Know me. (Nederlands)

Wat een koud en saai land

Ayden

-----------------------------------------------------------------

Het is de dag van de verhuizing. Of eigenlijk moet ik zeggen emigratie. Ik heb de wekker extra vroeg gezet zodat ik afscheid kan nemen van mijn vrienden. We hebben afgesproken met z'n allen op onze vaste plek bij het strand. Met lood in mijn schoenen trek ik deze ochtend mijn kleding aan en wandel naar onze plek toe. Ik zie dat mijn vrienden er al zijn.  Na een aantal mannelijke knuffels en een 'we gaan elkaar snel weer zien.' Zie ik dat het tijd is om te gaan. We moeten om tien uur op het vliegveld zijn. Ons vliegtuig vertrekt om drie uur. 

Op de terug weg naar huis pink ik een aantal tranen weg. Je zou het niet snel van mij zeggen, maar eigenlijk heb ik een klein hartje. Ik laat dat natuurlijk niet aan anderen zien. 

Thuis aangekomen staat de auto met koffers al klaar. Onze meubels blijven hier achter. Voor de volgende eigenaren van huis. Met tegenzin stap ik in de auto. Mijn broertje en ouders praten vol enthousiasme over de vliegreis en over de nieuwe woning in Nederland. Ik houdt mij stil en kijk door het auto raam naar buiten. Zou dit de laatste keer zijn dat ik hier kom? Vraag ik mij af. 

We komen steeds dichter bij het vliegveld te zien aan de borden langs de weg. 'Los Angelos Airport' . We moeten dik veertien uur vliegen. Wat een feest.

Eenmaal op het vliegveld begint het lange wachten pas. Inchecken, door de douane en wachten. Wachten totdat we kunnen boarden. 

In het vliegtuig val ik in slaap en voordat ik het weet is meer dan de helft van de reis al voorbij. Het is donker buiten en er valt weinig te zien. Voor zo ver ik weet is er negen uur tijdsverschil als we in Nederland aankomen. Dus daar is het iets van acht uur 's avonds. Verveel kijk ik om mij heen. De meeste mensen hebben hun ogen dicht. Ik sta op uit mijn stoel en loop naar het toilet. Even de benen strekken en wie weet kom ik nog wat gezelschap tegen. Achterin het vliegtuig zie ik een meisje zitten van mijn leeftijd. Lang donker haar en gebruinde huid. Ze heeft haar ogen open en kijkt verveeld om zich heen. Onze blikken kruizen elkaar en ik knipoog. Het meisje knipoogt terug. Het oogcontact wordt even verbroken door een man die opstaat om naar het toilet te gaan, maar al snel vinden onze ogen elkaar weer. Haar ogen hebben een ondeugende twinkel. Misschien valt er toch nog wat lol te beleven deze reis, bedenk ik bij mijzelf. Ik wenk haar zodat ze uit haar stoel komt. Achter in het vliegtuig stel ik mij aan haar voor. Ik ben toch wel een beetje netjes opgevoed hoor. Het meisje blijkt Emma te heten. Achter in het vliegtuig is een kleine ruimte waar de stewardessen normaal zouden zitten als ze bezig zijn met het verzorgen van eten en drinken. Op dit moment is er niemand aanwezig. Samen met Emma gaan we in de kleine ruimte zitten en al snel kruipen we steeds dichter naar elkaar toe. De twinkeling in haar ogen is alleen maar meer geworden. Door het gebrom van de motoren in het vliegtuig kunnen we elkaar moeilijk verstaan, maar onze lichaamstaal maakt duidelijk wat we willen. Voor ik het weet zit ze op mijn schoot en zijn we aan het zoenen. Ik raak haar borsten aan en zij probeert mijn broek los te krijgen. Plots begint het vliegtuig te hobbelen en gaat het rode licht branden met de boodschap dat de gordels vast moeten. In de kleine ruimte verschijnt ineens een stewardess die ons met een boze blik aankijkt. Iets wat beschaamd staan wij op en zoeken onze plek weer op in het vliegtuig. Tot zo ver het gezelschap van deze vliegreis. 

-------

De daling is inmiddels ingezet en ik zie het land onder mij steeds dichterbij komen. Het is inderdaad rond acht uur 's avonds en zelfs in Nederland in de zomer is het dan nog licht. Ik zie lange rechte strepen verschijnen en bedenk dat dat wel is het vliegveld kan zijn. 

Voordat ik het weet sta ik op Schiphol te wachten totdat onze koffers voorbij komen op de lopende band. Aan de andere kant van de band staat Emma. Ik kijk naar haar. Het is een knappe meid. Ze kijkt geconcentreerd naar de koffer band en heeft haar koffer al snel gevonden. Met dat ze zich wil omdraaien hebben we nog even oog contact. Ze zwaait en loopt weg. Toch jammer van die turbulentie bedenk ik bij mijzelf. Na tien minuten, die wel een half uur leken te zijn, hebben mijn ouders, broertje en ik dan ook onze koffers en beginnen we aan onze reis door Nederland. Mijn ouders hebben geregeld dat familie ons ophaalt. Familie die ik nog nooit heb gezien. Blijkbaar heb ik hier een oom en tante wonen en zelfs 2 neven en een nicht. 

--------

'Welkom in Nederland!' wordt er vrolijk naar ons geroepen. Een voor mij onbekende man en vrouw staan naar ons te zwaaien. Mijn ouders zwaaien enthousiast terug en rennen nog niet naar de man en vrouw toe. 'Wat leuk jullie weer te zien en wat fijn dat jullie ons kunnen ophalen!' hoor ik mijn moeder zeggen. 'Oh jongens kom is hier, dit is jullie oom Ben en tante Mara.' Mijn broertje loopt voor mij aan en geef ze een hand met tegenzin doe ik hetzelfde. 

'Nou kom, roept mijn oom, we gaan naar de auto.' Met zijn allen lopen we het vliegveld uit om aan de reis naar ons nieuwe huis te beginnen. Het is een uur rijden. Dat valt gelukkig nog mee. In de auto kijk ik door het raam naar buiten. Wat een saai land. Alleen maar weilanden met koeien en dan heb ik het nog niet eens gehad over het weer. Het miezert en de lucht ziet grauw.  Dit moet zomer voorstellen? Als ik mijn school heb afgemaakt ga ik wel studeren in Los Angelos. Ik kan vast wel bij een van mijn vrienden logeren. Ik zit in mijn laatste jaar. Dus dat scheelt. 1 Jaar kan ik nog wel afzien. Met een diepe zucht ga ik wat onder uit zitten.