Madaling araw umalis ang team para pumunta sa liblib na lugar ng Bangad, isa sa mga barangay dito sa Sta. Maria na napili ng team na pagdausan ng medical mission.
Dala-dala ko ang duffel bag ko, ang bag kung saan naroon ang mga paints at brushes, at ang DSLR ko. Nakakainis nga dahil sa sobrang antok ko pa, naiwan ko yung limang 16 by 20 inch canvases na dala ko. Iyon sana ang regalo ko sa limang barangay na pupuntahan namin. My plan is I'm going to paint for them. Pero palyado ang plano ko.
Sobrang antok pa ako dahil dalawang oras lang ang tulog ko. Dinamdam ko masyado ang mga sinabi sa akin ni Attorney resulta ng pag-iyak ko buong gabi. I know he's really disappointed but why would he have to say that?
Pagkalabas ko ng van ay napatingin ako sa paligid. Then I realize I am really so far away from Manila. Malayo sa realidad ng buhay dito sa Bangad. The kids are so thin. They don't have proper clothes, same as the adults. Pero napangiti ako nang makitang masayang naglalaro ang mga bata. Ang mga katandaan naman ay ipinapakita ang mga ngiti sa kanilang labi.
Nillabas ko kaagad ang DSLR ko, tinaas ko muna ang aviator na suot ko at agarang kinuhanan sila ng litrato.
Ni-check ko ang litrato at tinago na agad ang DSLR nang magsimulang magbatian ang team sa mga tao dito.
"Ma'am, tulungan na kita," nagulat ako dahil biglang lumapit sa akin si Kuya Larry, na kanina lang ay nasa tabi ni Attorney, dala dala ang gamit nito. Napatingin siya ng bahagya sa mata ko kaya binalik ko sa ayos ang aviator ko.
I am wearing an aviator because my eyes are swollen due to crying. Nakita pa tuloy ni Kuya!
"Salamat po, Kuya." 'Di ko na rin nagawang ayawan dahil sa antok.
Nagkaroon ng pagpapakilala sa bawat isa. Maging ako at si Attorney ay napakilala bilang bagong recruits.
Nag-umpisa rin agad ang check-ups at iilang programa ng medical mission. Si Attorney ay may sariling kubo para sa mga taong nangangailangan pangjudisyal.
Si Daddy ay nasa tabi lang ni Mommy lagi. Madalas ay nag-iikot para tumulong sa iba.
Ako ang kasama ni Kuya Tupe sa pamimigay ng relief goods at kaunting mga damit at tsinelas. Ang daming nagsasabi sa aking ikinagagalak nila akong makilala dahil sa sobrang bait sa kanila ni Mommy. Taon taon ginagawa ni Mommy ang medical mission at siguro'y nakarating na rin dito ang team noong mga nakaraang taon.
"Gale," kakatapos ko lang kausapin ang isang kababayan dahil naikwento niya kung paano gumaling ang anak niya dahil kay Mommy nang dumating si Dad, may tray siyang dala na may plato ng kakanin at tubig.
"Dalhin mo ito kay Isaac sa kanyang kubo. Everyone is busy." aniya.
"So am I, Dad! Ikaw ang magbigay niyan kung gusto mo!"
Gusto kong sabihin pero hindi ko masabi. Tumango na lang ako at kinuha na lang iyon. Nagpaalam ako saglit kay Kuya Tupe at pumanhik na agad sa kubo ni Attorney.
Dahil nakabukas naman ang kawayang pinto ay pumasok lang ako. Ayan na naman ang tingin niya at ang pagtaas ng kanyang kilay bilang pagtatanong.
"It's my Dad again." Tanging sinabi kong alam kong sapat na dahilan tungkol dito.
Nang makalapit ako ay bahagyang nagtagal ang tingin niya sa mata ko. Kanina ko pa tinanggal ang aviator ko kaya expose na ang mga mugtong mata ko kanina pa. Napaiwas ako ng tingin.
"Thank you." aniya at tumango ako.
Lumabas na agad ako at bumalik sa pwesto namin nina Kuya Tupe.
Nang magtanghali ay natapos kami sa pamimigay ng goods at ang pwesto nina Mommy na lang ang dinagsa.
Katabi ko si Kuya Tupe at nagkukwento lang siya tungkol sa mga nagdaang medical missions. At nagpapasalamat siya kay Mommy dahil malaki ang naitulong niya sa kanya.
"You already finished?" Rinig ko sa malayong banda. Si Daddy iyon, nakita kong kausap si Attorney.
"Opo, Tito. Hindi rin naman po sila marami kaya natapos din ako." Sagot niya kay Dad.
"There's a lot you got there. Magaling ka lang talaga kaya natapos mo agad." At tinapik niya ang kanyang balikat at bahagyang tumawa.
Then I realize, what am I doing here? Nangilid na naman ang luha ko kaya napaiwas ako ng tingin.
I remember when I won an award in my college days, neither Mom nor Dad showed up. I received the award just by myself. Sinabi sa akin ni Mommy na masyado siyang busy sa araw na iyon kaya hindi siya makakapunta. Mayroon na kaming 'di pagkakaintindihan noon ni Daddy kaya hindi siya pumunta.
He doesn't shower me that kind of words. Tss, I envy him.
"I'll just help the others." Paalam ni Attorney at dumiretso siya sa banda ko, lumagpas siya at doon sa banda nina Kuya Larry siya pumunta.
Umiwas ako ng tingin at ang tingin ko ay kay Daddy na papalapit kay Mommy.
Yeah. Everything is well for me. Even though Dad did not support me for what I want, I'm still thankful that they brought me here to this world. All is well.
