Can We? · Lutteo · TŁUMACZENIE PL

❃ D R U G I ❃

📍 Buenos Aires, Rezydencja Valente.

Są tutaj.

Przybyli.

Są na zewnątrz.

Mój ojciec poszedł otworzyć im drzwi.

Słyszę głosy zbliżające się do salonu.

Wstaję i obracam głowę.

Przede mną trzy nowe twarze: kobieta, która musi być w wieku mojego ojca, blond włosy, brązowe oczy, kilka zmarszczek, życzliwy uśmiech.

Dziesięcioletnia dziewczynka o brązowych włosach i brązowych oczach oraz bardzo bladej skórze.

Podnoszę głowę, aby lepiej dostrzec człowieka za Nimi aż spadłam na tyłek: za Nimi stał grecki bóg.

Kręcone włosy w kolorze kasztanów, orzechowe oczy, jasna cera, doskonałe usta, kwadratowa szczęka, podwójny podbródek a ciało jak u sportowca.

Mój wzrok zatrzymał się na Nim a ja zobaczyłam, jak się uśmiecha.

Włożyłam ręce do kieszeni.

Dama lub Linda jak wolicie, podeszła do mnie.

-Miło mi poznać, jestem Linda. Ty musisz być Luna, prawda - powiedziała mi.

-Dokładnie. Miło mi Panią poznać.

-Możesz mi mówić Linda. Jesteś taka piękna! -komplementuje mnie.

-Dzięki.

Wzięła mnie w ramiona, co mnie trochę zaskoczyło ale poczułam radość.

Potem przychodzi do mnie ta mała.

Pochylam się na Jej wysokość.

-Cześć, jestem Luna a Ty? - przedstawiam się, uśmiechając się do Niej.

-Jestem Hayley - odpowiedziała mi słodkim głosem.

Biorę Ją w ramiona nim wstaję i podchodzę do chłopaka.

-Cześć - mówię, wyciągając rękę.

Patrzy na mnie z nonszalanckim spojrzeniem zanim podniósł oczy do nieba.

Co za dupek!

Cofam to, co powiedziałam wcześniej bo nie wszystko jest piękne.

-Gdzie do cholery jest mój pokój? - powiedział chłopak.

-Matteo! - krzyczy Linda, gdy patrzy na Nią.

Przewrócił oczami, co jeszcze bardziej rozgniewało Lindę.

-Nie martw się, wszystko w porządku - mówię do ojca.

Czekaj, kiedy powiem złe słowo, chodzi o spojrzenie, którym zabija!