Our Moment // Harry Styles

Day 25 - Through thick and thin

In mijn handen hield ik het roddelblad dat Ivy mij gegeven had. "Is dit waar?" vroeg ze geschrokken. Haar vinger weer op de cover dat precies vertelde wat ik liever niet had. 
'Harry Styles neemt zijn nieuwe scharrel meteen naar huis...' 
Las ik op de cover. Ik schudde mijn hoofd. "Wat bedoelen we hier precies mee...?" probeerde ik zo onschuldig mogelijk te vragen. Ivy sloeg haar hand op haar voorhoofd. "Oh my god... Je hebt het écht gedaan!" riep ze redelijk hard. "Sst! Het hele huis slaapt nog," gebruikte ik als smoes om haar te mond te snoeren. 
Ook al liegde ik niet eens, iedereen was aan het bijkomen van zijn of haar kater die gisteravond was opgelopen. "Gadverdamme... Wat het goed?" vroeg ze al fluisterend. Ik blooste en knikte zachtjes mijn hoofd. "Ew!" zei Ivy adrem terug. Ze was altijd zo spontaan geweest. "Dit is best wel ranzig weet je dat?" zei ze. Ik schudde mijn hoofd. Duh, natuurlijk wist ik dat niet. Ranzig is een groot woord. Het is liefdevol, dat was juiste woord. "Houd je het voor je?" vroeg ik. Ze knikte haar hoofd. "Het feit dat de papparazi het al weten en mijn eigen ouders nog niet eens, is een heel raar idee." 


Harry haalde een hand door zijn frisse ochtend krullen en stapte verder zijn bed uit. Ik groette hem en gaf een vlugge kus. "Sorry dat ik zo snel moet gaan, mijn moeder wacht op me," zei ik terwijl ik mijn tas aan het inpakken was. Hij knikte en gaapte. Hij was overduidelijk nog moe. "Dat is te begrijpen na alles wat er is gebeurd," zei hij lachend. Ik rolde flirterig mijn ogen en stond weer op. Aangezien ik op de grond mijn tas aan het inpakken was. Ik liep richting Harry en ging voor hem staan. Ik bekeek zijn onderbroek. "Wanneer zie ik je weer?" vroeg Harry. Ik tilde mijn hoofd omhoog zodat mijn zicht op zijn gezicht gevestigd was. "Morgen," antwoordde ik. Hij boog zich een klein stukje voorover en gaf me een goob-bye kiss. "Tot morgen babe," zei hij mij gedag. Ik zwaaide even snel en liep de kamer uit. Met een steen in mijn hart verliet ik hem weer, maar met in gedachten dat ik er morgen weer zou zijn.

Ik kwam een woonkamer ingelopen vol met het gezin. Austin, mama en papa zaten allemaal opgesteld. "Lieverd!" zei mijn moeder opgewekt. Ze stond op en gaf me een kus. "Oeh... je ruikt naar aftershave." Ik kon alleen maar wat knikken, de rest deden hun al. "Alles goed?" vroeg mijn vader die gewoon in zijn stoel bleef zitten. Hij had geen idee wat er gister bij Harry thuis was gebeurd, mijn moeder trouwens ook niet. Ik voelde me schuldig, maar ook weer niet. Alles wat ik deed kreeg twee kanten. Ik wad bekend, maar bij mijn familie was ik 'gewoon' Hilary. Dat was nu raar. "Ik weet niet waar ik moet beginnen..." besloot ik zeggen. Waar kón ik überhaupt beginnen? Ik had wel wat ideeën. Zoals, 'ik heb met Harry Styles gewipt' of 'alle Directioners zijn jaloers op me en ik voel me simpelweg kut' of 'het liefst ben ik hier niet maar bij Harry'? Vele opties, maar geen was realistisch. 


