Często miewam na prawdę popieprzone sny. I tak było tym razem. Z początku śnił mi się mój krasz. Rozmawiał ze mną tak jak dawniej, troszczył się o mnie i mnie przytulał. Kiedy obudziłam się, myślałam, że to prawda. Po chwili jednak ogarnęła mnie szara rzeczywistość. Drugi sen był o śmierci. Nie mojej oczywiście, ale śniła mi się martwa osoba, dosłownie. Nie potrafiłam rozpoznać kim była, ale wydawała się znajoma. Leżała bez ruchu i wszyscy dookoła zastanawiali się czy żyje. Jedni obstawiali, że tak, drudzy natomiast byli przekonani, że jest martwa. Pierwszy raz miałam taki sen. Zawsze śniły mi się jakieś głupoty, kompletnie bez ładu i składu, a tu coś takiego. Kilka minut po przebudzeniu to przeżywałam, a później wstałam z łóżka i zaczęłam szykować się do szkoły. Mimo teoretycznego zakazu chodzenia w zbyt krótkich spodenkach do szkoły, postawiłam dziś akurat na nie. Były dżinsowe i lekko poszarpane. Dobrałam do nich koszulkę z odkrytymi plecami. Na dworze jest 30 stopni, nie będę się katować. Jak zwykle nie zjadłam śniadania i wyszłam na autobus. To była jedna z ostatnich jazd do szkoły tym pojazdem. Tak, przywiązuję uwagę do takich mało istotnych rzeczy. I przeżywam je w środku nawet jeśli nie potrafię tego na zewnątrz okazać. W ogóle mam tak, że to wszystko, co mnie spotyka, porusza moje serce. Jest w nim taka melancholia. Piosenki też. Słucham tych smutnych kawałków i czuję, że moje serce umiera, ale kompletnie nie umiem się rozpłakać. No dobra, czasami mi się udaje, ale muszę mieć wtedy bardzo dużo emocji w sobie. Z łatwością mogę zmienić ten mój smutek i melancholię w złość i agresję. Wystarczy tylko kilka sekund. Wtedy trzeba zejść mi z drogi, bo nieumyślnie mogę zrobić komuś krzywdę. Targają mną emocje. Staram się to okiełznać, ale nie zawsze się udaje. Doszłam na przystanek i zobaczyłam wyłaniający się zza drzew autobus. W kilka minut byłam w szkole. Korytarz był prawie pusty. Nic dziwnego, za niecałe dwa tygodnie był koniec roku. A ja 3 lata temu ubzdurałam sobie, że chcę mieć 100% frekwencji, więc teraz się męczę. Nie wiem, co ja sobie wtedy pomyślałam, ale już nigdy więcej. I tak czekałam do tego dzwonka. Było kilka osób z mojej klasy, ale żadnej mojej przyjaciółki nie było. Usiadłam więc znudzona w ławce i czekałam na nauczycielkę. Po chwili ku mojemu zdziwieniu do sali wbiegł mój krasz. Byłam ciekawa co tu robi. Znałam go na tyle, żeby stwierdzić, że chodzenie do szkoły - zwłaszcza pod koniec roku - nie jest jego ulubioną czynnością. Usiadł ławkę za mną. Myślałam, że przysiądzie się do mnie albo mnie zawoła, tak się niestety nie stało. Byłam przekonana, że jakieś 2-3 miesiące temu by tak zrobił. Teraz coś się między nami zepsuło. Kompletnie nie wiem czemu. Po chwili usłyszałam moje imię za sobą. - Co tam, Claude? - zapytałam. - Jak myślisz, Lily - powiedział - zwolnić się po 3 czy 4 lekcjach? Wiedziałam, że długo tu nie wytrzyma. Zbyt dobrze go znałam pod tym względem. - Bo nie wiem, czy wystawiała już z niemca - mówił dalej - wtedy musiałbym zostać na 4. Chyba, że... - spojrzał się na naszą nauczycielkę, z którą mieliśmy teraz lekcje (teoretycznie mieliśmy, bo i tak nic nie robiliśmy) - zapytam się jej, czy mi pokaże dziennik. Co zrobić? Najchętniej wolałabym, żeby w ogóle się nie zwalniał, ale siłą przecież go nie zatrzymam. Zresztą, on i tak ma jej więcej. Trenuje. - Możesz się jej zapytać o ten