Ονείρων Στάχτες Ι - Αρετή (Το παιχνίδι της Φωτιάς)

*Κεφάλαιο 2*

Χρόνια πριν...

Αργότερα και ενώ είχε ολοκληρωθεί μια επώδυνη διαδικασία, η κραυγή ενός απεγνωσμένου άνδρα ακούγονταν καθαρά σε όλο το νοσοκομείο. Η αυλαία ενός δράματος έπεσε εκείνη τη στιγμή. Ο Πέτρος βουρκωμένος, ανήμπορος να βρει τις κατάλληλες λέξεις έγνεψε μονάχα καταφατικά όταν τον συνάντησε στο διάδρομο. Το πτώμα τελικά ανήκε στη γυναίκα του, τόσο το αυτοκίνητο όσο και τα προσωπικά αντικείμενα, ότι επέμενε από αυτά, πιστοποιούσαν πως η Μαρία του, η γυναίκα της ζωής του έφυγε από αυτή τη ζωή δίχως να την αγκαλιάσει για τελευταία φορά.

Κάθε δάκρυ του έκαιγε το πρόσωπο αλλά ήταν και μια υπενθύμιση πως όλος αυτός ο πόνος θα τον μεταμόρφωναν σ' ένα αγρίμι. Ήταν η κραυγή ενός λύκου πεινασμένου, που ξυπνούσε για να αναζητήσει το θήραμα του, τα ουρλιαχτά ενός άνδρα που ξερίζωσε την ίδια την καρδιά αναζητώντας τη λύτρωση στην ίδια την κόλαση, στην οποία οι φλόγες παγίδευαν τις αμαρτωλές ψυχές. Μόνο μπροστά στην κόρη του καλούνταν να φορά το ψεύτικο προσωπείο της ευτυχίας.

Κάποιοι προσπάθησαν να τον ηρεμήσουν αλλά οι λέξεις από το στόματα τους επέφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα. Οργή μίσος, εγωισμός όλα μαζί μπερδεύτηκαν σε ένα κουβάρι, έτρεφαν την φωτιά, την κρατούσαν ζωντανή και κάποια στιγμή αυτή θα μετατρέπονταν σε μια πύρινη λαίλαπα έτοιμη να κατακάψει τα πάντα στο διάβα της ακόμη και την ίδια την αγάπη.

Απομακρύνθηκε για λίγο από όλους για να ξεσπάσει μόνος. Βγήκε στην πίσω μεριά του νοσοκομείου εκεί που δεν υπήρχε κανείς γύρω του. Η εικόνα της όμως τον στοίχειωνε αλλά όταν κοίταξε τα ουράνια, όταν έψαχνε απαντήσεις από την ανώτερη δύναμη άκουσε μονάχα γέλια, γέλια χλευασμού και απαξίωσης. Ένα δυνατό σφίξιμο στο στήθος τον ανάγκασε να γονατίσει κάτω. Ο πόνος έντονος όπως και το αίσθημα δυσφορίας αλλά προσπάθησε να σταθεί όρθιος. Τι του συνέβαινε ξαφνικά; Έπρεπε να φανεί δυνατός για το κορίτσι σου για το μωρό του αλλά ο Θεός τον τιμωρούσε ξαφνικά. Δεν έσφαλε όμως πουθενά, δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν. Έπνιξε την κραυγή μέσα του, έσφιξε τη γροθιά του, ξεσπώντας στο λασπωμένο χώμα, χτυπώντας ξανά και ξανά το σημείο. Στο τέλος εξουθενωμένος ξάπλωσε κάτω, συνέχισε να κλαίει όταν πρόσεξε πως τον πλησίασε ένα μικρό κορίτσι με κατάξανθα μαλλιά.