Toen mijn ouders een dagje weg waren ...

Het mysterieuze briefje

                                          

'En als er iets is, dan bel je ons.' 'Jaha,' zeg ik. Mijn ouders gaan samen een dagje uit en komen morgen terug. Ik mag alleen thuis blijven. Als ze straks weg zijn bel ik mijn vrienden en hou ik een feestje. Ik heb op mijn kamer al chips en frisdrank verstopt. Mijn moeder trekt haar jas aan. 'Doei, tot morgen,' zegt ze. 'Doei,' zeg ik.

Mijn vader geeft me een knuffel en zegt ook gedag. Zodra ik de de deur dicht hoor gaan, pak ik de telefoon. Eerst bel ik Marije. 'Hé, ontmoet Anne. kom je zo? ' 'Ja, ik kom eraan.'

Dan bel ik Daan en Vera. Ook zij kunnen elk moment komen. Als laatste bel ik Kim. 'Hey Kim, kom je ook?' Kim hoest. 'Nee, ik ben ziek.' 'Oh, oké, jammer,' zeg ik. Een kwartiertje later gaat de bel. Ik loop naar de gang en doe de deur open, maar er staat helemaal niemand. Er ligt een briefje op de grond. Nieuwsgierig pak ik hem op en lees hem: ' Het is anders dan je denkt ...' Ik lees het nog eens en haal dan mijn schouders op. Het zal wel een van de andere stomme grap zijn van de buurjongens. Ik verfrommel het briefje en gooi het in de prullenbak. Ik loop naar de huiskamer en kijk naar de klok. Waarom gaat de tijd altijd zo traag voorbij als je moet wachten?

Eindelijk gaat de bel. Ik ga naar de deur en maak hem open. Daar zijn Daan en Vera. 'Hoi,' zeg ik. Ze zeggen allebei hoi terug. We lopen met zijn drieën naar binnen. Terwijl ik wat te drinken voor Daan en Vera inschenk, gaat voor de tweede keer de bel. 'Ik maak wel open!' zegt Vera en ze schiet overeind. Natuurlijk weet ik dat ze gewoon weg wil bij Daan. Daan heeft haar een paar dagen verkering gevraagd en zij heeft nee gezegd. Dus nu is het gewoon een beetje ongemakkelijk. Ik ben wel blij dat Vera is gekomen; eerst wilde ze niet, maar toen ik zei dat ik al boodschappen had gedaan, kwam ze toch.

Een paar seconden later komen Vera en Marije de woonkamer weer binnen. 'Hoi Marije, wil je ook cola?' Na ik ook een glas cola voor Marije en mij heb ingeschonken, plof ik ook op de bank. 'Waar heeft jullie zin in?'

'Laten we een film kijken', zegt Marije. 'Oké,' zeggen Daan, Vera en ik.

'Maar het moet wel een griezelfilm zijn,' zegt Daan. 'Oké,' zeg ik.

'Aaaaaaaaahhh!' gillend zitten we op de bank. Dat einde was zo schrikken. Op de tv komt de aftiteling in beeld. Ik zet de tv uit en kijk om me heen. Overal liggen kussens en lege chipszakjes. Vera en Marije waren halverwege de film naar boven gevlucht. Alleen Daan en ik zitten nog op de bank. 'Zullen we naar boven gaan?' 'Oké,' zeg ik en samen lopen we de trap op. Maar als ik de deur openmaak geloof ik niet wat ik zie ...