Ciemność, pustka, strach i zament. Tylko to teraz czułam. Byłam zagubiona i wydawało mi się jabym pływała w jakiejś otchłani. Było mi zimno i balan się. Bałam się tej ciemności, która otaczała mnie ze wszystkich stron. Nie wiedziałam czy gdzieś dalej nie czeka mnie jakieś zło... Czy tak wygląda śmierć? Czy właśnie w taki sposób żegnamy się z duszą?
Wyciągam rękę i oczekuję jakiejś pomocy. Chciałabym aby ktoś mnie za nią złapał i powiedział, że wszystko będzie dobrze. Nie chciałam umierać. Chciałam naprawić swóje życie. Nie moglam tak poprostu odejść. Byłam, jestem za młoda na śmierć.
***
Razem z HanSungiem zabraliśmy SooNi do AhRo. Dziewczyna była zszokowana gdy ją zobaczyła, ale od razu zaczęła jej jakoś pomagać.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ciało mojej ukochanej było lekko sine. AhRo nie pozwoliła mi zostać i wygoniła mnie i HanSunga z pokoju. Oparłem się czołem o drzwi i zacząłem płakać jak małe dziecko. Nie chciałem by odchodziła. Ona była częścią mnie. Spędziła ze mna całe dzieciństwo i chcę by przeżyła ze mną również starość. Nie chcie by mnie zostawiała.
- Wszystko będzie dobrze... AhRo jej pomoże SooHo- odezwał się drżącym głosem HanSung. Chłopak tak jak i ja nie mógł powstrzymać łez.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Brakowało mi czyjegoś wsparcia i nie myślałem nawet o tym co teraz robię. Odwróciłem się do chłopaka i go przytuliłem. Gdy mnie objął, wyobraziłem sobię, że robi to ona mój największy skarb. Moje szczęście, miłość.... Moja nadzieja.
- Wszystko będzie dobrze... - zaczął HanSung, ale przerwała mu AhRo, która nagle pojawiła się w drzwiach.
Od razu podniosłem swój wzrok na nią i czekalem z przerażeniem ,aż coś powie. Bałem się, że to będą złe wiadomości...
- Mamy problem- powiedziała zachrypniętym głosem
W jej oczach pojawiły się łzy. Szczególnie wtedy gdy patrzyła prosto na mnie. Musi pewnie wiedzieć ile SooNi dla mnie znaczy. Dziewczyna boi się powiedzieć mi prawdy... A ja boję się, że już na zawszę straciłem SooNi. Bałem się, że już nigdy nie poczuję jej dotyku i ciepła. Bałem się, że nie usłyszę jej głosu. Bałem się , że już jej nie zobaczę, że już nie zobaczę jej pełnych blasku oczu i tego czarujacego uśmiechu...
