Corner (ft. Niall Horan)

Hoofdstuk 5

Ik aarzel als ik begin met praten, “Mam, pap. Ik wilde jullie iets vragen.”

“Je weet dat je alles aan ons kunt vertellen, Dani.” Zegt mijn moeder gelijk, misschien iets te hysterisch.

“Ik ben nu al een tijdje hard aan het werk, maar ik denk niet dat ik genoeg geld bij elkaar ga krijgen voor Manchester.”

“Oh, is dat-“ Onderbreekt mijn vader me.

“Louis heeft al aangeboden om me geld te lenen, maar dat wil ik niet. Ook denk ik dat ik de laatste week voordat ik weg ga nog plezier wil maken. Want Manchester zijn de laatste 2 weken van de vakantie en ik denk dat het hard werken wordt.” Zeg ik. Ik moet nahijgen, zo snel praatte ik.

Het blijft een tijdje stil, het enige geluid is dat van onze messen op onze borden.

“Oh, is dat het probleem. We hebben gezien dat je hard hebt gewerkt, ik denk dat we je wel tegemoet kunnen komen.” Zegt mijn vader uiteindelijk.

“Dank jullie wel.” Ik spring op en geef allebei mijn ouders een knuffel.

Ik ben zenuwachtig geweest voor helemaal niks. Zo onredelijk zijn mijn ouders nou ook weer niet.

’s Avonds moet ik weer werken. Ik geniet dit keer meer dan de vorige keer. Niall is er niet, dat stelt me gerust. Ik hoef me geen zorgen meer te maken over geld en ik mag bedienen in het restaurant, dat is veel leuker dan aan de bar werken. Aan de bar willen nog wel eens mannen zitten die iets te veel op hebben en dus aanhankelijk worden. Dat vind ik niet echt fijn, gelukkig wil Mary me dan meestal wel aflossen. Ze is ouder en kan er daardoor beter mee omgaan.

Gelukkig maak ik geen blunders, er gaan geen drankjes over de vloer en er rollen ook geen patatjes van borden af.

Als ik tegen 12 uur thuis kom, ben ik uitgeput. Ik kan nog net op m’n benen staan. Ik poets snel m’n tanden en ik ga in mijn bed liggen.

De volgende morgen word ik in paniek wakker. Ik zie op de klok dat het 8 uur is, ik moet werken. Oh, ik ben al te laat. Snel bel ik mijn baas op om me te veronderschuldigen.

Het duurt een tijdje voordat hij opneemt.

“Hoi, met John van Uw Buurtsuper.”

“Heey, John, met Dani. Sorry, ik ben net pas wakker geworden, maar ik kom eraan.”

“Was jij niet vrij vandaag?”

“Serieus, ben ik vrij vandaag?”

“Ik denk het wel, ja. Marc en Sophie zijn in de winkel bezig en George zit achter de kassa.”

’s Morgens werken we altijd met z’n 4’en in de winkel, dus ik ben niet ingeroosterd. Lekker slim weer.

“Oh, sorry. Nou dan zie ik je morgen wel weer. Doei.” Zeg ik terwijl ik voel dat ik moet blozen. Hoe kan ik nou weer zo stom zijn geweest?

Ik besluit mijn laptop te pakken en een film te kijken. Voordat ik een film uitkies check ik mijn mail nog even, die net zoals normaal vol zit met spam.

Ik heb ongeveer 10 mailtjes van Facebook, Twitter, WeHeartIt en Youtube. Ik verwijder ze gelijk, al die spam. Ook heb ik een mailtje van mijn vader, dat is raar.

Fwd: Manchester

Aan: Danilovesfootball@hotmail.com

Van: Ben.Brown@gmail.com

Datum: 21 Juli 2013, 23:12

Hoi Dani,

Het is goed zo.:)

Groet Papa.

Re: Manchester

Van: VVManchesterboys@gmail.com

Aan: Ben.Brown@gmail.com

Datum: 21 Juli 2013, 20:35

Goede avond,

De betaling is geregeld. We hopen uw zoon/dochter te zien in de weken 32 en 33 (van 2 augustus tot 18 augustus).

Met vriendelijke groet,

Jessica Anderson

Admininstratie Manchester Boys

Het eerste wat in me op kwam toen ik het bericht las, was: gebruikte mijn vader daar serieus een smiley, dat heb ik hem nog nooit zien doen. Zelfs als ik hem spam met smileys stuurt hij er nooit eentje terug.

Daarop volgde:  OH MY GOD, mijn ouders hebben alles betaald. Dit had ik in mijn stoutste dromen niet durven dromen.

Ik spring op en begin door de kamer te dansen, ik merk niet eens dat ik heel erg stamp. Mijn moeder komt namelijk naar boven en opent mijn deur. “Dani, wat denk jij dat je aan het doen bent?”

Ik vlieg mijn moeder om de hals. “Oh mam, dank je wel. Echt, duizend maal dank. Ik kan het niet geloven, dit is zo lief van jullie. Ik ben zo blij. Oh my God.” Is alles wat ik tegen haar kan zeggen.

Ik realiseerde me dat dat geen antoowrd op haar vraag was, dus zeg ik: "Ik ben aan het dansen van blijdschap!"

Mijn moeder begint te lachen. “Wat een gek meisje ben je toch af en toe. Ik ben blij dat jij blij bent, lieverd. Dat was ook wat je vader en ik hoopte te bereiken. Je zag er gisteravond nogal verslagen uit.”

“Is pap nog thuis?” Vraag ik.

“Ja, hij ligt nog in bed.”

Normaal gesproken zou ik niet naar mijn ouders slaapkamer gaan als een van hun nog in bed ligt, maar dit keer maak ik een uitzondering. Ik moet mijn vader bedanken, ik heb hem waarschijnlijk toch wel wakker gemaakt met mijn gestamp.

Ik storm de trap af, ren de kamer in en spring op het bed. “Pap, pap. Dankje.”

Mijn vader haalt de dekens van zijn gezicht af en wrijft in zijn ogen. Hij is dus nog niet helemaal wakker, oeps.

“Het is goed, Dani. Je had me best mogen laten slapen.”