Voor jou

Hoofdstuk 38

           

Drie weken later

De lente heeft dit jaar niet op de maand maart gewacht, maar doet in februari al haar intrede. Door heel Nederland staan de bloemen in bloei en hangt er prachtige roze bloesem aan de bomen. Ook in Friesland kon men al dagen genieten van een aangename temperatuur. Liselotte en Bram lopen gearmd een ronde over de plaatselijke begraafplaats. Ook een sombere plek als deze ziet er in de lente minder droevig uit. Overal staan verse bloemen op de grafstenen die voor een kleurrijk geheel zorgen. Het gras rond de graven is fel groen en de laag hangende takken worden bedekt met bloesem.

"Dat was heftig." mompelt Bram terwijl hij Liselotte iets steviger vast houdt. Op een afstandje staat het tweetal te kijken naar de menigte dat om het graf linksachter in de hoek krioelt. De in het zwart geklede mensen vormen een grote zwarte massa. Die hier en daar opgebroken wordt door de witte rozen die men mee had genomen.

Liselotte knikt. "Ik kon niet stoppen met staren naar die foto." bekent ze. "Ik kreeg er kippenvel van. Het leek wel of haar bruine ogen me recht aankeken." De wind blaast haar bruine haren voor haar ogen en door haar natte wangen blijven de lokken aan haar gezicht plakken. Het tweetal kijkt toe hoe de massa in beweging komt en de hoop bloemen op het graf linksachter aanzienlijk groeit.

"Ik snap wat je bedoelt." knikt Bram. "Alles aan die foto was vrolijk: De helder blauwe lucht, de zon die op haar blonde haar leek te reflecteren en die stralende lach. Het was gewoon een zó groot contrast met het immens grote verdriet wat in die zaal voelbaar was."

Het duo wordt gepasseerd door de menigte die in een stoet hun weg van het graf naar de uitgang aflegt. Betraande ogen kijken hen aan wanneer ze langs lopen. Er lijkt geen eind aan te komen, maar ineens is iedereen weg.

Iedereen. Op twee mensen na. "Zullen we eens kijken of het blonde duo zin heeft om naar huis te gaan? Ik word zo depri van deze plek." oppert Bram.

"Ja, laten we naar ons blonde duo gaan." Liselotte kijkt naar haar twee collega's. "Naast depri denk ik ook dat Fenna hier ontzettend moe van wordt. Volgens mij kan die niet veel langer meer op d'r benen staan."

"Dat gaat ze dus echt never nooit toegeven." lacht Bram. "Ik denk ook niet dat ze het leuk vindt dat we dat überhaupt al denken."

"Weet ik, maar daar wordt het niet minder waar van." Liselotte zucht. "Bovendien had het niet veel gescheeld of we stonden hier vandaag voor haar. Dus tot we van de schrik bekomen zijn, zal Fenna met onze bezorgdheid moeten dealen." vindt de brunette. "Kom. We gaan naar ons blonde duo."

Liselotte pakt zijn hand en gaat hem voor het pad op. In de richting van het graf linksachter. Daar waar Evert zijn arm om Fenna geslagen heeft. Fenna's hoofd ligt op zijn schouder en Liselotte is er vrij zeker van dat Evert haar zo ongeveer om hoog moet houden.

Wanneer ze het blonde duo bereikt legt ze haar hand op Fenna's rug. De blondine kijkt meteen op. "Gaat het?" fluistert Liselotte. Ondanks haar rode ogen knikt Fenna. Niet dat Liselotte daar iets van mag zeggen, weet ze, haar ogen moeten minstens net zo rood zijn.

Liselotte trekt haar collega in een omhelzing en houdt haar stevig vast. Ze kan er niets aan doen. Op de zeldzame momenten dat Fenna verdrietig is, wil Liselotte haar troosten. Meteen voelt Liselotte dat ze gelijk had; Fenna leunt erg tegen haar aan. "Ik mis haar." fluistert Fenna zo zachtjes dat Liselotte het bijna niet kan verstaan.

"Ik weet het, lieverd." antwoordt Liselotte terwijl ze een kus in haar blonde haren drukt. Alle vier kijken ze naar de nieuwe grafsteen die bij het graf geplaatst was.

In gedachte altijd bij ons

Anne van Vliet

9 juni 1978 – 12 september 2016

De familie van Vliet had besloten dat een herdenking te houden nu eindelijk bekent was wat er precies gebeurd was en wanneer hun geliefde gestorven was. Fenna had hemel en aarde bewogen om er bij te zijn. Zelfs toen haar teamgenoten vonden dat het een te zware gebeurtenis was voor haar. Het was kantje boord geweest. Het team was net op tijd en de ambulance had geen minuut later moeten komen. Ivo Feenstra had bekend te weten van het feit dat Pieter niet was overleden, maar had voor Pieter's veiligheid gekozen om hier zijn mond over te houden. Feenstra was gearresteerd voor belemmering van een lopend onderzoek. Pieter zelf was totaal in shock geweest toen Fenna met de ambulance was afgevoerd. Zijn zaak kwam over een paar weken voor de rechter. Hoewel Fenna op de goede weg was, was ze pas een kleine week uit het ziekenhuis ontslagen. Het team had haar dan ook liever thuis gehouden, maar zolang ze de blondine konden overtuigen om niet te gaan werken was het team al lang blij.

"Fen, zullen we naar huis gaan?" stelt Evert voor. Tot zijn opluchting knikt Fenna meteen. "Kom." Hij slaat zijn arm om haar middel Liselotte laat een arm om haar schouders liggen. Met z'n tweeën ondersteunen ze Fenna naar de auto. Waar Bram de deur van de achterbank al voor hen open houdt. Hij reikt zijn hand uit naar Fenna en helpt haar de auto in.

"Zit je goed?" vraagt Bram als Fenna de gordel van de auto vast klikt. De blondine knikt en glimlacht naar hem. Bram geeft haar een stralende glimlach terug. "Mooi. Laten we gaan dan." Hij buigt voorover om haar een kus op haar wang te geven en duwt dan de deur van de auto dicht. Zelf neemt hij plaats in de bijrijdersstoel waarna Evert de auto start. De man op de radio kondigt net het begin van een nieuwe plaat aan.

Nog voor ze goed en wel de straat uit zijn fluistert Liselotte: "Evert, zet de radio iets zachter alsjeblieft." Evert doet zonder iets te zeggen wat ze vraagt.

Bram draait zich om en werpt een blik op de achterbank waar Fenna tegen Liselotte aan in slaap gevallen is. "Ik zei het toch." Fluistert Liselotte triomfantelijk "Ik stel voor dat we Fenna nog een hele tijd laten slapen. Volgens mij is ze ontzettend moe." Evert werpt nu ook een blik in de achteruitkijkspiegel en glimlacht als hij het tafereel ziet.

Hij zucht. "Ik ben zo blij dat ze hier is."

"This moment, we are right where we need to be, right where we are meant to be."

~Melody Beattie.

~~~~~

Helllo peopleeee. Ik wil iedereen die het tot het einde heeft vol gehouden heel erg bedanken voor het lezen van dit verhaal! Een beetje een plotseling einde misschien, maar ik had dit hoofdstuk al een tijdje (lees: een half jaar) klaar staan en ik vond het tijd worden om het online te gooien. Daarnaast staat er weer een nieuw verhaal voor jullie klaar: "Niet omkijken."