ZİHİN TOPRAKLARI

1. BÖLÜM

Ben geldim. İlk bölüm olduğu için biraz heyecanlıyım. Tadını çıkarın.

İYİ OKUMALAR.

🌹

Kurulu bir saatin rakamlarında kana bulanmış zihinler, kıvrımlarından asılıyordu. O kıvrımlarda bir nehir akıyordu o nehirde düşünceler boğuluyordu. Zehrin yayılmaya başladığı anlarda bile o nehirde akıp giden bir umut vardı, bir adamın zihin topraklarına akan ve orada koparılmayı bekleyen umutlar filizlenirdi. Adam zihin topraklarından koparırdı ve dökülen tohumlar celladın cehennemine düşüp bir günahkar daha doğardı.

~ Kelimlerde intihar eder bayım, siz kulak asmadığınızda onlar kendini ölümcül bir ipe asar. ~

Bir şehir.

O şehirde bir mezarlık.

Mezarlıkta bir adam.

Saat 01.13

Yanı başında sigaramı soluduğum mezarın, içinde bir ceset yatıyordu. Bir ceset yaklaşık 1 saat 13 dakika önce, kanlı bir oyunun gölgesinde elenmişti. Gecenin kustuğu günahların sonucuydu o ceset.

Bu sayısız olanlardan ve sayılamayanlardan sadece biri.

Sigaramı bir kez daha dudaklarımın arasında ki boşluğa yerleştirip, oradan sağ çıkarmak istemezcesine ciğerlerime gömüyor, gecenin karanlık teni dudaklarımın arasından çıkan gri dumanla örtüşüyor.

Düşüncelerime açtığım mezarda, bir bir içine düşüyordum.

Kafamı iki yana sallayıp, çömeldiğim mezarın başından doğruldum. Son bir kez bakmak gibi duygulara kapılmak aptallık gibi geliyordu. Bir ölünün gidişine üzülen insanlar, bir bebeğin doğuşundan itibaren bir ölümün onu izlediğinin farkında bile değiller.

Sakin ol, düşümcelerime açtığım mezarda sen de bir bir içine düşeceksin.

Adımlarım ceset kokan toprakla buluştu. Koca bir mezarlıkta koca bir yalnızlık yatıyordu. Zihnime adanmış ruhlar, kendi mezarlarını kendileri kazıyordu, kazdıkları mezara ben düşüyordum. Şayet zihnim bir labirent olsaydı, bir tek benim kaybolacağım kesindi.