PSİKOPAT ANONİM ||TEXTİNG||

<22>

Yine her tarafım ağrıyarak uyanmıştım. Dün yaptığım sporun etkisi bugün de başımı ağrıtacaktı. Birine zarar vermek bana kardiyo gibi geliyordu. Gerçek etten bedenler dururken, kum torbasını kullanmak tam bir salaklık olmalıydı. 

Dünkü kızı iyi benzetmiştim. Yüzü de dahil vücudunda kalıcı izler bırakmıştım. Bu anılar aklımdan geçerken, dudağımın bir kenarı kıvrılmıştı. Zevk alıyordum. Sadist olduğumu düşünmüştüm ilk başlarda ama, durduk yerde yapmıyordum bunları. Benim canımı yakanın, canını yakıyordum. Nefsi müdaafa dersek tam otururdu benim durumuma.

Okula geç kalmamak için düşüncelerimi bir kenara bırakıp, yataktan zorlanarak kalktım. 

Önceliklerimi halledip, ayın havasına uygun giyindim. Ne çok soğuktu, ne de ılık. İnce bir trençkot giydim. En mantıklı  seçeneklerdendi.

Kahvaltıyı da es geçip evden çıktım. Barlas bugün okula gitmek yerine eski dostuyla takılmayı seçmişti. Zaten O da birkaç gün sonra İtalya'ya gidecekti üniversite için.

Ehliyetim olmadığı için mecburen taksi çağırdım. Bugün şoför de izindeydi. Yolda giderken aklımdan binbir türlü şey geçiyordu.

Doruk ne tepki verecekti?

Umrunda bile olur muydu acaba?

Peki ben umrunda olur muydum?

Hiçbir şey onun umrunda değildi ki.
Kendi arkadaşları bile...
Sadece yanındalardı... o kadar...

O da yalnızdı benim gibi. Ruhsuz bedenlerin kalabalığında, kendi ruhsuz yalnızlığında boğuluyordu.

💫💫💫

Taksiciye parayı verip, tereddütle arabadan indim. Sanki ayaklarım taksiye tekrar binip eve gitmem gerektiğini söylüyordu. İçimde kötü bir his vardı. Ve ben ne zaman kötü bir hisse kapılsam kötü bir şey mutlaka ama mutlaka, olurdu.

Yine de pesimist düşüncelerimi bir kenara iterek okul kapısından adımımı attım. O kadar acele etmeme rağmen geç kalmıştım. İstiklal marşı okunmuş, öğrenciler sınıfa geçiyordu. Ben de hızlanarak binaya girdim. Sınıfa yaklaştıkça kalp atışlarım da hızlanıyordu. Bir şey olabilirdi. Hiçbir şey olmayabilirdi.

Devam edecek...