𝐑𝐨𝐬𝐞𝐰𝐨𝐨𝐝 𝐇𝐨𝐭𝐞𝐥 #𝐀𝐁𝐀𝟐𝟎𝟏𝟗

31/ Λογομαχία

Δύο εβδομάδες μετά

"Harry, τι θα κάνουμε;"

"Τι εννοείς;" λέει αν και οι δύο ξέρουμε καλά πως γνωρίζει απόλυτα για ποιο πράγμα μιλάω.

"Βρισκόμαστε σε αυτό το σπίτι τουλάχιστον τρεις εβδομάδες και δεν έχουμε την παραμικρή ένδειξη για το πού να κατευθυνθούμε. Δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ αυτό και το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα.." λέω απαλά, αναζητώντας απλώς μία απάντηση.

"Νομίζεις πως δεν το ξέρω, Alice; Και τι θέλεις να κάνω; Ή μάλλον- τι μπορώ να κάνω;" περνάει ένα χέρι μέσα από τα μαλλιά του και αυξάνει τον τόνο της φωνής του τσιτώνοντάς με.

"Τι μπορείς να κάνεις; Σοβαρολογείς; Δεν έχω ιδέα, Harry γιατί λυπάμαι αν σου το χαλάω αλλά εσύ είσαι ο κατάσκοπος σε αυτή την ιστορία. Εγώ είμαι απλώς η κοπέλα που σε ερωτεύεται κεραυνοβόλα όντας σαν το εμπόδιο στην λύση της υπόθεσης." ξεφυσάω αγανακτισμένη.

Όσο περνάνε οι μέρες, τσακωνόμαστε όλο και περισσότερο με τον Harry. Δεν είναι προβλήματα συγκατοίκησης, ούτε ασυμφωνία χαρακτήρων. Είναι η πίεση που ασκείται και στους δύο μας εξαιτίας της ιστορίας που είμαστε βαθιά μπλεγμένοι. Είναι ο τρόμος που ξέρω πως καταβάθος και οι δύο αισθανόμαστε. Είναι ο πανικός που στέκεται στη γωνία, περιμένοντας πότε θα είναι η κατάλληλη ώρα να χτυπήσει ξανά.

"Δεν είσαι απλώς αυτή η κοπέλα. Είσαι πολλά περισσότερα. Και σε περίπτωση που η μνήμη σου χρειάζεται φρεσκάρισμα, πίσω στο Holmes Chapel υποσχέθηκα να τα παρατήσω όλα για χάρη σου, ανεξάρτητα που τα γεγονότα δεν αφήνουν κάτι τέτοιο να συμβεί. Τουλάχιστον όχι ακόμα." τα λόγια του με κάνουν να μαλακώσω λίγο και κάνουν τον στιγμιαίο εκνευρισμό μου να εξατμιστεί.

Τα αισθήματα μου για τον άντρα που στέκεται μπροστά μου, αυξάνονται κάθε λεπτό που περνάει. Στ' αλήθεια χάνω τα λογικά μου. Αν με ρωτούσες πριν από μήνες θα σου έλεγα πως αυτό που αισθανόμουν για τον Alfie, ήταν αληθινή αγάπη. Λάθος. Ήταν ένας συμβιβασμός. Ο ίδιος συμβιβασμός που κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι απλά επειδή έχουν μάθει να είναι προσκολλημένοι στο προσιτό τους, αποφεύγοντας τις προκλήσεις. Δεν τους κρίνω. Και εγώ έτσι ήμουν. Μπλέχτηκα και εγώ σε αυτό το σαχλό παιχνίδι. Τώρα όμως όλα είναι διαφορετικά. Και το αισθάνομαι. Είναι όλα τόσο μπερδεμένα μεν, τόσο ξεκάθαρα δε. Νιώθω πως τον ξέρω ολόκληρη την ζωή μου.

"Είσαι πολύ καλός για να ασκείς ένα τέτοιο επάγγελμα. Δεν σου αξίζει όλη αυτή η ταλαιπωρία. Όλα αυτά τα βασανιστήρια." αγγίζω με το χέρι μου το δικό του και χαίρομαι που δεν αποτραβιέται όπως έγινε σε μία από τις προηγούμενες λογομαχίες πριν από κάποιες μέρες.