Love without borders ~ Niall Horan

Anouk

NOA:

Ik word wakker van mijn telefoon die af gaat. Ik kijk op mijn wekker en zie dat het 04:00 s'ochtends is.
Ik neem op.

I: Hallo met Noa? zeg ik met een vermoeide stem
M: Noa, met Miranda! (de moeder van Anouk)
M: Noa, je moet hier heen komen Anouk ligt in het ziekenhuis. Het gaat heel slecht met d'r!

Niall is intussen ook wakker geworden en kijkt me vragend aan.

I: Wat?! schreeuw ik. Ik kom er meteen aan!

Huilend en in paniek spring ik uit bed. Niall houd me tegen en vraagt bezorgt: Gaat het wel? Wat is er?
Waarop ik paniekerig antwoord: Anouk ligt in het ziekenhuis. Het gaat niet goed met d'r!
Ik breng je! zegt Niall vast besloten.

Ik trek een vest aan en Niall een shirt en dan rennen we naar de auto. Mijn moeder komt naar beneden en vraagt waar we mee bezig zijn. Het enige wat ik kan zeggen is: Anouk... Ze l-ligt in h-het ziek-kenhuis!
Meer zeg ik niet ik ren naar buiten en spring de auto in.
De reis naar het ziekenhuis lijkt wel uren te duren en ik vraag aan Niall of hij niet harder kan.
Niall zegt, dat als we nog harder gaan dat we dan zelf ook ik het ziekenhuis belanden.
Eenmaal bij het ziekenhuis ren ik naar binnen. Ik heb nog nooit zo hard gerend in mijn leven. Buitenadem kom ik bij de balie aan, en vraag waar ze is.
3e etage kamer 342, antwoord ze

In de hal zie ik de moeder, vader en het vriendje (Daan) van Anouk zitten. Ik geef Miranda een knuffel. Miranda? Waar is Anouk?
We mogen nu nog niet naar haar toe. Straks mag jij als eerste naar haar toe.

Ik loop naar de WC om daar een beetje tot rust te komen. Niall komt ook naar binnen en geeft me een knuffel. Hij zegt dat het wel goed komt. We blijven zo een tijdje staan. En dan lopen we terug naar de hal. Na een half uur zonder iets te zeggen komt de dokter naar ons toe en vraagt of we mee willen komen.
Niall mag niet mee. Alleen haar ouders, Daan en ik.
We gaan een kamertje in en gaan zitten. De dokter kijkt heel serieus en ik zie aan zijn gezicht dat er slecht nieuws aan komt.
En ja hoor. Hij zegt: Ik heb slecht nieuws voor jullie. Anouk is ongeneselijk ziek en zal nog 2 maanden te leven hebben... We hebben alles geprobeerd haar te genezen, maar tevergeefs... Normaal zouden deze mensen in het ziekenhuis blijven, maar aangezien ze nog maar 2 maanden heeft, mag ze gewoon thuis zijn.

Haar ouders omhelzen elkaar en huilen heel hard. Daan heeft zijn gezicht in zijn handen bedekt. En ik staar voor me uit. Niet beseffend dat ze nog maar 2 maanden te leven heeft. Normaal zouden 2 maanden heel lang zijn. Maar nu lijkt het alsof ze nog één dag heeft.

Mag ik naar haar toe?
De dokter knikt en geeft een mondkapje aan mij, zodat ik ook niet besmet kan raken.

Ik loop de kamer uit, en ik zie Niall voor zich uit staren. Ik loop naar hem toe en begin dan hard te huilen. Hij zet me op een stoel en geeft me een glas water. Als ik iets gekalmeerd ben vraagt hij wat de dokter te zeggen had.
Snikkend zeg ik: Ze heeft nog 2 maanden...
Niall kijkt vol ongeloof om zich heen. En troost me dan.
Ik ga naar haar toe! zeg ik vast besloten.
Maar Noa, jij kan daar ook ziek van worden.
Kan me helemaal geen ene fuck schelen!
Dan gaan we tenminste samen dood!
Zal ik met je meegaan?
Nee, dat hoeft niet.

Ik loop naar de kamer waar ze zit en zet mijn mondkapje op. Mijn hand gaat langzaam naar de deurknop. Ik heb geen idee wat er komen gaat.
Ik druk de klink naar benden en loop naar binnen. Het is donker. Achterin de kamer staat een bed met Anouk erin. Ze is lijkbleek, en ligt doodstil. Heel haar armen zitten vol met slangetjes. De slangetjes lijden naar een grote monitor met allemaal vage strepen erop. Ik ben geen deskundige, maar ik weet wel wat er op de monitor staat en dat is niet bepaalt goed.
Ik til mijn hand op en leg het op haar hand. Ik wrijf over haar hand en later over haar gezicht.
Langzaam heel langzaam gaan haar ogen open.
Heey. zeg ik zacht
Ze geeft een kleine glimlach. Ze wil wat zeggen maar ik zeg: Sssshh
Haar ogen vallen langzaam weer dicht. En ik begin tranen in mijn ogen te krijgen. Ik blijf nog een tijdje zitten en loop dan heel stil de kamer uit...