dziennik - powiedziałam - powinna ci pozwolić. Claude wstał z ławki i podszedł do biurka. Po kilku minutach wrócił i z uśmiechem na twarzy oznajmił, że ma 2. A ja posmutniałam, bo wiedziałam, że zostanie krócej w szkole. Do końca lekcji praktycznie się już do mnie nie odzywał. Może dwa razy pokazał mi jakieś memy. Byłam zrozpaczona. Dotarło do mnie, że to już koniec, że już nie będzie tak, jak dawniej. I nie chodziło tylko o koniec szkoły, bo na to byłam przygotowana. To wszystko miało inaczej wyglądać. Miało być coraz lepiej, a nie gorzej. Mam wrażenie, że od egzaminów nasza relacja się zmieniła. Jakbym.... nie była mu już potrzebna. Pomagałam mu zawsze, kiedy tylko chciał. Prace domowe, sprawdziany. Zawsze byłam obok. A teraz jakby nagle mnie odsunął. Nie chciałam już o tym myśleć, bo bałam się, że oczy wypełnią mi się łzami. Wyszłam więc posmutniała z sali i poszłam do moich przyjaciółek z równoległej klasy. Nie miałam ochoty rozmawiać i myśleć o Claudzie, który i tak zwolnił się po 3 lekcjach.
Wróciłam do domu w nieco lepszym nastroju. Moje przyjaciółki z równoległej klasy na prawdę potrafią mi poprawić humor. Długo w domu nie siedziałam, bo napisała do mnie Katie:
Lily, musimy się spotkać. Proszę, muszę z kimś pogadać, bo zaraz zwariuję w tym domu. Mam doła i nikt tego nie rozumie. Wzięłam papierosy, widzimy się na naszej miejscówce?
Katie była rok młodsza ode mnie, ale była na prawdę wyszczekana jak na swój wiek. Miała długie, brązowe włosy, oczy lekko skośne i zajebisty tyłek. Zawsze mówiła to, co myśli i nigdy się tego nie wstydziła. Czasami była wścibska, co mega mnie irytowało. Nie była za bardzo lubiana w klasie, dlatego trzymała się ze starszymi. Serio ją lubiłam. Potrafiła się za kimś wstawić i nie miała problemów z odwagą. Była tylko czasami zbyt pobudliwa i bezpośrednia, co często ją gubiło. Razem z nią i Anne tworzyłyśmy szalone trio. Jednak nieraz wolałyśmy się spotkać tylko w duecie. Anne, mimo, że była w moim wieku, nie zawsze potrafiła pomóc albo zrobić coś dojrzałego. Wolała się bawić. Z jednej strony ją rozumiałam, bo w końcu przeżywała młodość, ale Katie często jej zachowanie denerwowało. W kilka minut byłam na ,,naszej miejscówce''. Był to mały lasek z dala od domów i ludzi. Tam zazwyczaj paliłyśmy, czego nie popierała Anne. W tej kwestii akurat potrafiła być dojrzała. Katie przyjechała ze łzami w oczach. Wiedziałam od razu o co chodzi, a raczej o kogo. O jej niedoszłego chłopaka, którą ją zranił. W dużym skrócie to odsunął się od niej, chyba chciał z nią chodzić, ale bał się opinii innych. Moja przyjaciółka strasznie to przeżywała. Próbowałam ją pocieszyć jak tylko umiałam, ale sama miałam problemy, z którymi nie umiałam sobie poradzić. - Kurwa, nie potrafię już wysiedzieć w tym domu - mówiła - nie chce mi się iść do szkoły, a w domu cholernie mi się nudzi. Do tego stopni, że gapię się w sufit i ryczę. Matka dopierdala się o wszystko, co tylko może. - Teraz masz chwilę spokoju, więc to wykorzystaj - powiedziałam - co dzisiaj robiłaś? - Tak, jak mówiłam - zaciągnęła się papierosem - obudziłam się koło 10
cdn
YOU ARE READING
Internal Demon
Short StoryKiedyś grzeczna i mała Lily, dzisiaj stanowcza i trochę bad Lilianne. Zmieniła się i musi zmagać się z problemami, tęsknotą, rozstaniami i napadami złości. Potrafi uwolnić wewnętrznego demona, który może zniszczyć jej relacje z ludźmi. Jak sobie z...
