ELMALI TURTA 2

BÖLÜM:7|Kim O?

Bölüm sonundaki yazıları lütfen okuyun. Çünkü bir sürpriz var!

Bu arada kitap kapağı isteyen varsa ben kapak yapıyorum. Bana dm'den ulaşabilirsiniz.

Bölüm:7|Kim O?
*Bu son mesaj ve inan her şeyin de sonu. Artık bu oyun çok sıktı. Üç gün sonra her şey bitecek.*

-SELİN-

Kaşığımla nutella kavanozunu sıyırıp arkama yaslandım. Ali işe gitmişti. Tatile gitmemiz için işlerini bitirmesi lazımmış. Elimi karnıma götürdüm ve ayağa kalktım. Yavaşça yukarı kata odamıza çıktım.

Komidinin üstündeki defteri alıp yatağa oturdum. Üstüne taktığım kalemi çıkarıp yavaşça sayfalarını açtım. Uzun zamandır yazmıyordum. Kalemin ucunu düzeltip yazmaya başladım.

'Mavi...

Sahi hayatımda mavi kadar kaç tane değerli insan var. Hımm, bir düşüneyim. Annem, babam, bebeğim ve Ali'm.

Şimdi burada bahsettiğim mavi, renk olan mavi. Diyeceksiniz mavi derken?

Mavi renklerden bence en önemli olanı. Çünkü iki mavi bu hayatta asla birleşemiyor. Nasıl gökyüzü ve deniz birleşemiyor işte iki mavi de bu yüzden birleşemez. 

Ali...

Benim için bu hayatta çok değerli. Anlatamayacağım kadar. Şimdi buraya bir şeyler yazacağım olma dı biraz daha yazacağım ve defter bitecek en iyisi size onun anlatılmayacağını söylemek.'

Defteri kapatıp çekmeceye koydum ve aşağıya indim. Mutfağa girdim. Dolaptan malzeme çıkardım.

İlk olarak çorba, salata, pilav ve güveç yaptım. Bunlar en fazla dört saatimi aldı. Sonradan tatlı olarak pasta yapıp mavi süsler ile süsledim ve üstüne yazı da yazıp dolaba koydum.

Elimi karnıma götürüp yavaş adımlarla salona gidip oturdum. Ama oturmam ile zil çaldı. Ali biraz geç gelmişti. Saat sekizi geçmişti. Bu seferde hızlı adımlarla kapıya gittim. Küçük bölmeden kapının arkasına baktım. Ama gördüğüm sadece zifiri karanlıktı. Birden ışıkların gitmesi ile yerinden sıçradım. Elimi karnıma götürüp titrek sesim ile kapının arkasına seslendim.

"Kim o?"

"..."

Sadece nefes sesleri duyuluyordu. . Gözlerimi kapattım. Yolunda gitmeyen şeyler vardı.

Kapının bir anda alacaklı gibi çalması ile koşarak elim karnımda odamıza çıkıp kapıyı kilitledim. Etrafa baktım. Telefonum yoktu. Aşağıdaydı. Ama tekrar aşağıya inemezdim. Aşağıda kapının kırılma sesinin gelmesi ile Allah'a dua etmeye başladım. Kendim için değil bebeğimiz için korkuyordum.