Unwanted ft ~ 1D

- 29. ik doe het niet -

De jongens zijn nu klaar met het stemmen van de gitaren, dus ze kunnen nu beginnen met spelen. Ik ben redelijk zenuwachtig. Stel dat Louis het haat en ze uit gaat schelden ofzo. Dat zou echt super zielig zijn. 'Oké, show us what you got.' Zegt Louis. 'End up here?' Vraagt Luke aan de rest. Iedereen stemt ermee in waarna Ashton aftikt en inzet.

Luke:
You walked in
Everyone was asking for your name
You just smiled
And told them "trouble"

My head spins
I'm pressed against the wall
Just watching your every move
You're way too cool
And you're coming this way, coming this way

Iedereen:
How did we end up talking in the first place
You said you liked my Cobain shirt
Now we're walking back to your place
You're telling me how you love that song
About living on a prayer
I'm pretty sure that we're halfway there
And when I wake up next to you I wonder how

Luke:
How did we end up here

Michael:
How did we end up, how did we end up here

Calum:
Next day out
Everybody thought you were so insane
'Cause you were so far out of my league
My friends say I should lock you down
Before you figure me out and you run away
But you don't and you wont as you kiss me
And you tell me that you're here to stay (here to stay)

Iedereen:
How did we end up talking in the first place
You said you liked my Cobain shirt
Now we're walking back to your place
You're telling me how you love that song
About living on a prayer
I'm pretty sure that we're halfway there
And when I wake up next to you I wonder how

Luke:
How did we end up here

Nu begint Ashton solo te zingen. Dit is de eerste keer dat ik hem alleen hoor zingen eh het klinkt amazing! Als ik naast mij kijk zie ik dan ook iets wonderbaarlijks: Louis kijkt lachend toe.

Ashton:
Call me lucky 'cause in the end
I'm a six and she's a ten
She's so fit, I'm insecure
But she keeps coming back for more (more)

Iedereen:
How did we end up talking in the first place
You said you liked my Cobain shirt
Now we're walking back to your place
You're telling me how you love that song
About living on a prayer
I'm pretty sure that we're halfway there
And when I wake up next to you I wonder how

Luke:
How did we end up here

Michael:
How did we end up, how did we end up here
How did we end up, how did we end up here

Iedereen begint te klappen voor ze. Nee niet alleen One Direction, maar ook Simon, de bewakers en de mensen van de techniek klappen voor ze. Ik ren meteen het podium op om ze te omhelsen. Ik begin bij Luke, want dat is de eerste die ik tegenkom, en eindig bij Ashton, die mij net even wat langer vasthoudt dan de rest. 'Jullie zijn veel beter dat ik had verwacht! Dit is echt steen goed!' Roep ik enthousiast in zijn oor wat hem aan het lachen maakt. 'Dankje.' Zegt hij en glimlacht. De jongens komen nu ook het podium op om ze te omhelzen. Precies op tijd, want het stille oogcontact met Ashton begon akward te worden. 'Jullie zijn heel erg goed, mijn complimenten.' Zegt Liam. Iedereen lacht en bedankt hem, maar is gelijk stil als Louis er ook bij komt staan. De leden van One direction en ik kijken hem verwachtingsvol aan tot hij begint te glimlachen. 'Jullie zijn best goed.' Iedereen begint te juichen.

