Over de Grens

》Hoofdstuk 9《

Iedereen in de kamer keek mij ongemakkelijk aan.
Tyson daarentegen stampte woedend naar Ella toe. Hij pakte haar bij haar arm en sleurde haar mee de gang op.
Ik pakte Tysons pols vast en keek hem woedend aan.
'Ik weet niet wat jullie wel weten dat ik niet weet, maar het is niet Ella's schuld dat ik weet dat jullie wat achterhouden. Misschien moet je is naar jezelf kijken, jullie allemaal eigenlijk , dan zou je erachter komen dat jullie, en met name jij, altijd heel achterdochtig doen. Vind je het gek dat ik vermoedens krijg.'
Terwijl ik mijn wenkbrauwen vragend op haalde draaide ik mij om naar de anderen. Nog steeds even ongemakkelijk keken ze mij aan. Maar geen van allen gaf mij antwoord. Zelfs Dana niet.
Boos sloeg ik met mijn vuist op tafel.
'Een van jullie vertelt mij nu wat jullie voor mij achterhouden, anders kunnen jullie zwaaien naar jullie overwinning. Dan haal ik Summer in mijn eentje terug.' Alsof de ring mijn statement kracht wilde bij zetten, begon de blauwe saffier in de ring weer op te lichten.
Ik keek van de ring naar de anderen terwijl ik nog steeds Tysons pols vast had.
'Ik vraag het nog één keer. Wat houden jullie voor mij achter?'
Ethan zuchtte en antwoordde.
'We weten waar de Zilveren zich bevinden.'
Geschrokken liet ik Tysons pols los. Waarschijnlijk liep hij toch niet meer weg.
Ik ademde diep in en uit en telde in mijn hoofd tot tien. Als ik nu mijn mond weer opendeed kwamen er hoogstwaarschijnlijk dingen uit die ik niet wilde zeggen, of niet meende.
'En hoelang weten jullie dat al?' Vroeg ik met mijn kaken op elkaar geklemd.
Dit keer was Dana degene die antwoordde.
'Twee dagen. En echt waar, geloof me als ik zeg dat ik echt niet iets voor je achter wilde houden. Echt niet. Sommige mensen dwongen mij om niks te zeggen.'
Terwijl ze het laatste zei keek ze boos naar Ethan, Luke, Tyson en Ella.
'Twee dagen?! Jullie wisten dus al dat ze hierheen kwamen? Dat is echt verschrikkelijk. Ik had Summer hier nu kunnen hebben. Zagen jullie niet wat er met haar aan de hand was?'
Ze keken mij ongemakkelijk aan terwijl ik hier heel hard mijn best deed om niet uit te barsten van woede.
Misschien moest ik maar overwegen om iemand in te huren om mij te helpen met mijn woedeproblemen.
Of nee, beter van niet. Natuurlijk hindert mijn zilveren haar mij weer.
Soms vraag ik mij af of Summer wel echt mijn zusje is. Haar haar is zo blond dat het onmogelijk zilver kan worden. Ook mijn ouders hebben geen van beiden zilver haar. Voor zover ik weet eigenlijk niemand in de familie, ook geen verre voorouders. Als klein kind had ik er ook altijd hinder van, ik kon geen vrienden maken. Ik liep altijd met een doek op, ik had geen vrienden want het risico was gewoon te groot. Klagend ging ik dan naar mijn vader om te vragen waarom ik ook al weer zilver haar had. Hij antwoordde dan altijd het zelfde, "het is een gift waar je gewoon mee om moet leren gaan."
Mokkend was ik er mee ingestemd en aan tafel gaan zitten. Want iedereen die ook maar een greintje verstand had, wist dat met mijn vader in discussie gaan geen zin had. Hij won toch altijd, van iedereen. Het was net alsof hij een duur woordenboek had ingeslikt. Ook al worden die door de Zilveren verboden. Want stel je voor dat iemand zou weten wat bijvoorbeeld het woord opstand betekend. Dat was nog een reden voor de Zilveren om achterdochtig te worden over mijn ouders. Mijn vader zou zomaar de leider van een toekomstige opstand kunnen zijn.
Ik zuchtte diep en keek ze een voor een aan.
'Weten jullie waar de Zilveren nu zijn?'
Tyson ging voor mij staan en keek mij vijandig aan. Zijn ogen leken vuur te spuwen en zelfs zijn toon had een scherp randje.
