Γιατί κάθε καλή ιστορία έχει ένα κορίτσι

Κεφάλαιο 1ο

Ένα, τέσσερα, άνω και κάτω τελεία, μηδέν, μηδέν.

10 ακόμη λεπτά. Αν βγάλω 10 ακόμη λεπτά, θα καταφέρω να βγώ από δω μέσα.

Κοιτώ γύρω μου.

Μια καθηγήτρια μιλάει.
20 μαλακισμένα κάνουν πως την ακούνε.
Τίποτα το καινούργιο.

Πατάω παύση από τα ακουστικά που είχα κρυφά ώστε να ακούω μουσική στο μάθημα.

Το κουδούνι χτυπά.

Δόξα τω θεώ.
Αρπάζω τα πράγματά μου και φεύγω φουριώζος, χωρίς να την αφήσω καν να ολοκληρώσει ό,τι στο καλό και να έλεγε.
Δεν θα'ταν χρήσιμο ούτως ή άλλως.

Βγαίνω απ'την μπροστινή πύλη του σχολείου.

Έχω το κεφάλι μου σκυφτό. Τα ακουστικά ξανά στα αφτιά μου και μουσική να παίζει.
Α ρε Σολ.

«Δες τι φοράει. Δες το μαλλί του πετάει. Πάλι κάτι γράφει στο τετράδιό του, πάλι δε μιλάει. Τ'είναι αυτά π'ακούει. Όταν τον κοιτάς αλλού κοιτάει. Φτάνει!»

Ένας ξαφνικός πονοκέφαλος με επανέφερε στη πραγματικότητα.
Τι στο καλό;

Μα φυσικά.
Κουτούλησα στη κολώνα. Ποιός μαλάκας την έβαλε εκεί έτσι κι αλλιώς;

Ξεφυσάω και προχωράω αγνοώντας τα γέλια και τα σχόλια όλων. Ηλίθιοι.

Λίγα βήματα μετά. Συγκεκριμένα 12, κάποιος στέκεται μπροστά μου αναγκάζοντάς με να σταματήσω. Σηκώνω το κεφάλι μου και για 20η φορά σήμερα, ξεφυσάω.

Περιμένω να δω τι θα πει, αλλά απλώς στέκεται να με κοιτάζει σοβαρός.

"Θες κάτι;"Τον ρωτάω αγανακτισμένος.

"Είσαι καλά;"Ρωτάει.
Ορίστε; Πυρετό έχει;

"Αα..ν..ναι."Κοιτάω ξανά κάτω.
Δεν έχω ιδέα τι να πω. Από πότε νοιάζεται αυτός για την σωματική μου ακεραιότητα;

"Την κολώνα ρώτησα." Με αυτό, όσοι ήταν παρόντες, ξέσπασαν σε ακόμη δυνατότερα γέλια.

Μάλιστα.

Γυρνάω να φύγω και με σπρώχνει ενάντια στο τοίχο.

"Για που το 'βαλες; Δε τελείωσα μαζί σου." Η διασκέδαση είναι τόσο ξεκάθαρη στο πρόσωπο του όσο η κούραση στο δικό μου.