POV Daniëlle
Ik leg mijn telefoon weg en besluit er niet meer over na te denken, wat gelukkig aardig lukt.
Ik plof neer naast Steph op de bank en ik zie dat ze kijkt naar Friends.
'Het lijkt net alsof zij het allemaal wel makkelijk hebben in het leven,' klaagt ze. Ik trek mijn wenkbrauwen op en wil er tegenin gaan als ik me bedenk. Laat haar lekker vinden dat het leven als een Rachel Green zo makkelijk is, en alsof zij het zo moeilijk heeft.
Ik lach en ik draai met mijn ogen.
Mijn telefoon gaat af en ik spring op, en ik vlieg bijna naar mijn telefoon.
'Daan! Blijf zitten!' roept Steph. 'Je wilt toch niet dat hij denkt dat je op zijn bericht wacht?'
Ik doe net alsof ik nadenk en ik haal mijn schouders op. Ze draait met haar ogen en wacht tot ik het bericht voorlees.
*Daan, het was niet zo maar een zoen en dat weet jij ook*
Ik rol met mijn ogen en ik zie dat hij nog online is.
*Oh ja? Wat voor een zoen was het dan...?*
*Wil je mijn mening erover weten?*
*Ja*
*Kom je antwoord maar halen*
Ik barst in lachen uit en Steph, die inmiddels naast me staat, ook. Ze grist mijn telefoon uit mijn handen en stuurt iets terug.
*Wat dacht je ervan om naar mij te komen?*
*Steph is toch bij jou?*
'Fuck! Hij weet dat ik thuis ben. Wil je dat 'ie langs komt?' vraagt ze. 'Het is net uit met Joshua...' 'Ik heb het al vaker gezegd, en ik ga het nu weer zeggen. Fack Joshua.'
Ik draai met mijn ogen, maar knik.
*Steph is er niet.*
*Ze is bij een vriendin* stuurt ze erachter aan.
*Maar waar is Joy dan?* En nog een bericht erachter aan.
*Weet niet, bij andere vrienden ofzo*
*Maar kom naar mij toe*
*Alsjeblieft?*
'Zal ik naar hem toegaan?' Steph knikt.
'Maar je moet me echt alles vertellen. Over alles, iedere zoen en iedere aanraking, ieder woord dat hij zei en iedere keer dat hij naar je keek. Ieder detail. Deal?'
Ik lach en knik.
*Wat is je adres?*
*Ik kom je wel ophalen. Zie er sexy uit babe. Tot zo*
'Jullie gaan zo erg seks hebben,' zegt Steph. Ik draai met mijn ogen en ze ploft weer op de bank.
'Wat ga je aantrekken?' vraagt ze.
'Mijn blauwe high waist skinny jeans, met die zwarte bralette top, en het doorschijnende shirt. Je kan niet zeggen dat het niet sexy is,' zeg ik lachend.
'En dan dat kante rode onderbroekje van je, wat je nauwelijks een onderbroek kan noemen. Ik zou flauw vallen als ik Hale was.'
Ik draai met mijn ogen en steek plagend mijn tong uit.
Ik pak de spullen en loop voor de grap heupwiegend de badkamer in en ik kleed me snel om. Doe nog een extra likje mascara over mijn wimpers en stift mijn lippen rood.
Ik loop naar de kast met onze schoenen en pak mijn zwarte stiletto's en trek ze aan.
Steph draait haar hoofd van de televisie af en bekijkt me goedkeurend. Voor de grap draai ik nog een rondje en ze geeft een applaus, waardoor we beide lachen.
'Hij is er al 5 minuten. Hij staat beneden in de auto op je te wachten,' zegt ze heel kalm. Ik steek mijn hand uit en ze legt mijn telefoon op mijn hand.
'Kom je vanavond nog thuis?' vraagt ze.
Ik haal mijn schouders op: 'Ik weet het niet.'
'Veel plezier vanavond! Ik houd van je!'
We knuffelen en ik loop naar beneden.
Als ik de auto zie staan die mij in de laatste week al meer heeft rond gereden dan Joshua deed in onze hele relatie, voel ik mezelf wel zenuwachtig worden.
Ik stap aan de passagierskant in.
'Hey,' zegt hij op zo'n manier dat je er kippenvel van krijgt.
'Hey,' fluister ik terug.
'Je ziet er prachtig uit.' Hij laat zijn ogen over mijn lichaam glijden en hij likt zijn lippen af.
Hij draagt een zwart strak shirt, een leren jack en een zwarte broek. Ik neem aan dat hij zwarte laarsjes aan heeft. Zijn kledingstijl is erg te vergelijken met die van David.
