"Sen kimsin?!" Şaşkınlığımı üzerimden atıp, sonunda konuştum. Küçük adımlarla masaya doğru ilerledim. Karşımdaki her ne kadar sarhoş ve ayakta duramayan biri olsa da vazoyu arkamda saklamaya devam ettim. Ne olur, ne olmaz.
"Bak. Git Merte söyle, ger...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Nereye ufaklık?" Sağ taraftan gelen sesle irkilerek etrafıma bakındım.
Yanıma oturunca ayağa kalkmak istiyordum ki, güçlü bir el beni aşağıya çekti. "Otur!" Otoriter sesi sinirlerimi fazlasıyla bozmaya yetmişti. Hangi cesaretle yanıma kadar gelip bana böyle davranabiliyordu. Onun oyuncağı mıyım, ben? Etrafındaki oyuncaklardan biri olduğumu sanıyordu her halde.
"Pardon, siz kim oluyorsunuz?! Çıkaramadım da ben." Kolumu ondan kurtarıp ayağa kalktım. O da benim gibi ayağa kalkınca yine boy farkı ortaya çıktı. Ya benim boyum fazla kısa, ya da karşımdaki şahısın boyu fazla uzun.
O muhteşem gülümsemesiyle gülerken telefonu çaldı. Ekrana bakar bakmaz ciddileşip bana dönerek, "Bak beş dakika. Tamam mı?" tehditkar sesiyle öyle konuşmuştu ki, sanki benim dediklerim mutlaka olmalı, ne diyorsam yapmalısın gibi.
Benden uzaklaşarken arkasından bakakalmıştım. Doğru, bana yerimden kıpırdamamayı söylemişti. Ama birinin, hele ki, tanımadığım birinin lafını dinleyecek kadar uslu biri değilim ben. Üzgünüm.
Ayağa kalkıp küçük adımlarla yürümeye başladım. Hafiften esen rüzgar kollarımı sarıyordu. Kollarımı göğsümde birleştirip daha da hızlandım.
"Hey!" Arkamdan gelen yüksek ve bir o kadar da sert sesle dönmedim! Dönmeyeceğim de, tabii.
Kolumda bir el hissetmemle sinirle ona döndüm. "Bir kere daha bana dokunursan yemin ediyorum kırarım o parmaklarını, velet!" Bağırmamla ve her kelimemi vurgulamamla kaşlarını çatıp bir adım geri çekilirken, "Ne?!" dedim.
"Adam gibi konuşmak istiyorum. Sen her zaman böyle misin?" Beni baştan aşağı süzüp yüzünü buruşturdu. "Asabi, atarlı.. İnsan bir karşısındakini dinler." Kaşlarım çatılırken bir elimi yumruk yaptım. Sakinim..
"Peki ya sen? Her zaman böyle misin? Şımarık, her lafında ayrı bir emir olan.. Gördüğü her kıza asılan, rahatsız eden psikopat.. Böyle bir insanmısın?" Yaklaştı.. Anında, "Yaklaşma!" diye bağırdım. Ama ne fayda? Etrafta bir Allah'ın kulu yok ki! Eli saçlarıma giderken, "Hop, hop! Yavaş gel lan!" diyerek tekrar geriye çekildim.
Bu sefer el-kol hareketleri yapmadan yüzüme eğildi. Sigara kokusu burnuma dolarken öksürmek için onun geri çekilmesini bekliyordum.
"Seni öldürürüm." Oldukça sakin ses tonuyla konuştu. Kanımı donduran soğukluk etrafa yayıldı. Ne kadar saçma.
"Ne o? Sizin taraflarda bu mu adamlık?! Tehdit etmek mi? Sen şimdi kendini ne sanıyorsun? Gururun mu incindi yoksa kendin hakkında gerçekleri duyunca."
Sessizliğini korurken geri çekilmeden gözlerime bakmaya devamediyordu. Adam cidden ya çok sakin biriydi normalde de, ya da hiç kimse daha önce ona gerçekleri söylememişti. İkinci seçenek daha uygunmuş gibi geliyordu. Elimle ağzımı kapatıp, "Pardon! Yoksa kalbini mi kırdım?" Öfkemi kusup kalbini kırmak istiyordum, evet.
