Call it fate

03

"Ow, dat verklaard veel. Maar, waarom spring je nu ook naar de Canadese grens, Jumper?" Vraagt het meisje dat eerder Alice werd genoemd nieuwsgierig.

"Je weet dat dat het honden gebied is?" Gaat het blonde meisje er op in, Rosalie denk ik.

"Ik dacht niet dat ik zo hard zou verzwakken van de sprong. Ik dacht dat ik vast nog wel van daar naar hier kon springen. Ik moest gewoon weer op krachten komen. De honden waren er enkel sneller dan dat ik had verwacht." Legt hij het door Stacy bedachte plan uit, waarna ik even in Stacy haar hand knijp. Ik neem nog is iedereen in me op en zie nergens gelijkenissen. Is dit nou echt zijn familie waar hij het altijd over had? Want eerlijk, ze lijken totaal geen familie.

"Edward, Bella en EJ zijn jagen. Esme komt eraan, ze moest even iets ophalen." Zegt de man, die Jumper eerder Carlisle noemde. Hij komt dichterbij gewandeld en gaat recht voor ons staan.

"Hoi, ik ben Carlisle en dit zijn mijn kinderen. Emmet en Alice met hun geliefde Rosalie en Jasper." stelt hij zijn familie voor aan ons, aangezien Jumper hier vroeger heeft gewoond.

"Dit is nu mijn Stacy en haar zusje, Lucy." stelt Jumper ons voor, terwijl hij ons één voor één aanwijst. Carlisle loopt verder onze kant uit en steekt zijn hand uit naar Stacy. Zij schudt zijn ijskoude hand zonder problemen. Oh nee, moet ik nu ook zijn hand gaan schudden? Please nee, alsjeblieft? Carlisle draait bedachtzaam door naar mij. Het lijkt net of hun meer bang hebben voor mij, dan ik voor hen?

"Het is een enorme eer je eindelijk te mogen ontmoeten, al had ik op andere omstandigheden gehoopt." Het is overduidelijk dat Carlise tegen mij praat, maar ik ben toch niet Jumpers vrouw? Carlisle steekt zijn hand naar me uit, waardoor ik toch eerst even naar Stacy kijk. Ze laat glimlachend mijn hand los en voorzichtig steek ook ik mijn hand uit. Carlisle pakt hem vast voor ik hem kan terug trekken en brengt hem naar zijn mond. Ik wil mijn hand met een ruk wegtrekken, maar besluit het niet te doen. Het is Jumper zijn familie en als Jumper hen vertrouwt, dan moet ik dat ook. Mijn hand trilt wel, waardoor Carlisle er snel een kusje op plaatst. Oh ja, ik ben bij vampiers. De tijd dat men een vrouw/meisje een kus op de hand geeft zal voor hen nog een grote traditie zijn. Meteen laat ik de hitte die door de schrik in mijn hand was gaan zitten, rustig terug trekken. Soms heb ik geen controle over mijn lichaam en dan gebeuren er dinges zoals mijn krachten die willen overnemen ter bescherming.

"Welkom in de familie." Gaat Carlisle verder. Iedereen laat een opgeluchte zucht als we elkaars hand loslaten. Wat, serieus? Jullie zijn bang dat ik jullie iets ging aandoen? Ik ben bang dat jullie elk moment gaan klikken tegen de Volturi waar ik ben en zo deze hele buurt in gevaar brengt!

"Alice, breng jij haar even naar haar kamer? Je weet wel?" Vraagt Carlisle dan, waarna Alice mijn koffer van me overneemt en me gebaart haar te volgen. Alice lijkt me een enorm aardig persoon, want ze is de enigste die normaal tegen me doet. Of ja, buiten die trance van daarnet. Ik voel een licht duwtje in mijn onderrug van Jumper als teken dat ik haar moet volgen, wat ik dan ook maar doe. Het tedere meisje loopt sierlijk voor mij de trap op. Ik volg haar zonder problemen, maar kan het niet laten om het huis in me op te nemen. Het huis is exact zoals Jumper het ons toonde. Ze hebben echt een licht en open huis. Het is een echt mooi. Doet me beetje denken aan een kasteel! Of nou ja, niet echt, want daar heb ik ooit een paar maanden in gewoond en dat was nog vele groter. De hallen waren daar hoger, meer echo. Lucy, waar zit je weer met je gedachten?

"We zijn er." Zegt Alice dan, waardoor ik haar aankijk en zij een deur opent naar een vrij lege kamer. Er staat een bed, een zitbank, een paar boekenkasten, een bureau, een kleerkast en een piano. Voor de rest is alles leeg. Het bed is wel opgedekt, alsof ze wisten dat we langs zouden komen.

"Sorry dat het zo mannelijk is, het was namelijk de kamer van Edward voor hij verhuisde naar een huisje in het bos met Bella en EJ." Verklaart Alice de kamer indeling, waarna ik vriendelijk lach. Het is beter als niets!

"Het is meer dan ik had gehoopt, dank je wel." Bedank ik haar oprecht, waardoor ze me even verrast aankijkt en krabt dan even ongemakkelijk achter haar hoofd.

"Sorry voor mijn reactie van eerder, je geeft me best een veilig gevoel. Ik was gewoon even bang, maar ik hoop als we goede vriendinnen kunnen worden?" Vraagt ze aan me, waardoor ik haar even verbaasd aankijk. Buiten Jumper en Stacy heb ik nooit iemand anders gehad als vriend! Maar wat ze vroeg, ze vroeg het oprecht. Ik voel gewoon dat ze het oprecht meent. Wacht wat? Hoezo kan ik dat voelen? Ik kon dit nooit eerder, wat is dit?

____________________
Hey hoi
Mijn derde hoofdstukje ooit! Wat vinden jullie ervan?
XOXO
BCBlog