Bakit? Bakit nagawa nyo sakin to? Ano bang kasalanan ko sa inyong dalawa?
(Bigla akong nagising dahil sa malakas na pagkatok ni mama sa pinto ng kwarto ko)
Mama: LOuisa... (Habang kumakatok) Hindi ka pa ba babangon dyan? Hala anong oras na anak. Wala ka bang pasok ngayon.
"Wala ma. Ayokong pumasok."
Mama: Ano ba talaga? Kung may pasok ka, bumangon ka na. Naghanda na ako ng almusal mo. Dali na bangon na.
"Hay. Opo ma. Susunod na lang po ako."
Nakakatamad naman gumising ngayon. Pakiramdam ko antok na antok ako. Teka? Grabe lang yung panaginip ko. Hanggang sa panaginip ba naman hindi ko pa rin makalimutan yung mga nangyari sa aming tatlo nina Bianca at Steve. Its been a week na rin nung nangyari yun. One week ko na silang iniiwasan. One week na akong lumalayo kay Steve. One week na pero sobrang sakit pa rin.
Buti na lang ginising ako ni mama ngayon kung hindi, baka hindi ako makakapasok. Medyo napupuyat kasi ako nitong mga nakaraang araw. Wala akong masyadong maayos na tulog. Kung hindi ako makatulog, putol-putol naman yung tulog ko. Hay. Hanggang kailan kaya ako magkakaganito. Naaawa na ako sa sarili ko.
Bumaba na ako sa sala para saluhan si mama sa almusal. Ayoko na rin na magmukmok masyado. Napapagod na akong maging malungkot. Napapagod na akong umiyak.
Mama: Louisa. Okay ka lang ba? Napapansin ko nagiging matamlay ka ah? May masama ka bang nararamdaman?
"Meron ma."
Mama: Ha! Ano? Bakit hindi mo sinasabi?
"Ah. Biro lang ma. Wala po. Ayos naman ako. Baka napapagod lang po ako dahil palapit na yung finals tapos maraming activities na sa school."
Ma: Naku. Huwag mo masyadong abusuhin yang katawan mo. Magpahinga ka. Baka mapano ka nyan anak.. mahirap na.
"Opo ma. Wag po kayong mag-alala.", sabay ngiti.
Kailangan kong ipakita kay mama na okay lang ako. Ayoko naman na pati sya eh mag-alala dahil sakin. Dahil lang dun sa nangyari. Kailangan kong magkunwaring okay lang ako sa harap ni mama para naman hindi na ko makadagdag sa mga iisipin nya.
Ma: Oh tapos ka na agad kumain?
"Opo ma. Bigla ko kasing naalala na kailangan kong pumunta ngayon ng maaga sa school. Una na ako ma."
Ma: Mag-iingat ka ha? Magtext o tumawag ka lang sakin o sa kuya mo kapag may problema.
"Mama talaga. OKay lang ako. Mag-iingat ka rin ma. I love you po.", sabay beso kay mama.
Mabuti na lang at may mama akong napaka-sweet at mapagmahal. Kahit papaano nababawasan yung lungkot na nararamdaman ko. Pero sana maka-move on ako agad. Kung hindi ko lang sana makikita sina Bianca at Steve sa school baka hindi ako mahihirapan na gawin yun. Kaso.....
(Sa lobby)
Eca: Goodmorning bespren! Akala ko hindi ka pupunta ngayon eh.
"Pwede ba naman yun Eca? Start na ba?"
Eca: Hindi pa. Mamaya pa siguro. Wala pa rin yung speaker eh, kaya malamang male-late na to.
"Ah sige ayos lang. Maghintay na lang muna tayo dito."
Eca: Hoy babae. Ok ka na ba?
"Ha? Oo. bakit naman hindi ako magiging okay?"
Eca: Asus! Maglilihim pa sakin. Bespren mo ako kaya alam ko na hindi ka pa okay. Magkuwento ka na kasi sakin Louisa.
"Eca, ayoko ng pagusapan yun. Tsaka ayos na talaga ako. Maniwala ka."
Eca: Basta bes, kung kailangan mo ng masasabihan, pls sabihan mo ako. Wag mong solohin yan.
(Habang nag-uusap kami ni Eca, may biglang dumating....)
Bianca: Baka late na tayo. Anong oras ba start nun?
Steve: Alam ko 9am.
Bianca: Naku late na pala tayo.
Bigla kong nakita sina Bianca at Steve na magkasama. Oo, magkasama sila. So baka kasi sila na kaya magkasama sila.
Biglang huminto yung mundo ko nung nakita ko sila na magkasama. Pinipilit ko na wag na lang tumingin sa kanilang dalawa para hindi na ako masaktan. Ang sakit! Ang sakit-sakit makitang magkasama sila. Ang sakit makita na masaya sila habang ako nagkakaganito. ANg unfair nila! Ang sarap nilang murahin, pero wala akong magawa kundi umiwas na lang ng tingin.
Alam ko nakita na rin ako ni Bianca. Alam ko na napansin nya na hindi ako tumitingin sa kanila. Alam ko kasi biglang nag-iba pakikitungo nya kay Steve nung nakita nya ako.
Steve: Tara na Bianca. Pasok na tayo sa loob. (Aakmang makikipagholding hands kay Bianca)
Pero umiwas si Bianca sa ginawa ni Steve. Yeah, she refused na magholding hands.
Bianca: Ah mauna ka na Steve. Pupunta muna ako sa C.R. Kita na lang tayo sa loob.
Halata kay Steve na nagulat sya sa pagtanggi ni Bianca.
Steve: Ha? Bakit?
Bianca: Mag-aayos lang ako saglit. Sige na.
Steve: Okay.
Sa buong pangyayaring yun.. tahimik lang ako at nagkukunwaring hindi ko alam na nandyan sila. Nagkukunwari akong hindi ko sila nakita, hindi ko sila naririnig at hindi ako naaapektuhan. Kailangan kong ipakita sa kanila na okay na ako. Kailangan kong ipakita na matatag ako.
Eca: Louisa?
Ngumiti ako kay Eca. Alam ko kasi na tatanungin lang nya ako kung okay lang ako.
"Tara na Eca. Pasok na tayo sa loob."
Eca: Sigurado ka?
"Oo naman. Nakakainip maghintay dito eh. Hahaha"
Ang hirap magpretend na masaya ka. Ang hirap lalo na kung ang totoo unti-unti kang nasasaktan. Parang dinudurog yung puso ko sa bawat pagsisinungaling na sinasabi ko. Okay lang ako pero deep inside pagod na ako.
Hinihiling ko na sana bumilis ang oras. Hindi ko alam kung gaano ko pa katagal kakayanin na makasama sila Bianca at Steve sa loob ng isang kwarto. Buti na lang kasama ko si Eca, kasi kung hindi baka umuwi na lang ako. Mas gugustuhin ko ng umuwi kaysa magtiis.
Eca: Ang dami ng tao. Nakakainip na maghintay. Ang tagal naman dumating nung speaker.
"Okay lang yan. Gusto mo umuwi na tayo?"
Eca: Hala ka. Wag na teh! Sayang naman yung paggising natin ng maaga no! Tsaka kanina pa tayo dito. Malapit na yan. Maguumpisa na rin yan bes.
"Wala yun Eca. Ayos lang naman eh. Wala rin naman kasi akong gagawin sa bahay kung sakali."
Eca: Oh ayan na bes. Mag-uumpisa na yata.
"Hi Eca. Pwede ba kaming tumabi?"
Bigla akong may narinig na boses ng isang lalaki. Parang kilala ko yung boses kaya lumingon ako.
