Εύα

Κεφάλαιο 3

Ήταν έρωτας! Για δυο μήνες εγώ και ο Ντέιβιντ είμασταν αχώριστοι. Μετά, ο Ντέιβιντ άλλαξε σχολείο. Άλλαξε πόλη. Ποτέ δεν έμαθα τι συνέβη, ποτέ δεν με αποχαιρέτησε. Μια εβδομάδα κράτησε το πένθος μου. Τόσο κρατάει για όλους. Πένθησα, έκλαψα, εγωισμός ίσως να ήταν, δεν ξέρω. Κάθε μέρα και κάθε ώρα σκεφτόμουν τον χαμένο έρωτα μου. Τρεις η ώρα, Δευτέρα...τέτοια ώρα με περίμενε στο προαύλιο του σχολείου να φύγουμε μαζί. Επτά το βράδυ, συναντιόμασταν στο παγκάκι, στο πάρκο και ανταλασσαμε φιλιά και κάποια χάδια. Ξαφνικά όλα άλλαξαν. Μια εβδομάδα μετά το απαξιωτικό φερσιμό του απεναντί μου, εγώ ήμουν καλά. Στα 14 μου κατάλαβα πως ο έρωτας θα διαρκεί πάντα τόσο. Θα ναι δυνατός και σύντομος. Θα μένει στο μυαλό σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Θα συνεχίζεται η ζωή και θα φέρνει νέα υπέροχα πράγματα. Αναρωτιόμουν η αγάπη...πραγματικά, τί γίνεται με την αγάπη; Χάνεται το ίδιο κι αυτή σύντομα όπως ο ερωτας ;Κι αν υπάρξει στιγμή που θα νιώσεις ερωτευμένη και να αγαπάς  ταυτόχρονα έναν άνθρωπο. Τί γίνεται τότε; Φτάνεις στο τέλειο...
Σαν πέρασε ο καιρός, το διάβασμα ήταν η μοναδική μου ασχολία. Δεν σήκωνα κεφάλι από τα βιβλία. Οι επιδόσεις μου στο σχολείο δεν άγγιζαν σε καμιά περίπτωση το άριστα, κρατούσα όμως ένα σταθερά καλό επίπεδο. Πλησίαζε το καλοκαίρι και μια θλίψη ξεκίνησε να μου γαργαλάει τα σωθικά. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια. Μετακόμιση σε κάποιο άλλο μέρος της Βρετανίας. Δεν ήταν διακοπές, αν ήταν ίσως να το έβλεπα ευχάριστα. Ήταν λόγω της δουλειά του πατέρα μου. Εκείνος έλειπε συχνά, εμείς τον επισκεπτόμασταν και μέναμε κοντά του ολόκληρο το καλοκαίρι. Το ότι ξανά έσμιγε η οικογένεια ήταν για μένα υπέροχο, ίσως το μόνο ευχάριστο του καλοκαιριού. Ίσως να υπήρξα αχάριστή δεν λέω, όμως το να χάνω κάθε φορά την ευκαιρία να αναπτύξω καλύτερες σχέσεις με τους λιγοστούς φίλους από το σχολείο, χάνοταν. Έτσι μονίμως ένιωθα μόνη. Έτσι ένιωθα τότε, απέραντη μοναξιά. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως δεν ήταν τυχαίο...Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως δεν θα μπορούσα να γινόμουν κάτι άλλο αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά...μεγαλώνοντας καταλαβα...