Vazgeçtim. Belki Gelirsin Diye...

Bir Boşlukla Yaşamak

Sabah tüm belirtileri ile Süreyya'nın odasında kendini göstermişti. Dün geceki baş ağrısı, ciğerlerindeki sizi ve göğüs kafesindeki titreme geçmişti fakat içinde tarifi imkansız büyüklükte bir boşluk vardı. Ne üzüntü ne huzur ne de mutluluk. Kocaman bir boşluk vardı hayatında. Tek bir şeyden emindi artık ağlamak için mecali yoktu. Bunun için direndi. Okul için hazırlanmaya başladığında içindeki boşluk hala onunlaydi. Her şey çok normalmiş gibi hazırlandı ve evden çıktı. Okula doğru yürümeye başladı. Oraya vardığında herkes çoktan derse girmişti. Her taraf sessiz ve boştu. Tam bir sonbahar havasıydi. Hüzün vardı tabiatta. Soğuk değildi fakat bu mevsimde mutlu olmak duyguların fıtratına aykırıydı. Okulun bahçesinde şehri en güzel noktasından seyredecegi oturdu. "Bu doğup büyüdüğüm şehir, yaşam arzusu. dünyada kapladığım yer, aldığım nefes ne kadar anlamsızlasti." diye düşündü içinden. Kulaklığını taktı. Dünyanın bütün seslerinden kendisini soyutladi. Telefonundan şarkısını secti. Daha sonra cantasından sigarasını ve çakmağını çıkarttı. Bir kere denedi sigara yanmadı. İkinciyi denedi. Üçüncüyü, dördüncüyü. Yapamıyorum diye diye haykırarak ağlamaya başladı Süreyya. Bu defa susmaya hiç niyeti yoktu. "Keşke" dedi. "Ah keşke senden nefret edebilmem için bana bir firsat verseydin. Sürünüyorum. Çaresizim. Seni unutamıyorum, seni unutmak istemiyorum. Ne olurdu ha ne olurdu bir gün bana kötü davransaydin? Küçük görseydin, bana yalan söyleseydin bir kez? Sana kavusamiyorum. Sana kızamıyorum. Çıkıp karşına beni neden sevmedin diyemem ki. Gözlerinin içine bir daha dalamayacagimi bilmek ne acı. Bu hayat ne kadar büyük acılarla dolu. Halbuki ne kadar huzurlu bir hayatım vardı benim. Sonra seni sevdim. O gün bugündur huzurum olmadı hiç ." Nihayet son denemesinde sigarası alev aldı. Müzik her zamankinden daha dokunaklı, daha anlamlıydı."Sen gittin. İçimde kocaman bir boşluk bıraktın. En tuhafı ise benim o boşluğu doldurmaya hiç niyetim yok."