'Misschien. En ook al zouden wij het weten, wij zijn jou niets verschuldigd. Volgens mij sta jij bij ons in het krijt en wij niet bij jou. Als wij jou niet hadden meegenomen had het niet lang geduurd voordat de wachters je hadden gevonden. En ook al wil je het ontkennen, je hebt ons nodig. Dus, Lynn, als ik jou was zal ik er alles aan doen om ons te vriend te houden.'
Dana keek hem woedend aan.
'Hoe kun je dat zeggen Tyson?! Jij weet net zo goed als de anderen hier dat wij Lynn net zo hard nodig hebben als zij ons nodig heeft. Dus houd je vijandige praatjes voor je, wil je?'
Eloise en Ethan knikten instemmend.
'Mee eens.' zei Ella, tot mijn verbazing, want ja, ze had mij hier wel heen gebracht en toegegeven dat ze wat achterhielden, het bleef Ella. Kortom bot en wisselend.
Ik zuchtte.
'Weet je Tyson, denk maar wat je wil denken, het maakt mij niet maar uit wat jij van mij vind. En evenmin geldt dat voor andere mensen in deze ruimte.'
Waarmee ik doelde op Luke. Echt waar, wat had ik verkeerd gedaan? Ze hadden me niet eens een kans gegeven.
Dana zuchtte en keek mij met een smekende blik aan.
'We probeerden je alleen maar te beschermen. We wisten dat zodra jij wist dat wij wisten waar de Zilveren zijn, jij erop zou aandringen om te vertellen waar. Bovendien was de kans groot dat je Summer dan ook in je eentje zou gaan halen, ook al zal dat beslist je dood worden. Geloof me als ik zeg dat we het alleen niet vertelden omdat wij, of nou ja, in ieder geval ik, je probeerde te beschermen.'
Eloise knikte instemmend. Alweer.
'Je bent er nog lang niet klaar voor om het op te nemen tegen de Zilveren, dat winnen ze met gemak. Ik beloof je dat we zodra jij sterk genoeg bent, naar de Zilveren gaan, maar eerst moet jij ervoor zorgen dat je minimaal net zo sterk wordt als een van zij. En geloof me, dat is een heel stuk sterker dan dat je nu bent.'
Woedend stampte ik met mijn voet op de grond, zo hard dat mijn voet en onderbeen begonnen te tintelen. Ik trok mijn knie op om het bloed er weer door heen te laten stromen.
'Ik snap dat jullie willen dat ik sterk genoeg ben. Maar als het aan jullie ligt ben ik dat nooit. Bovendien, ben ik niet sterker dan een heleboel van jullie? Het gaat hier niet om mij of om jullie, het gaat hier om Summer. En ik kan pas sterker worden als ik Summer terug heb. Anders zal een deel van mij altijd ongerust zijn, en heb ik dus niet de volledige focus op het trainen of sterker worden.'
Eloise balde haar handen tot vuisten en keek mij kil aan.
'Ik weet dat je je zusje mist en dat je bezorgd bent om haar, maar het wordt je dood als je haar terug gaat halen in de staat waarin je nu verkeert! Als je dat niet kunt begrijpen dan is de kans klein dat je Summer ooit terug zal zien!'
Ik voelde de woede steeds erger worden en deed heel erg mijn best om niet een hele serie woorden eruit te gooien waar ik later spijt van zou krijgen.
Ethan liep naar me toe en legde zijn hand op mijn arm.
Snel trok ik mijn arm terug en zette een stapje naar achteren. De aanraking voelde niet goed, alsof ik werd gebeten door een slang.
Ook hij trok zijn arm vliegensvlug weg en liet hem weer naast zijn zij hangen.
'We snappen dat jij je zo voelt. We hebben allemaal hier in een vergelijkbare situatie gezeten. Maar als je Summer echt wil kúnnen helpen moet je trainen. Eloise vertelde over de kapotte boksbal, het is echt verstandig om meerdere wapens te kunnen hanteren. Ik denk dat Summer dat ook zou willen. Ze zou niet willen dat je een gevecht aangaat dat je niet kunt winnen.'
In mijn hoofd vloekend keek ik hem aan. Hij had gelijk, zij hadden gelijk, ik zou moeten trainen om Summer te kunnen redden en beschermen.
Met tegenzin deed ik mijn mond weer open om ze gelijk te geven.
'Prima, zolang jullie mij maar beloven dat, zodra ik sterk genoeg ben we Summer gaan halen.'