Ο γιός του Stefan και της Lusia μεγάλωσε. Αφέντης πια των δυο οίκων,χαράζει το δικό του μονοπάτι για να κατακτήσει την ζωή και τον έρωτα.
Στον δρόμο του θα βρεθεί η Annabel μια πανέμορφη μυστηριώδης κοπέλα που προσπαθεί να ξεφύγει από μια μοίρα που...
Έφυγα απ' το δωμάτιο σαν κυνηγημένος. Το στήθος μου ανεβοκατέβαινε με ένταση. Η καρδιά μου πονουσε. Μου αξίζει όμως, εγώ φταιω γι' αυτό. Απ' την αρχή είδα το ενδιαφέρον του Edward γι' αυτήν. Αλλά ήθελα να πιστεύω οτι είναι ένας απλός ενθουσιασμός και θα του περάσει γρήγορα. Πόσο λάθος έκανα!
Αυτή η γυναίκα μου έκαψε την καρδιά απ' όταν την πρωτοαντικρισα,τότε στο δάσος. Προσπάθησα ν' αγνοησω τους ξέφρενους ρυθμούς της καρδιάς μου κάθε φορά που την έβλεπα. Αλλά μάταια,αντί η φλόγα να σβήνει,αυτή αναζωπυρωνοταν.
Τα βήματα μου με οδήγησαν στο δωμάτιο της. Έπρεπε να μάθω τι ένιωθε κι εκείνη για τον Edward,μόνο έτσι ίσως κατάφερνα να λησμονήσω τα αισθήματα μου για εκείνη. Κτύπησα την πόρτα της διστακτικά και άκουσα την μελωδική φωνή της να με προσκαλεί. Όταν με είδε το πρόσωπο της φωτίστηκε από ένα λαμπερό χαμόγελο.
"Andrew,πόσο χαίρομαι που σε βλέπω" μου είπε πρόσχαρη.
Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο υπέροχο κορμί της και ανέβηκε δειλά στο πρόσωπο της. Παρατήρησα τα τεράστια πράσινα μάτια της με τις έντονες πυκνές βλεφαρίδες σαν βενταλιες. Ύστερα έμεινα ξεπνοος να κοιτάζω τα σαρκώδη χείλη της. Πόσα βραδιά έχω μείνει ξάγρυπνος να φαντάζομαι πώς γευομαι την αίσθηση των φιλιων της!
"Andrew...είσαι καλά;"
Η φωνή της μ' επανέφερε στην πραγματικότητα, και ξαφνικά ντροπή με πλημμύρισε. Πως μπορώ να κάνω τέτοιες σκέψεις για την γυναίκα του αδερφού μου.
Σήκωσα το κεφάλι και την κοίταξα όσο πιο αδιάφορα μπορούσα.
"Ναι" ψέλλισα "ήρθα να σε δω λίγο."
"Καλά έκανες, κάτσε."
Καθησα σε έναν μικρό καναπέ που ήταν δίπλα απ' το κρεββάτι της. Αυτή ήρθε κι έκατσε ακριβώς δίπλα μου.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Το άρωμα της εισέβαλλε στα ρουθούνια μου. Ο πόθος φούντωσε μέσα μου,ήθελα να την σφιξω στην αγκαλιά μου και να την κάνω δική μου. Ευτυχώς η λογική μου επικράτησε κι έκανα λίγο πιο πέρα,βάζοντας μια απόσταση ανάμεσα μας. Δεν εμπιστευομουν τον εαυτό μου τόσο κοντά της. Μου χαμογελούσε δίχως να μπορεί να διακρίνει τον πόνο που μου έδινε. Αυτό το μαρτύριο έπρεπε να τελειώσει.
"Ο Edward μου είπε πως παντρευεστε" της είπα λίγο απότομα, αφού δεν άντεχα ούτε να σκέφτομαι αυτό το ενδεχόμενο.
Εκείνη με κοίταξε τρυφερά και ενα απαλό γέλιο χαράχτηκε στο πρόσωπο της.
"Ναι,δεν είναι αστείο; Έτρεχα να φύγω μακριά του και τελικά θα μείνω για πάντα μαζί του."
Τα λόγια της έκρυβαν αγάπη, προσμονή, ηταν μαχαιριές μες στην καρδιά μου.
"Είσαι σίγουρη γι' αυτήν την απόφαση; Θέλω να πω...δεν γνωρίζεστε πολύ καιρό" ψέλλισα δειλά.
Την είδα να με κοιτάει με ένα βλέμμα γεμάτο δυσπιστία. Τι είχε περασει απ' το μυαλό της;
"Ξέρεις κάτι για τον Edward που θα 'πρεπε να γνωρίζω;" μου πέταξε ελαφρώς πειραγμενη.
Πόσο βλάκας ένιωσα! Τι κάνω; Υπονομεύω τον καλύτερο μου φίλο... τον αδερφό μου;
"Όχι" έσπευσα να διορθωσω την προηγούμενη γκάφα μου "ο Edward είναι τρελά ερωτευμένος μαζί σου."
Πήρα μια βαθιά ανάσα.
"Ο Edward μπορεί στο παρελθόν να ήταν επιπόλαιος,αλλά μαζί σου είναι αλλιώς. Δεν θα σου έκανε ποτέ πρόταση γάμου αν δεν έτρεφε βαθιά αισθήματα για σένα."
Τα λόγια μου την χαροποιησαν. Το πρόσωπο της έλαμπε από ευτυχία.
Ήταν ερωτευμένοι κι εγώ έπρεπε να την ξεχάσω. Ο έρωτας μου δεν θα εκπληρωνόταν ποτέ. Απ' την αρχή ήταν ένας καταδικασμένος έρωτας. Σωκωθηκα με βαριά καρδιά και ψελλιζοντας μια δικαιολογία,βγήκα απ' το δωμάτιο. Δεν υπήρχε πια τίποτα να περιμένω από εκείνη. Στην ουσία...ποτέ δεν υπήρχε τίποτα να περιμένω!
