Madison's POV
-მოვრჩი მისტერ ვერნონ.-ვთქვი როცა ჩემი ნივთები და ტელეფონი ავიღე.
-კარგ დღეს გისურვებ და გთხოვ ხვალ სამსახურში ცოტა ადრე მოდი.-მიპასუხა და თბილად გამიღიმა.
-რა თქმა უნდა.-მეც გავუღიმე.
კიბეეებზე ჩავედი,ჩვენს ძველ მიმღებ კლერს დავემშვიდობე და კარიდან გავედი.მანქანა გავაღე, ჩავჯექი, ჩანთა დავდე და სოფიას დავურეკე, რამოდენიმე ზარის შემდეგ აიღო.
-ჰეი ქალბატონო.-მომესალმა და შემიძლია მისი თბილი ღიმილო წარმოვიდგინო.
-გამარჯობა სოფია.როგორ ხარ?-ვკითხე.
-ცუდად არა.-მიპასუხა.
-თავისუფალი ხარ?-ვკითხე.
-კი.
-უმ...ლიამი სახლშია?
-კი სახლშია.თქვენი ჩხუბის შესახებ მითხრა და ვერ ვიჯერებ,რომ ნაილი დაბრუნდა.-ამოიოხრა.
-მეც.ახლა მანქანას ვმართავ, შეიძლება მოვიდე?-ვკითხე უიმედოდ.
-რა თქმა უნდა,ორივეს გჭირდებათ,რომ რაღაცეები გაარკვიოთ.-მიპასუხა თბილად და სწრაფად.
-ათ წუთში ვიქნები.-ერთმანეთს დავემშვიდობეთ და ორივემ ერთდროულად გავთიშეთ, შემდეგ კინაილს დავურეკე, თვითონაც მაშინვე აიღო.
-გამარჯობა?-გავიგე ქალის ხმა.
ვინ არის?
-გამარჯობა უმ...ნაილი მანდაა?-ვკითხე დაბნეული ხმით.
-ვინ ხარ?-ჩემი შეკითხვა დააიგნორა და კითხვით მომიბრუნდა.
-მედისონი.-უხეშად ვუპასუხე.არ შეუძლია უბრალოდ ტელეფონი მისცეს?
-ოჰ...მედისონ.-თქვა თავისთვის.
ცოტახნით ჩვენს შორის სიჩუმე ჩამოვარდა,თუმცა მისი ხმა ისევ გავიგე.
-პატარავ...ვიღაც მედისონი გირეკავს.-თქვა აშკარად კმაყოფილი ხმით,შემდეგ კი ნაილის ხმა მომესმა.
-მედისონ?ყველაფერი კარგადაა?-გავაანალიზე რომ მე
ამჯერად მელაპარაკებოდა.ცოტა ხნით ჩუმად დავრჩი და გონება დავძაბე, იმისათვის რომ გამეხსენებინა რისთვის დავურეკე მას.
-მედისონ აქ ხარ?-ისევ მკითხა.
-უმ...ჰო.უკაცრავად,მაინტერესებდა ბავშვების სკოლიდან გამოყვანა და სახლში წაყვანა თუ შეგეძლო?სადღაც უნდა წავიდე.-ვთქვი ჩუმად, თუმცა ჯერ კიდევ დაბნეული ვიყვი.
-სად?-მკითხა დაინტერესებული ხმით.
-შენი საქმე არაა.-ვთქვი ამჯერად მკაცრად.
-შენ ჩემი საქმე ხარ,ასევე ჩემი საქმეა ის რასაც აკეთებ, ამიტომ მითხარი.-იმედგაცრუებულმა ამოიოხრა.
-ლიამთან.-მეც ამოვიოხრე და საბოლოოდ ვუთხარი.
-კარგი.ბავშვებს წამოვიყვან.არ იდარდო.-თქვა მშრალად.
-მადლობა.-ვთქვი და გავთიშე,მანადე კი გავიგე როგორ თქვა 'მიყვარხარ', თვალები ერთმანეთს ძლიერად დავაჭირე და ვეცადე თავი ტირილისგან შემეკავებინა. რომ ვუყვარდე ახლა სხვა ქალთან აე იქნებოდა. მისი სიტყვეისგან გამოწვეული პეპლები მუცელში დავაიგნორე და ლიამის სახლისკენ წავედი, იმედი მაქვს ჩვენს შორის ყველაფერს მოვაგვარებ და ერთადერთი ნამდვილი მეგობარი, რომელიც გამაჩნია ნაილის გამო არ დავკარგავ.
_________
პარკინგის ადგილი ვიპოვე და მანქანა გავაჩერე.კარებზე დავაკაკუნა და მალევე კარი ლიამმა გააღო,როცა მე შემნიშნა წარბები შეკრა დაბნეულობისგან.
-აქ რას აკეთებ?-მის ხმაში არანაირი სიმკაცრე არ იყო,
უბრალოდ ცნობისმოყვარეობა იგრძნობოდა.
-უმ...მოვედი რომ დაგელაპარაკო.-ვთქვი ნერვიულად.რატომ ვნერვიულობ? ჩემი საუკეთესო მეგობარია.
-დამელაპარაკო?რაზე?-მკითხა და ინტერესით მომაშტერდა, როცა არაფერი ვუპასუხე, საბოლოოდ ისევ თვითონ დაიწყო ლაპარაკი.
-შემოდი.-ამოიოხრა და შიგნით შემიშვა.სოფია სამზარეულოდან გამოვიდა,როცა მისაღებში შევედი.
-ლიამ,ვინ იყ-.გაჩუმდა როდესაც მე დამინახა.
-მედისონ!-თქვა გახარებულმა, ჩემსკენ სწრაფად წამოვოდა და ხელები მომხვია.მეც ჩავეხუტე.
