shy

uitleg

"Mam kan ik..." Wat wilde dat joch?

"Ik kom wel even." Zei dokter Gea en ze liep de kamer uit. Ik hield me er niet mee bezig, omdat ik mijn aandacht volledig op mama had gericht. Ineens sloeg Mara me. Ik keek haar met betraande ogen aan. Volgensmij zag ik er niet uit alsof ik zin had in haar gezeur op dit moment. Allen Mara bleek het niet te begrijpen. Ze begon tegen me te fluisteren. "Dat is ... van school... 'hey'.." Ik ving maar een paar woorden op, omdat ze zo zacht praatte. "Wat?" vroeg ik verward. Een diepe zucht van Mara. Ze begon weer te praten, nu iets harder zodat ik haar wel kon verstaan. "Dat is die jongen van school die in de gang 'hey' tegen je zei!" Haar over-enthousiaste hoofd irriteerde me. Waar had ze het over? Ineens drong het tot me door. Luck! Ze bedoelde Luck! Ik keek geschrokken op en voelde me raar worden. Geen misselijk gevoel. Juist niet. Maar een fijn gevoel. Ik fleurde helemaal op toen ik hem zag. Ik vergat mama zelfs even. Ik zag dat hij een felle discussie had met dokter Gea. Hij keek met een verveelde blik rond terwijl hij reageerde op een (waarshijnlijk) vraag van Gea. Wat deed hij hier!?

Ik probeerde zijn blik te vangen. zijn ogen dwaalden mama's kamer binnen en stopten bij mijn voeten. Mijn lelijke voeten. Zijn ogen gleden naar boven en bekeken me aandachtig. Ineens had ik oogcontact met de mooiste ogen die ik ooit had gezien. De mooie ogen werden groot en ik zag de verbazing op zijn gezicht. Hij stopte abrupt met praten en nu zag ik ook het verbaasde gezicht van Gea. Ik lachte naar hem en bloosde. Zijn wangen kleurden ook rood. Zou Gea zijn moeder zijn? Hij keek nog steeds met grote ogen naar me. Hij liep langzaam naar me toe en bleef op een meter of 2 van me af staan. Hij opende zijn mond, maar sloot hem weer. Toen opende hij zijn mond weer en vroeg: "Is zij.." En knikte voorzichtig met zijn hoofd richting mama. "Mijn moeder." Vulde ik hem aan. Hij knikte een beetje ongemakkelijk. Ik zag dat Mara en Saskia een betekenisvolle blik uitwisselden.

Mara pakte mijn hand en zei zacht in mijn oor: "Wij wachten in de koffieruimte." Ze gaf me een steunende glimach en ze kneep even in mijn hand. Samen met Saskia liep ze de kamer uit.

Het was een rare situatie. Ik stond hier naast mijn zwaar gewonde moeder. Aan mijn andere kant stond de aller leukste jongen die ik ooit had ontmoet. En in de gang stond dokter Gea. Waarschijnlijk de moeder van Luck die ons (ik schatte) een kwartiertje geleden wilde vertellen wat er was gebeurd met mijn moeder. Gek eigenlijk. Ik stond te huilen en ik ging kapot van binnen, terwijl ik geen idee had wat er aan de hand was. Ik zag alleen dat er een breed verband om haar hoofd gebonden was wat wel vermoedens opwekte.

Opeens voelde ik een warme hand op mijn blote schouder. "Weet je al wat er is gebeurd met je moeder?" vroeg Luck bezorgd. "Nee" ik liet even een stilte vallen. "Maar ik denk wel dat ik weet waardoor het komt." antwoordde ik. Luck keek me verward aan: "Maar.." begon hij. "Mama mishandelt me. Ze is altijd dronken en gaat bijna iedere avond uit. Toen papa steeds vaker voor zijn werk naar het buitenland ging, ging het alsmaar slechter met mama. En nu ligt ze in het ziekenhuis. Eigenlijk verbaast het me niks. Ik wist dat dit ooit zou gaan gebeuren." Zei ik op een zachte toon en ik ontweek zijn blik Waarom vertelde ik hem dit? Ik kende hem amper.

Luck keek me aan alsof hij een koe had zien vliegen. "nee.. dat kan niet waar zijn.." hij keek met grote ogen van verbazing naar de grond. Ik wist niet wat hij bedoelde. Wat kon niet waar zijn?