The Heart Of A Shinigami || 死神の心

11

Ξύπνησα και πάλι στο ίδιο δωμάτιο, αυτή την φορά έχοντας δίπλα μου την Inoue, να με κοιτάζει ανήσυχη.
"Reina-san!" Αναφώνησε όταν κατάλαβε πως είχα ξυπνήσει.
Το σώμα μου ήταν μουδιασμένο, ενώ η ευαίσθητη περιοχή μου πονούσε.
Όταν επεξεργάστηκα την κατάσταση και κατάλαβα τί είχε συμβεί, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.
"Ω, Reina-san." Η Inoue έπεσε πάνω μου και με αγκάλιασε. "Δεν ήθελα να σου το κάνω αυτό!" Απολογήθηκε κλαίγοντας. Ήξερα πως δεν έφταιγε εκείνη που ο Aizen αποφάσισε πως έπρεπε να δολοφονήσει το παιδί μου οπότε δεν την κατηγόρησα για τίποτα.
"Μην ανησυχείς, Inoue. Δεν φταις εσύ." Είπα σιγανά. Είχα αποδεχτεί την κατάσταση, η καρδιά και η ψυχή μου είχαν ραγίσει ανεπανόρθωτα και, πλέον, όλες μου οι ελπίδες είχαν χαθεί.
Δεν άντεχα τον χαμό του παιδιού μου, δεν άντεχα εκείνο το δωμάτιο.
Ένα μεγάλο κενό άνοιξε στο στήθος μου και ένιωσα ατελείωτη δυσφορία.

Η πόρτα του μικρού δωματίου άνοιξε και ο Aizen μπήκε βιαστικά μέσα.
"Ω, βλέπω πως όλα πήγαν μια χαρά, αγάπη μου." Χαμογέλασε. Έκανε νόημα στην Inoue να μας αφήσει μόνους.
Εκείνη μου έσφιξε το χέρι προσπαθώντας να με παρηγορήσει.
"Θα σε δω αργότερα, Reina-san." Είπε και βγήκε από το δωμάτιο. Έμεινα για ακόμα μια φορά μόνη μου με τον Aizen.
"Τώρα, τίποτα δεν μας εμποδίζει από το να ζήσουμε την αγάπη μας, Sakura." Ξάπλωσε δίπλα μου στο κρεβάτι και ο αντίχειράς του άγγιξε τα χείλη μου.
"Γιατί έπρεπε να το κάνεις αυτό, Aizen;" Η φωνή μου έτρεμε, καθώς τα δάκρυα άρχισαν να ανανεώνονται στα μάγουλα μου.
"Μην κλαίς, σε παρακαλώ. Δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαις." Τα ζεστά χείλη του άγγιξαν το μάγουλο μου.
Η ανάσα του χτυπούσε το πρόσωπο μου και το χέρι του χάιδευε το πόδι μου.
"Είσαι μόνο δική μου."
Τον έσπρωξα με το χέρι μου και τον απομάκρυνα από κοντά μου. Η παρουσία του με στοίχειωνε. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου ερωτευμένο με αυτό το τέρας.
"Λυπάμαι μονάχα που δεν θυμάσαι πόσο δυνατή ήταν η αγάπη μας. Λυπάμαι που αυτά τα τέρατα σε έκαναν να ξεχάσεις μια τέτοια αγάπη, αυτές οι αγάπες δεν ξεχνιούνται." Μου χαμογέλασε και ανακάθισε στο κρεβάτι.
"Τον κρατούσα στα χέρια μου, λίγες ώρες πριν..." Εικόνες από τον θάνατο του Renji έκαναν επίθεση στο κεφάλι μου, χτυπώντας με ανελέητα.
"Ήταν εδώ, στην αγκαλιά μου." Σήκωσα τα χέρια μου και κοίταξα τις παλάμες μου, συνεχίζοντας να κλαίω.
"Ήταν εδώ!" Έστρεψα τα χέρια μου προς το μέρος του Aizen.
"Μου τα πήρες, όλα!" Η ένταση της φωνής μου ανέβηκε.
"Όλα!" Ούρλιαξα τελικά. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του παρέμειναν ήρεμα και η στάση του σώματος του παρέμενε για πολλά λεπτά η ίδια.
"Θα συνηθίσεις εδώ. Εδώ είναι η θέση σου, Sakura." Η φωνή του ήταν το ίδιο ήρεμη με πριν και αυτό με τρέλαινε.
Όρμηξα κατά πάνω του και άρπαξα το σπαθί που είχε σε μια θήκη σε μια ζώνη πάνω στην στολή του.
"Sakura..." Το βλέμμα τού αγρίεψε.
Άρπαξα μια τούφα από τα μαλλιά μου και την έκοψα με το σπαθί του Aizen όσο εκείνος με κοίταζε τελικά ανέκφραστα.
Σε λίγο, είχα κόψει πολλές τούφες από τα μαλλιά μου σκορπίζοντας τες πάνω στα σκεπάσματα.
Είχαν μείνει κοντά, έπεφταν λίγο πιο πάνω από τους ώμους μου.
Άφησα το σπαθί δίπλα μου και με τις παλάμες κάλυψα τα μούτρα μου.
"Δέχομαι απόλυτα τον τρόπο που επιλέγεις να θρηνήσεις." Ο Aizen σηκώθηκε από το κρεβάτι. "Θα στείλω κάποιον να καθαρίσει. Προς το παρόν, εσύ κάνε ένα μπάνιο και κατέβα για το δείπνο. Θα σε περιμένω." Άκουσα τον ήχο που έκανε η πόρτα όταν έκλεινε και σε λίγο είχα μείνει μόνη μου.