"ခ်ာတိတ္... "
"ခဏေလး...Hun..ကြၽန္ေတာ္ ၿပီးၿပီ..."
တစ္ခြန္းေခၚလိုက္ရံုနဲ႔ တုန္႔ျပန္သံက စူးခနဲ...
ခဏေလးဆိုတဲ့ ခ်ာတိတ္ကို အခန္းေ႐ွ႕ကရပ္ေစာင့္ခ်ိန္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေစာင့္အၿပီးမွာ..
အခန္းတံခါးပြင့္လာခဲ့သည္...
သခြားႏုေရာင္႐ွပ္ အက်ႌ လက္ ေတြ႐ွည္က်ေနလိုက္တာ လက္ေခ်ာင္းထိဖ်ားေတြေရာက္တဲ့အထိ...သာမာန္ထက္ပိုက်ယ္ေနတဲ့ လည္ပင္းေပါက္က ၾကယ္သီးအေပၚဆံုးတစ္လံုးျဖဳတ္ထားလိုက္သည့္အခါ..ရင္ၫြန္႔အထိက်ယ္လြင့္လြင့္...
Fashion ပိုင္း ဂ႐ုစိုက္တတ္ၿပီး..
Oversizeေတြဝတ္ေလ့မ႐ွိခဲ့သည့္ ခ်ာတိတ္က
Mediaေတြကို မ်က္ေျချဖတ္ဖို႔ မဝတ္ဖူးတာေတြဝတ္လာခဲ့ပံုရသည္...
အနားေတြဖြာထြက္ေနသည့္ ဂ်င္းပန္႔ အနက္ေရာင္ တိုတိုက
ဒူးဖံုးရံု...
Mask အနက္ေရာင္က မ်က္ႏွာေပၚမွာ မပါမျဖစ္..
နဖူးေပၚဝဲေနသည့္ ဆံပင္ေတြကို သိမ္းလွန္ၿပီး
ဦးထုပ္ကိုေနာက္ျပန္အေနအထား ဖိေဆာင္းၿပီးသြားတဲ့အခါ...
"သြားၾကမယ္ေလ.. .."
ေ႐ွ႕တစ္လွမ္းေစာရင္း ေျပာသြားတဲ့ခ်ာတိတ္ကို ဒီအတိုင္းပဲရပ္ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့
...ေနာက္ျပန္လွည့္တဲ့ မ်က္ဝန္းဝိုင္းဝိုင္းမ်ား..
"လာေလ.."
အနားကိုတိုးသြားကာ လွစ္ဟာေနတဲ့ ၾကယ္သီး
တစ္လံုးကို ေသခ်ာတပ္ေပးရင္း...
ေကာ္လံစကို ပါပံုခ်ေပးလိုက္ၿပီးမွ..
"သြားစို႔ ခ်ာတိတ္.."
လက္တစ္ဖက္ထဲ ဖမ္းဆုပ္ခဲ့သည့္
လက္ဖဝါးအိအိ တစ္ဖက္....ႏႈတ္ခမ္းေတြကို မျမင္ရေပမယ့္
ျပံဳးေရာင္ျပဳ သည့္ မ်က္ဝန္းေတြကို ဖမ္းမိလိုက္ေသးသည္...
... ကိုယ့္ေၾကာင့္ေပ်ာ္ပါ ခ်ာတိတ္ေရ.
***********
"အဆင္ေျပရဲ႕လား..."
ေက်ာျပင္ကို ဖြဖြပြတ္ရင္း ေမးလာေတာ့
ေခါင္းသာညိတ္ျပလိုက္ရေပမယ့္..
တကယ္တမ္းေတာ့ အဆင္မေျပ...
စားထားသမ်ွေတြ အန္ထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီးမွ
ရင္ထဲ တစ္လွပ္လွပ္တုန္လာသည္....
YOU ARE READING
Nevermore ...ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ..
Fanfictionကတိေပးတယ္...ငါ Hunငယ္ ကို ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ ထားခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး
