Birinci Tekil

30. Kemal ile Görüşmek

Bazı anlar vardır, karşınızdaki insanlara ne demeniz gerektiğini bilemezsiniz. Kalbiniz ve mantığınız sizi koca, aşılması çok zor bir ikilemde bırakır. Bazen kalp kırmak gerekir oysa. Acıtacağını bilseniz de o insanlar için en doğrusundan geçen yol uğruna, suçlu duruma düşmeyi göze alarak dürüst olmanızı bekler hayat sizden.

Ben, Koray'ın sorduğu soruyla kaskatı kesilmişken doğru olanın belirsiz hislerimle mücadele içindeyken ondan af dileyerek bu teklifi reddetmem olduğunu biliyordum. Ben Koray'a karşı ne hissetmem gerektiğini bile bilmezken ona umut vermek istemiyordum. Öte yandan Uzay vardı. Ona aşık olmadığıma inanıyordu, buna adı kadar emindi ve dahası ben onu düşünürken ritmini bozan kalbimle tek başıma mücadele edemezdim. Çünkü Uzay'ı sevmek benim bu hayatta yapabileceğim en büyük aptallık olurdu. O bir başkasını seviyordu üstelik. Bu Zeyna'ya da büyük bir haksızlık sayılmaz mıydı? Peki aşk, hak ya da adalet arar mıydı?

Kafamın içinde bağıran şeytanlar zihnimi uyuştururken ellerimle kulaklarımı kapatmamak için kendimi zor tutuyordum. Koray benden bir cevap beklerken belki de en iyisi budur, dedi içimdeki şeytanım. Koray senin karşına çıkan en doğru kişi.

Peki kalbim neden bundan emin değildi? Belki de korkuyordum sadece. Koray'a aşık olmak güzel olurdu. Onun bir tebessümü bile insana huzur veriyordu çünkü. Ancak ya sonrası? Sırf Koray'a olan hislerim için onu seçecek olursam nasıl yaşardım bu bencilliğimle? Onu seçmem Ezgi de dahil olmak üzere diğerlerini öldürmem gerektiği anlamına gelirdi. Bir defa yapmıştım bunu, farkında olmadan ağabeyimi bir seçim yapmak zorunda bırakmıştım. O da beni seçmiş, Ezgi ile yollarını kararlarımı etkilememek için ayırmıştı. O bu kadar fedakarken ne yaşanırsa yaşansın nasıl onları bir daha karşı karşıya getirirdim? Ya onun teklifini kabul ettiğim halde Uzay'ın tarafını seçersem ne olacaktı? O zaman da sevgilim olacak adamla ben karşı karşıya kalacaktım. Bir gün... Ya o beni öldürecekti ya da ben onu yok edecektim. Hal böyleyken ne demeliydim ben?

"Koray bunu istesem de yapamam," dedim nihayet, dolu gözlerimle. "Bir gün seçim yapmam gerekirse ben ne seni karşıma almayı göze alırım o zaman ne de diğerlerini. Seni sevmeyi kabul etmek, bir intihar olur benim için."

"Taraflar, kavgalar," Koray başını salladı. "Umrumda değil Dora. Ben sadece seni görmek istiyorum yanımda. İstersen o tarafı seçip günün birinde kafama sık. Beni öldürenin sen olduğunu bilerek yok olurum en azından."

"Yapamam," dedim. "Ben şimdi bile sana dokunamam, Koray. Sen ölürsen yaşayamam bile. Seni öldürme ihtimalinden nasıl bahsedersin? Ben şifa veriyorsam bu ölüm lafı neden?" Koray yutkundu. Belli ki o da bir cevap bulamıyordu bu soruma. "İzin ver," dedim sakince. "En azından düşünmem için bana zaman ver Koray. Bunu benim için yapar mısın?" Koray başını salladı.

"Seni beklerim. Yıllar bile sürse beklerim."

"O zamana kadar arkadaş mıyız?" Elimi yumruk yapıp öne uzattığımda Koray gözlerini elime indirdi. Ardından kendi yumruğunu benimkiyle tokuşturup güldü. Yine de bu gülüşün ardına bir hüzün gizlediğini biliyordum.

"En yakın arkadaşız hem de. Ayıp ettin güzelim."

Gülmeye başladık. Ben daha çok sinirden gülüyordum. O bu kadar iyiyken nasıl reddedebilirdim ki onu? En azından bana mühlet vererek hislerimi bulmam konusunda saygı göstermişti. Tanrım, bu kadar muhteşem olmasa olmaz mıydı?

Siparişlerimiz geldiğinde Koray da ben de iştahla yemeğimizi bitirdik. Az önceki konuşma hiç yaşanmamış gibi evdeki durumlardan bahsederken ona Koray gülüyordu. Doruk ve Ezgi hakkındaki planımızı ona da anlattığımda Koray bu fikri beğendiğini söyleyerek ayağa kalktı. Sahil boyunca yürümeye başlarken "Bence ne yap biliyor musun?" dedi. "O asansöre birbirlerinden bağımsız binmesini sağla. Ezgi üşengeçtir, daima asansör kullanır zaten. Eğer sen de abinle birlikte orada olursan Ezgi binmek zorunda kalır ve sen," Kolunu omzuma attı. "Biraz zeki olmayı başarıp bir şeyini unuttuğunu söyleyerek asansör kapanmadan oradan sıvışırsan o ikisini orada kapana sıkıştırabiliriz."