Mijn moeder zette een bakje wortelen op tafel en schonk een kopje thee voor me in. Dat was weer eens wat anders dan wijn. Ping ping, een voordeel. "Dankje," zei ik. "Waarvoor?" vroeg mijn moeder zich af.
"Voor de thee," 
"Ach, houd toch op Hils," 
Dan niet. Ik nam een slok en hield wijzelijk mijn mond. Austin besloot de rust te verstoren met zijn mobiel. Zijn ringtone ging af. "Ik moet deze effe nemen," zei hij overduidelijk met straat taal. Ik vroeg me af wat er met hem gebeurd was. Ik keek mama vragend aan. Ze wist meteen wat ik bedoelde. Ze zuchtte. "Gaat iemand me nog vertellen wat hier is gebeurd?" vroeg ik. Mijn vader keek in zijn kopje thee en mijn moeder verschuilde zich met haar wortel. Ik zuchtte en was meteen klaar om weer weg te gaan. "Ik had wel iets meer enthousiasme verwacht toen ik hiereen kwam, maar in plaats daarvan doen jullie alsof er niets gebeurd is..." zei ik. 
"Klopt," zei ze stem van mijn vader. Ik keek naast me in de stoel waar hij zat. 
"Je vader heeft gelijk," zei mama. Daarna keek ik aan de andere kant waar mijn moeder zat.
"Austin wordt nu beladen met liefdes aanzoeken omdat ze weten dat jij zijn zus bent... En je weet hoe hij kan zijn..." klonk ze overbezorgd. "We willen de schade in deze familie te beperken," voegde papa er aan toe. "Schade!?" riep ik verbaasd. "Jullie horen trots op mij te zijn! Zien jullie Harry als een een of ander schade waar de familie aan lijdt!?" 


Mijn moeder nam me mee naar mijn slaapkamer. Ik zat aan het voeten eind en keek recht mijn moeders ogen in. "Luister eens," zei ze zachtjes. Haar handen hielden de mijne vast. "Ik ben erg blij voor dat je zo gelukkig met hem bent, maar je vader is het er niet mee eens..." begon ze dramatisch. Wat kon mijn vader me nou schelen, ik sprak hem toch nooit. "Je vader is er op tegen. Je staat nu al in de roddel bladen met roddels dat je... het met... je begrijpt me wel..." kwam er moeilijk uit. "-en ik weet dat wat ze zeggen niet waar is... En we willen je niet zo getroffen zien worden." Ik zuchtte.

"Mam please... Ik moet je wat zeggen denk ik," zei ik voorzichtig. "De roddelbladen hebben gelijk. En het heeft ons sterker dan ooit gemaakt en het boeit me nul wat jullie of wie dan ook van ons denken, want ík ben gelukkig. Jullie kunnen de pot op!" Ik stond op en begon drastisch mijn spullen in te pakken. Ik was er klaar voor om te verhuizen, ik kon mijn uitzet nu ook wel doen. WAt boeide het nou of het nu gebeurde of over een half jaar. "Hilary! Houd daar mee op!" gilde mijn moeder hopeloos. "Waar mee? Met mijn geluk dat ik nu toch wel eens mag hebben!?" gilde ik kwaad terug. Op dat moment viel er een foto lijstje uit mijn kast. Ik keek ernaar. Er zat een foto van mij en mijn moeder in. Het glas was gebroken door de val. "Hi-l-la-ry..." snikte mijn moeder in tranen. Ik slikte even. Mijn moeder zakte door haar knieën en huilde verder. Ik zuchtte. Moest dit nou echt? 


Ik ging naast haar zitten en troostte haar. "Mam ik ga niet weg..." zei ik zuchtend. Ze stopte direct en veegde haar tranen op. Binnen een mum van tijd stond ze op en stond ze er weer normaal bij. "Prima, ruim jij deze troep even op?" zei ze met haar moeder strem. Alsof er niets gebeurd was. Ze stond op het punt om weg te gaan. "O, en trouwens. Leuk dat je met Harry hebt gewipt, ik hoop dat alles veilig is gebeurd?" voegde ze nog even toe. Ik kon alleen maar mijn hoofd knikken en toe staren hoe bizar ik dit wel niet vond. "Mooi, ik hoef voorlopig nog geen Styles baby's." 


Austin kwam mijn kamer ingelopen. Hij bleef keurig in de opening staan tot ik toestemming had gegeven dat-ie verder mocht komen. "Hoe ziet het onderzoek van Nathan er nu nog uit?" vroeg hij. Ik keek op. "Wat bedoel je?" vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op, erg nonchalant hoor. "Ze zijn toch op zoek naar Aaron? Nou ja, hoe ver zijn ze daarmee?" voegde hij toe. Ik haalde mijn schouders op. Niet van nonchalantheid, maar omdat ik het antwoord niet wist. "Het boeit me niet," zei ik. Austin keek verbaasd en kon mijn antwoord maar niet begrijpen. "Jij wilt niet eens de moordenaar van een goede vriend van je vast hebben zitten?" vroeg hij vol verbazing. "Precies dat ja," zei ik terug. "En weet je waarom?" Austin schudde zijn hoofd. "Omdat ik nú gelukkig ben en ik dat niet wil laten verpesten om me daar vierentwintig/zeven mee te bemoeien."