I never forget you//Ποτέ δεν σε ξέχασα

26.Να με θυμασαι... (παρτ2)

...χείλη του...

Απομακρυνομαι και τον κοιτάω για μια τελευταία φορά. Με κοιτάει ξαφνιασμενος. Με κοιτάει λυπημενος; Γιατί; Δεν πήρε μάλλον τα λεφτά ακόμα γιαυτό. Ακόμα και τώρα είμαι ερωτευμένη μαζί του. Ακόμα..
Α:να χαρείς τα λεφτά όπως εσύ γουστάρεις. Λέω και κάνω να φύγω αλλά με σταματάει.
Αλ:Που πας; Μέσα είναι η Νικολ.
Α:φεύγω. Μόνο για να σου μιλήσω ηρθα.
Αλ:ελα να σε πάω σπίτι τουλάχιστον.
Α:οχι. Θέλω να σε κάνω να απαλλαγείς από μένα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Λέω και σκουπιζω γρήγορα το δάκρυ που έτρεξε από τα μάτια μου.
Αλ:δεν θα πας μόνη. Πάρε ένα ταξί.
Μου λέει. Έτσι και αλλιώς αυτό θα έκανα.
Σταματάω ένα ταξί και μπαίνω μέσα. Τον κοιτάω από το παράθυρο να με κοιτάει. Η τελευταία φορά που τον βλέπω..

Αλεξης pov:

Την κοιτάω καθώς μπαίνει στο ταξί. Τι ήταν όλα αυτά έπριν; Μιλούσε πολύ περίεργα. Ένιωσα τα χείλη της για μία ακόμα φορά. Τόσο μαλακά. Σαν βαμβάκι. Τα λόγια της με πονεσαν. Προσπαθούσα να είμαι δυνατός αλλά δεν μπόρεσα. Φαινόμουν λυπημενος,απογοητευμενος. Με εμένα όχι με εκείνη. Εκείνη ξέρει όσα άκουσε. Όχι την αλήθεια. Ξέρει να μιλάει για να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Αυτό με κάνει υπερήφανο για εκείνη. Ξέρω πως το κοριτσάκι μου είναι δυνατό. Ξέρω πως μπορεί να πληγωθει αλλά θα προσπαθήσει να ισοπεδώσει όλους όσους την έκαναν να πονέσει έστω και λίγο.
Μπαίνω μέσα και πηγαίνω στα παιδιά..

Ανδριάνας pov:

Πηγαίνω στο σπίτι, μπαινω μεσα και μετα κλειδωνω αφηνωντας το κλειδι στην κλειδαρια και βγάζω τα παπούτσια. Ανεβαίνω στο δωμάτιο μου και παίρνω ένα χαρτί. Αφού γράψω αυτό που ήθελα το παίρνω μαζί μου και κατεβαίνω κάτω. Κάθομαι και κοιτάω την φωτογραφία του καθώς διαβάζω και το χαρτί που έγραψα. Τα αφήνω στο τραπέζι και ανεβαίνω πάνω.
Πηγαινω στο μπανιο και γεμίζω την μπανιέρα με κρύο νερό και αφού γεμίσω μπαίνω μέσα..

ΕΔΩ ΘΈΛΩ ΝΑ ΕΠΙΣΗΜΆΝΩ ΚΆΤΙ🚫

ΑΚΟΎΣΤΕ ΜΕ ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΆ! ΑΚΟΛΟΥΘΕΊ ΣΚΗΝΉ ΠΙΟ ΆΓΡΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΌ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΑΝΤΈΧΕΙ ΛΕΠΤΟΜΈΡΕΙΕΣ ΜΕ ΑΊΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΉΣΕΙ ΠΙΟ ΚΆΤΩ ΜΈΧΡΙ ΤΟ ΣΗΜΕΊΟ ΠΟΥ ΛΈΕΙ ΝΙΚΟΛ POV.
ΞΑΝΆ ΛΈΩ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΑΝΤΈΧΕΙ ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΝΑ ΠΡΟΣΠΕΡΆΣΕΙ ΤΗΝ ΣΚΗΝΉ❎

...μπαίνω μέσα έτσι όπως είμαι. Με τα ρούχα. Βάζω το πρόσωπο μου στο κρύο νερό και κάθομαι έτσι. Να κοιτάω τριγύρω μου και να σκέφτομαι.
Κοιτάω επάνω στον νιπτήρα. Έχω μια λεπίδα. Παίρνω την λεπίδα στα χέρια μου. Την κοιτάω. Την πιέζω με τα δάκτυλα μου τόσο όσο οι πρώτες κηλίδες αίματος να εμφανιστούν και να πέσουν λίγο στο νερό. Δεν με νοιάζει. Δεν πονάω. Έχω πονέσει αρκετά αυτές τις δύο μέρες. Αυτό δεν είναι τίποτα. Σφίγγω το κράτημα μου μου με την λεπίδα και κοιτάω το άλλο μου χέρι. Κανένα σημάδι. Γενικά δεν είχα σημάδια από μικρή. Δεν χτυπούσα οπότε ούτε μελανιές , ουτε και γρατσουνιές. Η αίσθηση όμως να δημιουργήσω τραύματα επάνω μου όπως αυτά που νιωθω είναι μεγάλη και το ποτό δεν με βοηθάει να σκεφτώ καθαρά.
Ακουμπαω την λεπίδα στο αριστερό μου χερι. Σιγά σιγά αρχίζω και πιέζω την λεπίδα για να μπει πιο βαθιά. Έτσι ώστε οι πρώτες κηλίδες αίματος να φανούν για να λυτρωθω. Για να γίνει η λύτρωση μου. Να σταματήσω να πονάω.
Το αίμα εσταζε άφθονο και το νερό άρχιζε να γίνεται κόκκινο όπως και τα άσπρα μου ρουχα καθώς η λεπίδα πίεζε βαθιά το χερι μου. Η ζάλη έρχεται σε μεγάλο βαθμό και τα μάτια μου αρχίζουν να κλείνουν. Τώρα σταμάτησα να πονάω..