Fated to Love You: BOOK 2 || Social Serye

Episode 2: Let's Take It Slow (Part 3)

* * *

* * *

* * *

10:08 pm. 

Sa hinaba-haba na ng panahon na hindi isinasaisip ni Cee-Cee ang oras tuwing gabi ay ngayon niya lang ulit naramdaman ang pamilyar na pamimigat sa kanyang dibdib. Hindi naman niya masigurado sa sarili kung bakit tila hindi siya makatulog ng maayos. Bukod sa mabuti naman ang naging takbo ng kanyang araw ay wala naman siyang maisip na sanhi ng kanyang alalahanin.

"Mama..." tawag ni Zed habang iniuusog ang katawan ng mas malapit sa kanya. Yakap-yakap parin nito ang paboritong laruang elepante.

Agad naman niyang binigyan ng pwesto ang anak at saka hinimas ng kamay ang likuran nito.

"Hmm...?"

"Are you sad?" Anitong nakatutok ang tingin sa kanya. Mukhang kyuryoso na naman nitong pinagmamasdan ang kanyang mukha.

"Me? Why would I be sad?"

"You look sad."

"Hmm, that's not good..."

Umiling sa kanya ang munting paslit at hinawakan ng maliit nitong kamay ang kanyang pisngi.

"What should we do about it?" Wika naman niya na tinatapik-tapik ang hita ng bata.

Agad naman itong napaisip. Maya-maya pa'y isinantabi na nito ang elepanteng hawak at itinaas ang mga kamay. Saka naman ito halos pasugod nang yumakap sa kanya at nahiga sa kanyang tiyan. Natawa tuloy siya sa pandadagan nito't pagyapos sa kanya ng mahigpit.

"Are you trying to cure me?" Nakangiti niyang sabi. Inangat naman ng bata ang nakapatong na ulo sa kanyang dibdib at tumingin sa kanya.

"Are you still sad?" Tanong nito.

Umiling siya't sinapo ng magkabilang kamay ang mukha ng anak.

"Mama's feeling a whole lot better, kasi I have you."

Hindi nagtagal ay inilabas narin nito ang natatagong matamis na ngiti. Ito talaga ang inaabangan niya kapag naglalambing ito. Ang ganda-ganda kasi ng ngiti ng bata. Gustung-gusto niya itong pinagmamasdan.

"I love you, Mama," malambing na usal ni Zed.

"I love you, too, my love," agad naman niyang tugon na binigyan pa ng halik sa noo ang batang lalaki.

"How to say that in Korean?" Kuwestiyon agad nito.

"Saranghae, eomma."

"Saranghae, eomma!!" Maliksing gaya ng anak na pinupog ng halik ang kanyang pisngi. Nakipagkulitan tuloy siya't kiniliti ang makulit na bata sa baywang at leeg.

"Noooo! Mama!!!" Bumubungisngis nitong pagpigil sa malikot niyang kamay.

Sa huli ng kanilang paglalaro ay inakap niya ito't ibinalik sa pagkakahiga sa kanyang tabi.

"You don't want to sleep in your room tonight?"

Umiling ulit ang humihikab na si Zed kaya't hinayaan na niya itong magpahinga sa nais na pwesto. Hinagkan niyang muli ang noo nito at ibinalik sa braso ang stuffed toy nito bago kumutan ang kanilang mga binti.

"Good night, my love," salita niya habang hinahaplos ang buhok ng nakapikit na bata.

Ito lang talaga ang kabuuan ng buhay niya. Si Zed na tangi niyang naging katuwang sa pinakamasasakit at pinakamasasayang parte ng buhay niya. Apat na taon narin siya nitong sinasamahan. Apat na taon nang binibigyan ng saysay ang bawat araw na dumadaan.

Pinagmasdan niyang mabuti ang mukha ng anak na humihimbing na ang tulog. Hindi niya talaga maipagkakaila na maraming nakaukit na ala-ala sa itsura nito. Mga ala-alang pilit mang iwinawaglit ay sadyang habambuhay na atang nakakabit sa kanya.

Maayos na sana siya eh. Gumaan na ng husto ang pakiramdam niya. Pero nang muli na naman niyang tingnan ang orasan sa tabi ng higaan ay bumalik na naman ang bigat sa kanyang loob. Bakit ba siya nagkakaganito?

End of Episode 2