მიუხედავად იმისა რომ ოთახში შესულს მარტო დასვენება მინდოდა,ძილი მაინც არ მომეკარა ვერაფრით დავიძინე,თვალს დავხუჭავდი თუ არა იმ წამსევ ვხედავდი ნაილის ღზვასავით მღელვარე თვალებს,რაც კიდევ უფრო გულს მიჩუყებდა და სურვილს მიჩსენდა მას ჩვხუტებოდი მაგრამ, ამ წამს ჩემთან არ იყო.ნაილს არ ვამტყუნებ,თავს იდანაშაულებს და გონია რომ მეც დავადანაშაულებ,ეს ესე არაა.ყველაზე მეტად მესმის მისი,როგორ არ უნდა შეამემჩნია მის თვალეში სინანული და გულისტკივილი როდესაც ამ ყველაფერს იხსენებდა,როგორ გულისტკივილით წარმოთქვამდა თითოეულ სიტყვას,რაც მეც მანადგურებდა. ეხლაც ვნანობ რომ არ ჩვეხტე და არ დავამშვიდე,შეიძლება ზოგისთის ეს უბრალო ჩახუტება იყოს მაგრამ ვხვდები რომ იმ წამს ეს ჩემთის და ნაილისთს ყველაზე და ყველაფერზე მნიშველოვანი იქნებოდა. ამ ფიქრებში ჩამეძინა უკვე გამთნიისას.
დილით ვიღაცეების ჩურჩული მაღვიძებს,თვალებს შეგნებულად არ ვახელ,ერთხელ ჩავახველე რომ მიმხვდარიყვნენ და გაჩუმებულიყვნენ მაგრამ უკვე ეს ყველაფერი აუტანელი გახდა და ჩემმა უძილობისგან გამოწვეულმა თავისტკივილმა თავი შემახსენა,საწოლზე წამოვჯექი.
-ნინაა,გაიღიძეე?დილამშვიდობისა-ბარბარას გამაყრებელმა ხმამ მოიცვა მთელი ოთახი,მთლი ძალით დაენარცხა ჩემს ლოგინზე და ხელები ძლიერად მომხვია ისე თითქოს ჩენს თავას ვინმე წაართმევს ან წლებია ერთნანეთი არ გვინახავს-იცი როგორ მომენატრე?-მიუხედავად იმისა რომ საშინლად ვიყავი მაინც გამეღიმა მის საქციელზე,ბარბარა ჩვენს შორის ყველაზე ბავშვური და თბილია,ყოველთის გამოგიკეთებს ხასიათს როგორც არუნდა იყო და ესაა ერთერთი ჩემი ფავორიტი თვისება ბარბარაში.
-ხო ბარბარა გავიღვიძე,თქვენი წყალობით!-ჯანდაბა იმაზე მკაცრად გამომივიდა ამის თქმა ვიდრე ველოდი, ვერვიტან როცა ცუდ ხასიათზე ვარ ყოველთის ასეთ დროს ვცდილობ მარტო ჩავიკლა ეს ხასიათ ან ვიწვე და არაფერს ვაკეთებდე.
-არ გვეგინა ასე ხმამაღლა თუ ვლაპარაკობდით-თქვა ლიზამ-ნინა ვიცი რაღაც ისე არაა როგორც უნდა იყოს,ამას შენს სახეზეც ვხვდები და იმაზეც რომ გუშინ ღამით შენი ჩუმი ქვითინი მესმოდა-ისევ თქვა ლიზამ მკრთალად გამიღმა ჩემს გვერდით ჩამოჯდა და თავი მხარზე დამადო,ვიცი რომ ეხლა ყველაზე მეტად ლიზას ესმის ჩემი,სულ ასე იყო ლიზა არასდროს ყოფილა დეპრესიული და მტირალა გოგო,როცა მე ვტიროდი ყოველთს გვერდში მედგა არასდროს შეუქცევია ჩემთს ზურგი,ყოველთსი,ყველგან და ყველაფრის მიუხედავად ესმოდა ჩემი,მისმენდა და ბოლოს ყოველთის საჭირო რჩევებს მაძლევდა. საკმაოდ ძლიერი იყო და არის იმის მიუხედავად რომ ეტირა და დარდი ცრემლებისთს გაეყოლებინა გულში იკლავდა ამ ყველაფერს. უიშვიათესი რამ იყო ლიზას ტირილი ეხლაც ესეა. -მოგვიყვები?-იკითხა ჯიჯიმ რომელიც მთელი ამ ხნის განმავლობაში ფეხზე იდგა და გვიყურებდა-თუ არ გინდა არ გაძალებთ,მართლა!-თანხმობის ნიშნად თავი და ვუქნიე,ვანიშნე რომ ისიც ჩვენთნ ერთად ჩამომჯდარიყო. კიდევ ერთხელ კარგად გადავხარშე ყველაფერი,შეიძლება ეს ნაილს არ მოეწონოს ან შეიძლება საშინლად გაბრაზდეს მაგრამ ესენი ხომ,ლიზა ბარბარა და ჯიჯი არაინ ყველაზე გამგები ადამაინები, არამგონია ამაზე ცუდი რეაქცია ქონდეთ და ამის შენდეგ 100% დარწმუენბული ვარ რომ მათ და ნაილის ურთერთობაში არაფერი შეიცველბა. ღრმად ჩავისუნთქე და დავიწყე მოყოლა,გოგოები მისმენდნენ და ვერაფერს ამბობდნენ მათ აშკარად ეტყობოდათ, გაკვირვება და წუხილი ამ ყველაფერზე.თითქოს არც სჯეროდათ შოკირებულები იყვნენ. როცა მოყოლას მოვრჩი ვიგრძენი ლოყებზე სისველე ,უნებურად წამომივიდა ცრემლები, ამ ბოლო დროს ჩეემს თავს ვერ ვცნობ ზედმეტად ემოციური ვარ, საშუალება არ მაქსვ რომ დავისვენო ამის გამო კიდევ საშინელი თავისტკივილები მაქვს. -ბოდიში გოგოებო მე გავალ-ვანიშნე რომ გაწეულიყვნენ და სააბაზანოში შევედი,იქ ცრელების ნაკადი წამომივიდა, გოგოებთან არვიცი რა მაკავებდა მაგრამ როცა ჩემს თავთან მართო დავრჩი ემოციების ნაკადი მომაწვა, ვეცადე თავი მომეწესრიგებინა....