It was one tiring day. Nanatili kami sa bayan ng Bangad at bukas ng alas kwarto ng madaling araw ay tutulak naman kami sa susunod na bayan.
Sa kubo kung saan nanatili kanina si Attorney habang kumakausap siya ng mga kliyente ay ang kubo kung saan ako matutulog. Dalawa ang kwarto doon at akala ko ay ako lang ang matutulog doon at walang mag-o-occupy sa kabilang kwarto ngunit nalaman kong si Attorney ang makakasama ko.
Ang team ay sabay sabay na naghapunan sa labas. I learned that people here don't use utensils so we will use our hands for eating. And I'm glad I experienced eating using my hands while I travel to different provinces so I know how.
"Aba, Na'am, marunong po pala kayo magkamay?" Masayang sabi ni Kuya Larry nang maupo siya sa tabi ko.
"Syempre naman, Kuya. Mukha ba akong hindi marunong?" I laughed.
"Oho, Ma'am e. Nautusan din po akong ibigay sana sa'yo ito." aniya at pinakita ang hawak niyang kutsara't tinidor.
I laughed and shook my head. "Marunong ako, Kuya. Hindi na po kailangan niyan. Salamat, po."
"Ibabalik ko na lang mamaya kay Sir Isaac itong kubyertos."
Natigilan ako sa pagkain. "H-Huh?"
"Siya po ang nagsabing ibigay sa'yo 'to." aniya at nag-umpisa na ring kumain.
Napatingin ako kay Attorney na kumakain sa malayong gilid ko, kausap din ang ibang kasamahan namin.
He thought I don't know how? Well, I appreciate the thoughtfulness but no need for that.
Matapos kumain at ng kwentuhan ay pumunta na ako sa kubo at pumasok na agad sa kwartong para sa akin para makapagpahinga na. Pero kahit antok na antok na ako ay hindi ako mapakali dahil sa aking hinihigaan. May bako bako kasi na kawayan at banig lang ang pang sapin ko. Gusto ko sanang pukpukin iyon pero naalala ko, magkarugtong lang ang mga kawayan kaya baka magising ko ang nasa kabila, it's past midnight for Christ's sake!
Napaupo na ako dahil sa iritasyon sa balikong kawayan.
Dahan-dahan akong tumayo para hindi lumikha ng ingay at dahan-dahan ding lumabas.
Ngunit ang dahilan kung bakit ako nagdadahan-dahan ay gising naman pala.
Nasa sala siya ng kubo, kaharap ang kanyang laptop at may binabasa. Isang tingin lang ang ginawa niya sa akin at bumalik din ang tingin sa laptop.
"C-Can't sleep too?" Tanong ko.
Hindi niya ako nilingon nang sumagot siya.
"Yeah," sagot niya.
"Dahil ba sa hindi ka sanay sa tulugan mo?"
"No, I'm fine with it."
Mahina akong tumawa. "Ako kasi iyon yung dahilan."
"You should get used to it. Isang linggo ang medical mission, if you don't remember."
Gusto ko sanang sabihing bali-baliko ang kawayan sa hinihigaan ko ngunit hindi na ako sumagot.
Pumunta ako sa bintana at humilig doon, nakaharap sa labas.
Noong una ay tahimik, pero binasag ko ang katahimikang iyon.
"I can feel that you're still disappointed with me. Maybe you hate me,"
Hindi siya nagsalita. Good, dahil gusto ko ako lang ang magsasalita.
"I don't blame you for that though." I chuckled.
"My father is really fond of you if you haven't noticed it yet." After a long stretch of silence, I spoke again. Nakita ko sa peripheral view ko na napatingin siya sa akin.
"Kasi, Attorney ka. Kasi, ang galing mo." Sabi ko.
"Judge Azurin isn't fond of me. We are just in the same field." Sagot niya.
"No, if I say he's fond of you, he really is. He is my father. I know him more than you know him," I smiled painfully.
"When he knew I almost got jailed, he was really angry. He was really disappointed in me,"
Namuo ang luha sa aking mga mata.
"But when the policeman handed him my files, he became calm. There is something with it. And the next thing I knew, I will be going with them, here, in Isabela."
Tuluyang bumuhos ang aking luha na agad kong pinunasan.
"Akala ko gusto niya akong makasama because after all those years, my father doesn't want to reconcile, but it turns out, may iba palang agenda kung bakit ako narito."
I chuckled, thinking how stupid I was, na iniisip na makikipagbati na talaga si Daddy sa akin.
"Remember the other day, I told you I never wanted to watch my father do his work? Because I really don't like the nature of his work. My dad wanted me to pursue law. My mom wanted me to pursue medicine too like her but she did not push it. Wala akong sinunod sa kanila, because I wanted to pursue arts. Because that's what I like. That's what their daughter wanted, but Dad did not understand."
Pinunasan ko ng maigi ang aking mukha at sinuklay ang buhok gamit ang aking kamay bago ko siya hinarap ng husto. I smiled at him.
"I somehow thank you for that. He became calm when I think he saw your name in my file," I chuckled. Pero naging seryoso din. "I know it's because of you that's why he became calm that time."
Tinignan ko lang siyang nakatingin lang din sa akin.
"I'm sorry sa nangyari. Believe me, yes, I drank that night because of my problems with Dad. But I wasn't drunk. I won't drive if that's the case. I was just distracted because of my, yeah... problems with Dad that's why I didn't notice the traffic light turned into red."
Ngumisi ako, opposite sa kanya na whole time na nagsalita ako ay seryoso lang ang ekpresyon.
"And yeah, what you said last night was right. I deserve punishment. This medical mission is a punishment for me. It hurts seeing my father care for other people while he doesn't care about me and the things that I wanted."
