Shadowhunters. (NL)

19.

Belangrijke A/N (;
Point of view, Simon.

Ik kijk hoe Jace en Clary naar binnen lopen. "Ze worden echt een team. Erg vermakelijk." fluistert Izzy grijnzend in mijn oor. "Neh, niet echt." antwoord ik. IK vertrouw ze gewoon nog steeds niet. Vinden jullie het niet raar dat Jace ineens verschijnt uit het niets en sindsdien hij is opgedoken er alleen nog maar problemen zijn geweest?

Point of view, Clary.

Wat een raar en eng gebouw. Er hangt hier een enorm muffe lucht en een grimmige sfeer, ik wil niet weten wat hier allemaal gebeurd. Jace en ik lopen van de trap af. De trap lijdt ons naar een donkere, enge gang. Dan besef ik me ineens, waarom doe ik dit? Ik kan hier zo maar doodgaan. Ik bedoel, ik heb de laatste dagen alleen maar problemen, de problemen die ik sinds Jace heb, sinds dat hij is opgedoken. Voor mijn moeder. Ik doe dit voor mijn moeder.

Ik zie geen hand voor ogen. Ineens heeft Jace een soort gloeiende diamant in zijn handen. "Wat is dat?" vraag ik verbaasd. "Een heksenlicht. Een symbool dat er zelfs in de donkerste plekken licht kan zijn. En het is gaver dan een zaklamp." zegt hij lachend. Man, deze wereld wordt stukje bij beetje raarder. Hij overhandigd hem aan mij en we lopen samen verder.

We lopen op een soort standbeeld af. Ik gloei het licht naar hem toe. Hij heeft een soort beker in handen. "Moet dat de Levensbeker voorstellen?" Het zou mij namelijk best logisch lijken. Hij knikt. Ik schijn iets naar onder en zie daar een bord met Latijnse woorden. Nephilim Facilis Descencus. "Wat betekend dat?" vraag ik aan Jace. "Het is het motto van de Shadowhunters. Wij dragen zwart beter dan de weduwen van onze vijanden." Ik moet lachen. "Mijn Latijns is niet zo goed meer, maar dat staat er zeker niet." Hij lacht. "De weg naar hel is voor Shadowhunters een makkelijke."  Ik slik. "Zet dat maar op een kaartje."

We lopen weer een stukje en komen aan bij bij een soort hal. Het wordt verlicht door een gat in het dak met de maan naar binnen schijnend. Ik vind het nog steeds naar wat ik over zijn moeder heb gezegd. "Hey Jace, het spijt me wat ik zei over je moeder, ik wist het niet." zeg ik met een beschaamde glimlach. Hij lacht. "Schattig, je denkt dat ik gevoelens heb. Die heb ik niet." Ik lach. Toch kijk ik in zijn ogen en zie een klein vonkje. "Bewaar je spijt maar voor de normalo's" knipoogt hij. "Iedereen heeft een zielig verhaal. Ze overleed toen ik een baby was. Mijn vader overleed toen ik 10 was." Ik schrik. "Het spijt me. Is hij hier begaven?"

"Cirkelleden worden gezien als verraders, die mogen hier niet begraven worden."  hij kijkt me in mijn ogen aan. "Zat je vader ook in de cirkel?" Hij slikt en zijn blik verandert. "Mijn vader wilde het juiste doen en de cirkel verlaten. Het juiste doen werd uiteindelijk zijn dood." snauwt hij uit. "Daarom doe je dit. Daarom help je me."

"Valentine en zijn groep moeten boeten. Ik zal ze laten boeten." Ik pak zijn hand vast. Ik voel een paar tintelingen. "Hoe het ook is, het spijt me nog steeds." Hij komt dichterbij. "Geen het spijt me meer. Je bent nu een Shadowhunter." zegt hij. Hij houdt mijn hand vast en samen lopen we verder. Ik zie allemaal skeletten liggen, man wat is dit een nare plek. Als ik er maar niet zo bij kom te liggen.

Op het plateau onder het gat in het plafond, zie ik een figuur wat ik al is eerder heb getekend. "Ik heb dit al een keer eerder getekend." en ik wijs naar het figuur. "Ik weet niet wat het is." zeg ik een klein beetje in paniek. "Het betekend helderziendheid." zegt Jace.

Ineens komt er vuur op alle fakkels en zie ik 5 mensen met hun mond dichtgenaaid en geen ogen voor me staan.

Oh jongens, waar ben ik in beland.

˘³˘

Hey!

Please vote! bij 5 votes een nieuw deel online :)

Vinden jullie ook dat er iets begint te bloeien tussen Jace en Clary? (;