień? - jego głos był zdumiony. Namjoon spojrzał na niego z uśmiechem na twarzy, idąc w kierunku ekspresu do kawy.

- Cóż, a jak ty możesz się nie uśmiechać, ciągle otrzymując nieskończoną ilość komplementów. - odparował Namjoon.

- Oh, proszę cię. - powiedział drugi, ignorując swoje wcześniejsze słowa - Jedynym powodem, dla którego ktoś mnie lubi, jest to że pokazuję moim uczniom filmy edukacyjne zamiast udzielać im wykładów jak reszta z was. Jestem zabawnym nauczycielem!

- Nie. Jesteś po prostu zbyt leniwy, żeby wstać i mówić przez dłuższy czas. - prychnął.

- Cholera. - zachichotał Yoongi - Masz rację.

Min Yoongi. 23 lata.
Nie pamięta, kiedy ostatnio jego włosy były czarne.
Nawet jeśli pracuje na jednym z najlepszych uniwersytetów w Korei Południowej, jest cholernie biedny.
Nosi ubrania, które dobrze wyglądają, ale są wygodne i unika wszystkiego co jest zbyt drogie. Kiedy nie pracuje, najczęściej śpi lub pisze wiersze i teksty piosenek. To jest powodem dlaczego ten mężczyzna uczy Kreatywnego Pisania.

- A kiedy ja nie mam racji? - Namjoon krzyknął. Pomijając jego wygląd, Namjoon był najbardziej dumny ze swojego mózgu.

- Kiedy cię nie ma. - szepnął głośno Yoongi, zakrywając ręką usta z jednej strony, jakby był dzieckiem, które szepcze do swojego najlepszego przyjaciela. Namjoon przewrócił oczami z chichotem i napił się gorzkiej czarnej cieczy z kubka.