Negentien

29. Goed gesprek

"Lieve vrouw, wil je met me dansen?" zei Michael met een oprechte glimlach en stak zijn hand uit naar me. "Graag," en ik legde mijn hand in de zijne.

In het begin was onze dans zeer ongemakkelijk, blijkbaar was ik niet de enige die uit mij lood geslagen was van onze kus.

Naarmate de dans vorderde merkte ik op dat hij een zeer goede danser was. "Ik wist niet dat je danste," fluisterde ik in zijn oor zodanig dat het leek op een schattig moment tussen ons twee.

"Je weet zoveel niet," was zijn antwoord, toen hij mijn opgetrokken wenkbrauwen zag lachte hij en zei me: "mijn zusjes leerden het me, zodat ik kon dansen op een buurtfeest en het meisje waaraan ik mijn hart was verloren, kon veroveren met mijn danskunsten.", "Lukte het?" vroeg ik meteen daarop.

Voelde ik nu serieus jaloezie?

"Nee, ik liet haar vallen tijdens onze dans. Het was een complete afgang. Ik durfde paar dagen het huis niet uit." Voor dat ik het besefte proestte ik het uit. Misschien konden we het ongemakkelijke wegkrijgen en het gewoon leuk hebben".

Na wel zeker twee uur gedanst te hebben besloten we even een pauze te houden.

"Mag ik erbij komen zitten?" zei een persoon achter me toen ik even alleen aan het kampvuur zat. "Natuurlijk Lucas! Ik wil je nog eens bedanken voor dit alles, zonder jou zaten we waarschijnlijk nog opgesloten," antwoordde ik soepel terug terwijl ik door wat op te schuiven plaats maakte naast me. "Die kans zit er dik in, maar geen zorgen. Hij zal jullie niets doen, diep vanbinnen is hij nog steeds die lieve jongen van vroeger."

Ik merkte aan zijn antwoord en de blik die hij me terwijl gaf dat hij behoefte had om erover te praten, maar waarschijnlijk niet kon. "Kijk Lucas," zei ik terwijl ik mijn hand op zijn onderarm legde. "Je kan me gerust alles vertellen, ik zal niets door zeggen. Het is wel het minste wat ik kan doen." Om één of andere reden begon ik me schuldig te voelen tegenover Lucas het enige dat ik doe bij hem is liegen. "Beloof je het? Ik wil niet dat hij boos is." zei hij voorzichtig "Ik beloof het Lucas." Ik meende ook wat ik beloofde, ik ging het niet doorvertellen, niet aan Jake, maar al zeker niet aan Arthur. Ik weet niet hoe het kwam, maar ik voelde me verbonden met de rebellen, tevens heb ik het gevoel dat als mijn leven anders gelopen was, en ik Arthur nooit ontmoet had, ik ook een rebel was geworden.

"Vroeger was Jake volledig anders," begon Lucas zijn verhaal. "Hij was een vriendelijke, galante, spraakzame persoon die ieder seconde van de dag pretlichtjes in zijn ogen had. Hij was gelukkig tot mama ons op een dag verteld had welke keuze hij moest maken. Hij veranderde sinds die dag compleet de pretlichtjes verdwenen en hij sloot zich volledig af van de buitenwereld.

Hij begon 's nachts niet thuis te komen, en toen mijn ouders stierven werden het dagen dat hij weg bleef in plaats van een nacht. Op een dag nam hij me mee naar dit hier, en dit werd mijn thuis.

Maar ik wil dit niet meer, ik wil niet dat het enige dat ik hier voel spanning is. Dat mijn broer zich volledig voor me afsluit. Ik mis hem zo hard. Ik heb hem nodig, maar het enige dat hij doet is rebelleren zodat ik niet moet sterven.  Alleen, als ik eerlijk ben  zou ik liever sterven dan dat ik hem op deze manier moet missen. Het enige dat me nog recht houdt is de familieband dat ik hier voel, anders had ik me misschien al uitgeleverd aan de nieuwe koning zodat ik morgen nog kan sterven."

Toen hij deze laatste woorden sprak schrok ik enorm, dit waren geen woorden die spontaan gezegd werden. Hij had hier al vaak over nagedacht en dat beangstigde me.

"Praat erover met hem,Lucas. Ik ben zeker dat hij zal luisteren. Doe geen domme dingen alstublieft," zei ik terwijl ik hem in een knuffel nam.

"Nog maar een paar uur mijn vrouw, en me nu al bedriegen Evalien," zei Michael die blijkbaar terug was van zijn toilet bezoek. "Het is niet wat het lijkt!" antwoordde ik geschrokken. "Natuurlijk, weet ik toch," antwoordde hij speels terug.

"Morgen mogen jullie naar huis als jullie willen, maar jullie mogen ook blijven als je wilt?" zei Lucas hoopvol.

"Ik zou graag willen blijven, maar ik wil nu genieten van het getrouwd zijn zolang het kan. Ik weet dat ik ga sterven, en ik vind dat beter dan dat het een 'misschien' blijft," zei ik naar waarheid.