Survivor

Part 8

Marie

We kwamen aan bij het gebouw die gelukkig veel langer en groter was dan ik gedacht had. Niet dat het gevoel dat ik bijna ga flauwvallen weg is als je dat soms dacht. Het was mijn beurt maar ik durfde niet. Ik nam mijn positie al 3 keer opnieuw in 10 seconden maar toch. Iemand pakte me bij mijn heupen en gooide of duwde me op het gebouw. Natuurlijk landde ik niet recht op mijn voeten maar rolde ik over het gebouw tot ik stil kwam te liggen. Ik vroeg me af wie dat had gedaan. Waarschijnlijk Steffen. Ben eigenlijk blij dat hij dit had gedaan want anders was ik een loser voor de rest van de dag... misschien week. Ik wil mezelf echt niet voor schut zetten en zeker niet op de eerste dag. Ik haalde diep adem en liep naar de trainster die uitleg gaf. De vrouw zat nog in de tram. Zij ging natuurlijk niet springen. Op dit moment boeide het me niet echt wat de trainster te vertellen had want het uitzicht dat we hadden was gewoonweg zo mooi. En je kon heel ver zien van hier, wat het uitzicht dus veel mooier maakte dan het al was. Ik keek alles vol bewondering aan. Dit hier is veel specialer dan een gewone uitzicht van waar we komen, veel unieker. Veel mooier. Het was prachtig. Ookal waren de gebouwen oud en roestig. Het weer en de stralen en de wolken, alles gaf alles rondom zich een speciale effect. Kon ik maar alles zien. Ik weet niet waarom maar opeens keek ik naar Steffen om te kijken wat hij aan het doen was.. Hij had me gelukkig niet zien kijken, ik keek snel weer terug ergens anders.

We liepen naar een achterdeur op het dak van het gebouw, de deur om terug in het gebouw te gaan dus maar we liepen er langs? Uhm, we gingen naar de achterkant. Steffen haalde een doek van de grond en er zat een gat in de grond, groot genoeg voor 1 persoon. "Wie gaat er als eerste?" vroeg Steffen. Niemand antwoordde. "Ik ga wel", zei ik. Steffen keek me een beetje aan van "seriously..?" maar dat boeide me niet. Ik keek naar de trainster en ze was raar aan het glimlachen. Alsof ze me ging opeten. "Uh... oke", zei Steffen. Ik nam mijn positie aan en zonder na te denken sprong ik. Ik landde op een hele klein mat. Ik keek naar boven en zag Steffen kijken. Ik stond op en keek rond. Het was een donkere, grote kamer. Het was oud en de muren waren donkerblauw geverfd maar het was zó oud dat er al veel grote witte plekken op de muren waren. Het verf was er dus uit. Er was ook een gat in de muur die zelf gemaakt was. Dat zag je door de scheuren rondom de eindlijnen van het gat en hoe het eruitzag.. Zoals een gat van een raam die je kapotbreekt met een steen. Ik hoorde een geluid en keek achter me. Nog iemand was gesprongen, toen nog iemand en nog iemand en zo kwam iedereen naar beneden. De trainster liep door het gat en wij moesten volgen. We waren in een grote kamer die zoals de vorige kamer donkerblauw geverfd was. Het zag er gewoon hetzelfde uit maar dan veel groter. Er waren sport/trainings-toestellen neergezet. "Jullie zijn met 10. 3 personen in elk team is perfect. Natuurlijk blijft er dan 1 persoon over.. Uhm, jij, jij en.... Jij" ze wees naar een meisje met zwarte krullen, de zware jongen met zwart haar waar ik al over verteld had en een kleiner opgebouwde jongen. "Jullie zijn 1 team" toen wees ze naar het meisje met blond haar en sproeten waar ik ook al eens over verteld had, naar een meisje met kort haar zoals Miley Cyrus en naar een jongen met blond haar waarvan je de armspieren kon zien net zoals bij Steffen. Niet overdreven veel zoals een bokser maar gewoon zoals het hoort. Ze zei dat zij 1 team waren. Ze wees toen naar de jongen die de saltos deed, naar mij en naar een meisje met lang, zwart haar. "Jullie zijn 1 team", toen liep ze naar een jongen met een bril. "Jij staat er alleen voor". Ik vond het best wel zielig. Waarom kan een groep niet met 4 personen zijn. "Uhm.." zei ik. De trainster draaide zich om naar mij "Ja?", vroeg ze. "Waarom kan hij niet bij 1 van onze teams? Een team met 4 personen kan geen kwaad, dat zou beter zijn", de trainster keek me boos aan. "Denk je dat je het beter weet dan mij?! Ik weet wat ik doe hoor. Ik hoef geen koppig meisje, nee, koppig groentje, die mij verteld wat ik moet doen.", zei ze hard. Ik keek haar verward aan omdat het maar een simpele voorstel was. Ik keek even naar de jongen met de bril en zweeg gewoon. Steffen begon toen met uitleggen "vandaag is het niet al direct beginnen met het spel. Vandaag is het meer opwarming. Zien wat je kunt doen." zei hij.