Jungkook's POV.
Dream:
"Jungkook..γιατί μας το έκανες αυτό? Γιατί μας άφησες!"
"Μαμά..δεν το ήθελα..συγνώμη"
"Τώρα είναι αργά Μικρέ μου kookie..πρόσεχε την Yong"
Μου είπε και άρχιζε να περπατάει τον δρόμο μονη της, την φώναζα αλλά δεν με άκουγε και όταν πήγα να ακουλουθησω δεν μπορουσα...
"Yahh"
Είπα ενω σηκώθηκα κατα ιδρωμενος, αυτό το όνειρο το βλέπω σχεδόν κάθε βράδι εδώ και 5 χρόνια.
Αλλά ποτε δεν θα τι συνήθησω όσο και να το βλέπω, είναι τόσο αληθινό κάθε φορά που το ονειρευομαι.
Μετα απο λίγο σηκώθηκα και είδα την ωρα, είχε παει ηδη 5 το πρωι.
Εκεί που περπατούσα στον διάδρομο είδα το δωμάτιο της Yong και είπα να μπω να την δω αφού είναι η μονη ωρα που μπορω να την βλέπω.
Εκεί που άνοιγα την πόρτα και κοίταξα μέσα παρατήρησα οτι δεν ηταν εκεί.
" ψαχνεις κάτι?"
Ακούστηκε μια επιθετική φωνη απο πίσω μου.
"Ηθελα να δω αν κοιμάσαι" της απάντησα.
"Πήγα να πάρω νερό! Παλι ηδες αυτό το όνειρο?"
"Ναι.."
"Jungkook.."
"Τι?"
"Καλά να παθεις οτι και να σου συμβεί υπεύθυνος θα είσαι μονο εσύ."
Είπε και μπήκε κατευθείαν στο δωμάτιο της χωρις να προλαβω να απαντήσω.
Εχει δίκαιο σε οτι και να πει και να κανει έχει δίκαιο να με κατηγορεί.. Δεν τα ξέρει αλλά δεν με αφήνει να της μιλήσω..αλλά και τι να της πω?
Ξαφνικα άρχησε να χτυπάει το κινητό μου.
"Jungkook, συγνώμη αν σε ενοχλω αλλά πρεπει να τον εμποδίσουμε να την πειράξει! Δεν φταίει αυτή" μου είπε ο jimin ταραγμένος.
"Μην ανησυχείς,Jimin οτι και να σκέφτεται δεν θα του επιτρέψουμε να κανει τίποτα. Πρεπει να το παίξουμε όλοι άγνωστοι μεταξή μας"
"Εντάξει, τον Taehyung όμως θα τον αφήσουμε εξω απο όλο αυτο"
"Σύμφωνο, πρεπει να κλείσω τώρα θα τα πούμε αύριο"
Jungkook's POV end
Joe's POV.
Σταματά σου λέω σταματά.
Ξύπνησα ενω παλι κλασικά έβριζα το χαζό ξυπνητήρι μου που μου χαλάει παντα τα πιο όμορφα όνειρα.
Εβλεπα οτι ο αδερφός μου, μου έφτιαξε επιτέλους ramen και shusi και ήμουν χαρούμενη.
Μετα οταν ντύθηκα και ήμουν έτοιμη για την σχολή, κατέβηκα κάτω να φάω πρωινό. Αλλά αυτό που ηδα με εξέπληξε ευχάριστα.
"Χρόνια πολλά μικρή"
Και τελικά το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα και εγώ ο ποιό χαρούμενος άνθρωπος εκείνη την στιγμη.
Κάτσε έχω γενέθλια? Το ξέχασα τελείως αυτό..
Πήγα εκατσα στην κουζίνα και έφαγα χαρούμενη το τέλειο φαγητό μου απο τα χερακια του αδερφού μου.
"Φεύγω τώρα ευχαριστώ για την έκπληξη"
Είπα και έφυγα, τα κορίτσια πως και δεν με πήραν τηλέφωνο αναρωτήθηκα? Ηξερα οτι σήμερα δνε θα έρθουν γιατί είχαν κάποια προβλήματα αλλά δεν θυμήθηκαν τα γενέθλια μου? Θα μου πείτε εδώ η ίδια δεν τα θυμήθηκα, σεν βαριέσαι.
Είπα και άρχισα να προχωραω, ξαφνικα κάποιος εκεί που πρωχορουσα μου έκλεισε τα ματια.
Ενιωθα μια καυτή ανάσα να καίει τον Λεμό μου. "Χρόνια πολλά"
Μου είπε και εγώ γύρισα την φιγούρα που έβλεπα μπροστά μου δεν την περίμενα.
"Taehyung;"
"Ο ίδιος" είπε και χαμογέλασε.
"Που το ξέρεις;"
"Οποίος ενδιαφέρεται μαθενει" μου είπε και μου έκλεισε το ματι.
Ξαφνικα με άρπαξε απο το χερι και άρχησε να πρωχοραει στην αντίθετη πλευρα απο οτι ηταν η σχολή μας.
"Που με πας?" είπα διστακτικά.
"Θα δεις" μου είπε εκείνος αποφασίστηκα με ενα χαμόγελο στο προσωπο του.
Μετα απο ωρα φτάσαμε σε ενα μαγαζί που έλεγε "welcome to Japan" οκ αυτό το μαγαζί το ξέρω και είναι το αγαπημένο μου, μαντεψτε γιατί.
Καταρχάς έχει το πιο νόστιμο shusi της Seoul και έχει και karaoke αλλά όχι οτι διποτε karaoke μονο απο anime και απο Japanese songs.
