Partners In Crime

Chapter 52

Pov Kylie

'...vergeef het me, alsjeblieft'

Iedereen in de aula kijkt mij aan, letterlijk iedereen, zelfs de kantine vrouw.

'Ik weet het niet, sorry' zeg ik zacht en loop de aula uit.

Ik weet het niet. Ik weet echt niet of ik hem moet vergeven of niet. Mijn hart zegt dat ik hem al eerder had moeten vergeven en mijn hersenen zeggen dat ik het misschien maar beter niet kan doen.

Inmiddels zit ik al op een bankje ergens in een parkje dichtbij school.

Pff. Mijn gedachtes staan op hol. Ik weet echt niet wat ik hiermee moet.

Het was zo lief dat hij dat gewoon zei terwijl de hele school erbij was.

'Kylie? Ik dacht al dat je hier zou zijn' hoor ik een schattige stem achter me zeggen.

Ik kijk achter me en zie Luciano mijn kant op lopen. Hij komt naast me zitten.

Ik kijk hem aan en er vormt zich een kleine glimlach op mijn gezicht.

Hij pakt met beide handen mijn hoofd vast en kijkt mij recht in de ogen aan. Damn, hoewel hij bruine ogen heeft, kan ik er gewoon in verdrinken.

'Luciano, ik weet het echt niet, ik weet niet of ik je moet vergeven, wat jij hebt gedaan heeft mijn hart gebroken, en ik wil niet dat je het weer breekt' zeg ik terwijl ik mijn hoofd uit zijn handen haal en naar mijn voeten kijk.

'Ik begrijp het als je mij niet wilt vergeven, ik had gewoon niet zo dom moeten zijn en jou moeten breken, en als ik een tweede kans krijg zal ik je beloven dat ik jouw hart nooit meer zal breken, ik hou van je' zegt hij terwijl hij mijn hoofd optilt en mij weer in mijn ogen aankijkt.

Ik kijk in zijn ogen en zie dat hij spijt heeft.

'Ik ga mezelf zo hard haten als ik weer in een wrak ga veranderen als jij me weer gaat breken' zeg ik tegen mezelf terwijl ik lachend mijn tranen wegveeg. Ik kijk Luciano weer aan en hij veegt een paar tranen weg 'ik vergeef het je' zeg ik zacht.

Meteen zie ik een glinstering in zijn ogen en hij trekt me in een knuffel. Ik knuffel hem lachend terug.

Na een tijdje trek ik me terug en hij trekt mij op zijn schoot. Hij laat zijn handen op mijn heupen zitten, waardoor er allemaal tintelingen door mijn lichaam gaan.

'Je weet niet hoe lang ik heb gewacht om dit weer te doen' zegt hij en drukt zijn lippen op de mijne. Ik sla mijn handen om zijn nek en zoen hem terug.

Omdat we steeds aan het lachen zijn verbreekt onze kus.

'Dus hebben we weer wat?' vraagt Luciano.

'Nee' zeg ik zo serieus mogelijk.

Hij zucht teleurgesteld en haalt mij van zijn schoot af.

'Oké, dat begrijp ik wel, kom je? Dan gaan we naar de les' zegt hij terwijl hij opstaat en al weg loopt.

'Luciano! Wacht!' hij stopt achter de bank en ik draai me om en ga op mijn knieën staan, zodat we op de zelfde lengte zijn. 'Ik maak maar een grapje, ik wil weer wat met je' zeg ik met een lach op mijn gezicht.

Hij grijnst en drukt zijn lippen op de mijne. Na een tijdje trek ik terug en sta op. Hij slaat zijn arm over mijn schouder en samen lopen wij naar onze les.

-

'Bedankt voor de lift' zeg ik tegen Luciano.

'Geen probleem prinses' zegt hij terwijl hij zijn lippen tuit.