Μοιραίο

"τυχαία"

Την αλλη μερα το πρωι ξηπνησαμε απο τον ηχο του ξυπνητιριου της Χριστινας.

"Σκασε επιτελους ηλιθιο ψυπνητηρι!"

Της εριξα ενα δολοφωνικο βλεμμα. Ίσως δεν ήταν καλή ιδέα τελικά...

"Θυμησε μου ΓΙΑΤΙ εχεις ενεργοποιημενο το ξυπνητηρι σου, ενω ειμαστε διακοπες;;;;;"

"Γιατι πρεπει να παμε στην τραπεζαρια να φαμε πρωινο πριν κλεισει!
Ελα σηκω!"

"Η σωστη ερωτηση ειναι γιατι την φεραμε μαζι μας!"

Σοφία που νυστάζει είναι επικίνδυνη Σοφία, αλλά νυστάζει ή οχι, ως συνήθως έχει δίκιο.

Κουναω το κεφαλι μου συγκαταβατικα.
Ελεως αυτη η κοπελα!
Δεν εχει αισθηση οτι το δωματιο ειναι τετρακλινο;;
Ευτυχως που δεν ξυπνησε τη Δημητρα ετσι που φωναζει!
Ποιος ανθρωπος, βαζει ξυπνητηρι και αφηνει το κινητο του στην αλλη ακρη του δωματιου...ελεος!!
Σε όλα της ανάποδη αυτή η κοπέλα...

"Αντε σηκω παμε!
Σηκω Σοφια!
Ξυπνηστε και την αλλη!"

Μολις βγηκε απ το μπανιο και πραγματικα, ετσι μου ερχεται να την πνιξω στον νιπτήρα και να την κρεμάσω στο ντουζ να φανεί σαν ατυχήμα.

"Ντηθηκες; Βαφτηκες; Χτενιστηκες; Εισαι ετοιμη;"

"Γεπ γεπ!"

"Ωραια, ετσι οπως εισαι πηγενε να φας και φερε και σε μας πρωινο!"

"Μονη μουυ;;;"

"Δεν θα σε φανε οι λυκοι αντε!"

"Καλα...", λεει η Χριστινα ξεφυσοντας.
Η πορτα κλείνει απότομα πισω της και εγώ μένω να κοιταω την Σοφία απεναντι μου που προσπαθουσε να βρει το κινητό της χωρίς να κουνιέται πολυ, με το προσωπο ακόμα χωμενο στο μαξιλαρι για να μπλοκάρει το φως που έμπαινε απ το παλιο ξύλινο μπατζούρι.

"Αυτη δεν σερνοταν εχθες;"
Έτριψε τα μάτια της γλυκουλικα.
Μελαχρινές μπουκλες πετουσαν προς κάθε κατεύθυνση, η φωνή της βραχνη και απαλη σαν ψυθιρος.

"Δεν πρεπει να την ξαναφησουμε να πιει καφε!
Κοιμησου τωρα που εφυγε γιατι κατι μου λεει πως θα γηρισει γρηγορα!"

Λεω ενω ξαναπεφτω στο κρεββατι μου και η Σοφια το ιδιο.

Μετα απο λιγα ακόμη λεπτά πολυτιμου υπνου, σηκονομαι, παω τουαλετα πεταω λιγο νερο στο προσωπο μου και φοραω ενα σορτσακι και ενα τοπ πιανοντας τα μαλλια μου μια προχειρη αλογοουρα.