Maar Hale is anders dan David. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, want ik denk dat van buitenaf dat je geen verschil ziet, maar ik zie die zeker wel. Ik denk dat David iets liever was dan dat Hale is.
Hij begint te rijden en ik wrijf met mijn handen over mijn benen. En leg ze daarna losjes in mijn schoot zodat het niet lijkt alsof ik facking zenuwachtig ben. Waarom ben ik eigenlijk zenuwachtig?
Hij legt zijn hand op mijn been, en een tinteling schiet door mijn lichaam heen.
'Dus...' begin ik, maar ik weet niet zo goed hoe ik het af moet maken. Er hangt een hele ongemakkelijke sfeer, en het liefst zou ik hier echt van weg willen rennen.
Hij kijkt opzij, en zijn knapheid overdondert me gewoon.
'Dus...?' vraagt hij. 'Euu.. Heb je nog iets leuks gedaan vandaag...?'
Waarom is dit zo ongemakkelijk?!
'Nee.'
Oke, erg bedankt voor dit antwoord. Ik besluit er niets op te reageren, ik leg mijn hoofd tegen het raampje en ik kijk naar buiten.
Het allerergste is nog wel dat hij niets terug vraagt.
Al vind ik zijn hand op mijn been erg fijn besluit ik het spelletje anders te spelen, want misschien komt de hitte die we eerst hadden weer terug. Ik leg mijn hand op die van hem, en ik duw zijn hand van mijn been.
Hij laat een klein verontwaardigt kreetje horen, en ik durf te wedden dat hij nu geschokt naar me kijkt.
Na weer een paar minuten vraag ik: 'Zijn we er al bijna?'
'Bijna,' is weer zijn enige antwoord.
'Jij bent kortaf vandaag...' mompel ik.
Hij besluit er geen antwoord op te geven, wat ik niet erg vind.
Hij rijdt de oprit op van een erg groot huis en parkeert de auto
'Is dit jouw huis?!' roep ik geschrokken.
Hij stapt uit de auto en loopt gelijk door naar de voordeur.
Ik slaak een zucht en loop achter hem aan.
'Kan je de deur achter je dicht doen?' roept hij vanuit een andere kamer, net als ik de deur dicht wil doen.
'Nee,' zeg ik en laat de deur open staan.
Er is een hele lange gang met deuren links en rechts. Ik besluit de eerste deur rechts te proberen, maar die zit op slot. Ik trek mijn wenkbrauwen op en ga naar de volgende deur. Ook op slot.
De deur daarna is al open, het is soort woonkamer. Er staan twee hele grote banken, grote ramen en in de vensterbank staan potten met planten.
Ik loop ernaar toe en ga zitten op de bank. De bank zakt een beetje in, en ik schop mijn schoenen uit en gooi mijn benen op de bank.
'Je bank zit erg lekker!' roep ik. Hale komt de kamer ingelopen.
'Weet ik,' antwoord hij bot.
'Grote vriend, als je zo gaat zijn ga ik weer terug naar huis hoor,' zucht ik.
'Weet ik, sorry.' Ik draai met mijn ogen en grijp naar de afstandsbediening die op de salontafel ligt.
Hale pakt mijn voeten vast en duwt ze omhoog, hij gaat zitten en legt mijn voeten op zijn schoot.
Hij kijkt me aan, maar ik negeer zijn blik en probeer me te concentreren op het programma dat aanstaat, wat aardig mislukt.
'Leuk programma?' vraagt hij. Ik negeer hem.
Hij draait met zijn ogen en staat op waardoor mijn voeten van zijn schoot afvallen. Hij gaat schrijlings op mijn knieën zitten, en ik probeer hem te negeren. Een speels lachje hangt rond zijn mond.
'Last van stemmingswisselingen?' mompel ik, nog steeds naar de televisie starend.
'Beetje,' antwoord hij en ik hoor de lach op zijn gezicht in zijn stem gewoon.
Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden, maar het lukt niet. Een klein lachje verschijnt rond mijn lippen.
'Je hebt verloren, je hoeft me niet meer te negeren. Je kan weer kijken naar me hoor,' zegt hij.
Ik wend mijn blik naar hem. 'Vind je het leuk als ik naar je kijk?'
'Het maakt me niet zo veel uit,' antwoord hij onverschillig.
Bam. Moment over.
'Okay,' mompel ik en ik duw hem voorzichtig van me af en hij werkt redelijk makkelijk mee, al kijkt hij me vragend aan.
'Ik ga wat drinken halen,' mompel ik.
'Ik loop wel mee,' zegt hij. Ik schud van nee: 'Is niet nodig.'
Hij gaat weer zitten en als ik de kamer uitloop hoor ik hem mompelen: 'En ik heb last van stemmingswisselingen.'
