Revon'un Mezar Günlükleri

Bir Daha Asla

1. BÖLÜM

 ''BİRDAHA ASLA ''

RevonPowell çocukluğundan beri içine kapanık ve sessizdi. Şimdiki zamanı konuşacakolursak bu özelliklerin pek değiştiğini söyleyemem fakat babasının ölümündensonra bu özelliklerin yanına bir de karamsarlık eklendi. Herkesinyaşayabileceği gibi... Babasının ''bir daha asla'' geri dönemeyeceğini bilmesi vehayatındaki en önemli insanı kaybetmiş olma düşüncesi onu karanlığa itiyordu.Ailesinden kalan Richmond, Virginia'da ki evde tek başına bahçeye bakan büyükpencereleri ile kahverengi tahta sandalyesinde oturmuş ve dışarıyıseyrediyordu. Güneş yeni batmayabaşlıyordu ve uzun bir gece onu bekliyordu. Karşı evde oturan komşusubahçesindeki hamakta sallanıyor ve etrafına bakıyordu. Sadece bir anlığına gözgöze geldiler ve adam korkuyla gözlerini kaçırdı. Anlayamıyordu, o sadeceyalnız bir insandı. Kimsenin ondan korkmasına gerek yoktu.

 Düşüncelerdüşünceleri kovalarken gözleri hafifçe kapandı. Gözlerinin önüne babası ilegeçirdiği anlar geldi. Gittikleri ilginç kütüphaneler, ülkeler ve geziler sankibir film şeridi gibi geçiyordu ve birden her yer karardı. Kendini birmezarlıkta buldu. Babasının elini sımsıkı tutmuş ve dolunayın altındaellerindeki eşyalarla yürüyorlardı. Nereye gittiklerini anlamıştı. Bir mezarınönünde durdular ve babası oturup dua etmeye başladı. Revon da şaşkın gözlerleetrafını seyrediyordu. Babası elindeki gülleri aldı ve mezara koydu. Daha sonrakendi elindeki konyak şişesinden bir yudum daha aldı ve onu da mezara koyupüstünde ''Edgar seni unutmadım'' yazılı bir kâğıt parçasını da mezar taşınındibine koydu ve toprağı avuçlayıp kokladı. Oğluna dönüp ''Bir gün bana bir şey olur ve bu dünyadangöçersem burayı ziyaret etmeyi asla unutma ve mezarıma bu mezardan bir avuçtoprak koymayı ihmal etme'' dedi.

 Oanda daldığı hafif uykunun arasında dışarıdaki dünyadan bir ses duydu. Sanki biri pencereye vuruyordu. Görüntülerbulanıklaştı ve uykudan uyandı. Artık babası yoktu. Dışarıya baktı vepencerenin önünde bir kuzgun gördü. Pencereye gagasıyla vuruyordu. Bu tıpkı''Kuzgun'' şiirinin gerçekleşmesi gibiydi. Bu ona bir işaret gibi geldi ve kuzgunudikkatlice izlemeye başladı. Karanlık gözleri onu ürkütücü bir canlı yapıyorduama kuzgunların duygusal, uyumlu ve zeki hayvanlar olması onu derindenetkiliyordu. Tam bu anda aklına babasının anlattığı şeyler geldi. Avrupakültüründe birçok insan bu siyah hayvanların kılık değiştirmiş şeytanı ruhlarolduğuna inanırmış ve hatta bazıları onların içinde düzgün yakılmamış ölüHristiyanların ruhları olduğunu düşünürmüş. Böyle şeyleri düşününce ondanürkmek mümkün olabilirdi ama Revon'a göre bu canlı aslında insanlardan daha azürkütücüydü. Revon bunları düşünürken kuzgun garip bir ifadeyle ona bakıyordu. Biranda aklına dank etti ve kuzgunun mutfaktaki balıkların kokusunu almışolabileceğini düşündü. Hayal gücü buraya kadardı. Aç bir hayvan bunu ancakbeden dili ile belli edebilirdi. Uzun zamandır oturduğu sandalyesinden kalktıve mutfağa yöneldi. Pişirdiği balıklardan bir tane alıp bir kabın içine koyduve dışarı çıktı. Korkutmamak için hayvana sakince yaklaştı ve balık dolu kabıönüne bırakıp içeri girdi. Zaten uzun zamandır dışarı çıktığı tek an buydu vebu onu durumu hakkında kötü hissettirmişti. Yaptığı yemekten kendisine de bir tabak koydu ve eskiden kalabalıkolarak oturdukları aile masasına tek başına oturup duvardaki fotoğraflaradaldı. İlk fotoğrafta annesi ve babası vardı. İkisi de gülüyordu ve sankioğullarına ''her şey güzel olacak'' dermiş gibi bir bakış atıyorlardı.Fotoğrafa bakıp gülümsedi. Daha sonra yemeğinden bir çatal aldı ve gözleridiğer fotoğrafa yöneldi. Fotoğraftakikişi ailesinin özellikle babasının hayran olduğu ve az önce rüyasında mezarınagittiği yazardı. Poe. Bu ona bir şeyleri hatırlattı. Bütün işaretlerin üst üstegelmesinin bir anlamı vardı. Poe'nun ölüm yıldönümü gelmişti. Günlerden altıekimdi. Yani aile geleneğini devam ettirmek için onu ziyaretine gitmesine birgün kalmıştı.