İzmirli Piç

Her Sey Yeniden

           Samsun... Doğup büyüdüğüm, ilk arkadaşımın hatta ilk sevgilimin olduğu şehir. Simdi babamın isleri yüzünden taşınmak zorundayız. Bir daha en yakin arkadaslarimla tanimadigimiz kişilerin düğününe gidip oynamayacak, sahilde deliler gibi kosup su savasi yapamayacak, okulu asıp büyük alisveris merkezinde tüm mağazalara girip kiyafet denemeyecek olmam bana öyle koyuyor ki. Alistigim hayata ve düzene elveda demek cok zor.  Arkadaşlarım ve bizim mükemmel ortamimizda artik eglenemeyecegim için agir bir depresyona girdim. 1 haftadir evden disari cikmiyorum bugün arkadaşlarımla son kez bulusacagim ve gece yola cikacagiz ne kadar harika değil mi? Değil.

           Çalan telefonumla yataktan dogruldum ve aramaya cevap verdim. İpek.... En yakin arkadasim hatta kardesim ,tek çocuk olduğum için onu kardeşim gibi severim zaten anneme anne der. "Canim biz Gramafon Cafeye geciyoruz 15 dakika içinde burada ol sikerim, optum" daha cevap vermeye kalmadan telefonu kapadi.Klasik İpek durumları.

Üstüme siyah jack daniels tshirtmi altima kot shortumu geçirdim, telefonunu alip evden ciktim.

          Cafe zaten evime yakindi 5 dakika falan onun için yürüyerek ara caddeye girdim ve  cafenin olduğu yere gelene kadar etrafa son kez baktim, bir daha buralarda bizimkilerde makara yapamayacagiz nasilsa. Kafenin önune geldim ve disarda oturan arkadaşlarıma uzaktan bir baktim. İpek, Fatih, Kerim, Ali, Beyza... Hepsi kardeşim gibi normalde asla surati asık olmayan arkadaşlarım şuan cenazede gibi birbirlerine bos bos bakiyolardi. Dayanamadim onlari böyle görmeye, yalandan da olsa gulumsedim ve yanlarina geçtim. Hepsi teker teker kemiklerimi kirarcasina bana sarildi. Güzel güzel pastalarimizi yedik ve baya dedikodu yaptik her zaman ki gibi. Saat geç olduğunda hepsine teker teker saruldim ve İzmire gelmezlerse agziniza sicarim dedim vedalastiktan sonra eve doğru yol aldim....

Bu ilk hikayem umarim okuyan olur.....