'Nu is het jouw beurt, Maddy.' Zegt Liam die de microfoon in mijn handen duwt. Hij schijnt het al overlegt te hebben met de anderen, want die reageren er heel chill op. Luke, Calum, Michael en Ashton kijken fronsend toe. 'Jij gaat zingen?' Vraagt Ashton. 'Jij kán zingen?' Vraagt Michael waardoor Luke hem op zijn achterhoofd slaat. Ik trek wit weg. 'Liam, dit hebben we niet overlegd ik heb helemaal geen Ja gezegd. Het was überhaupt geen vraag, je had het zomaar voor mij besloten.' Liam zucht. 'Je hebt een fantastische stem, Mads. Dat hoort thuis op het podium.' Zegt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Dankjewel voor het compliment, maar het boeit me geen flikker want ik ben er gewoon nog niet klaar voor om voor tien duizenden mensen op het podium te staan.' Hoe kan hij dit nou zomaar voor mij beslissen? 'Maar Mad-' Ik onderbreek hem. 'Niks te maaren, Liam. Ik doe het niet. Punt.' Ik duw de microfoon terug in zijn handen om langs hem heen weg te lopen. 'Ja loop maar weg. Speel maar weer het slachtoffer!' Roept Louis mij na. Woest draai ik me om. 'Pardon?' Ik frons. 'Je kan er ook te veel drama van maken he Madison.' Ik kijk hem verbaasd aan. 'Hoe lang wil jij dit spelletje nog spelen? Vind je het grappig ofzo om mij te vernederen, te kleineren en basically weg te pesten? Want om eerlijk te zijn zie ik er niet de humor van in!' Ik kom recht tegenover hem staan. 'Louis, we hebben het hierover gehad, doe dit nou niet.' Sist Harry. Ik frons opnieuw. Ze hebben het erover gehad? Wat mis ik? Louis' focus blijft bij mij, Harry negerend. 'Ik heb al zo vaak gezegd dat je te veel aandacht vraagt, maar dit slaat echt alles. Altijd maar weer weglopen zodat er weer iemand achter je aan moet komen en je weer vertroeteld wordt door je soft ass vriendje!' Nu gaat hij te ver. 'Je laat Niall hier buiten.' Sis ik. Hij schudt zijn hoofd. 'Nee, jíj moet Niall erbuiten laten. Je trekt iedereen met je mee met je lui verhaaltje over hoe depressief je wel niet bent.' Mijn ogen worden groot en schieten naar Luke, Calum en Michael. 'Je bent depressief?' Vraagt Luke verbaasd en bezorgd tegelijk. Nu is het klaar. Te veel mensen weten het nu. Ik wil juist niet in het middelpunt staan met mijn depressie. Ik wil niet dat mensen me als een liefdadigheid project zien. 'Thanks Louis. Je wordt bedankt.' Spuug ik in zijn gezicht en loop alsog weg. 'Zie je!? Nou loop je weer weg!' Schreeuwt hij. Alweer draai ik me om. 'Omdat jij me geen andere keus laat!!' Gil ik terug en bam!

Toen lag ik op de grond. Mijn hoofd draait even, maar al snel zie ik weer scherp. 'Louis ben je helemaal van het padje af!?' Dat is alles wat ik Harry nog hoor schreeuwen tot ik wordt opgetild en meegenomen. Niall heeft me vast. 'Niall, ik kan zelf wel lopen.' Mompel ik. 'Zeker?' Vraagt hij. Ik knik waarna hij me neerzet, maar er schiet een stekende pijn door mijn been zodra ik een stap zet. Als reflex kraam ik een harde gil uit en grijp Niall meteen weer vast. Hij tilt me dus weer op. 'Je hebt vast je been verdraait toen je neerkwam. Je hebt een lelijke val gemaakt, Madison.' Ik mompel in zijn shirt een hmhm. Wat bezielt Louis nou? Ben ik dan echt zo erg? Ben ik dan echt zo'n verschrikkelijk persoon dat ik het verdien om zo behandelt te worden? Ik bedoel: als dat zo in het weeshuis was, nu zo op school is en thuis ook al... dan moet dat wat zeggen toch? De woorden van Louis van vorige ruzies galmen door mijn hoofd. "Je bent een aandachtshoer" en "alle liefde die je krijgt, krijg je alleen maar uit medeleven" er zit misschien wel een kern van waarheid in die ik al heel lang probeer te ontkennen. Maar ik doe het niet express. Ik vraag er ook niet om, om zo depressief te zijn. Ik heb nooit gewild dat mijn moeder mij achterliet omdat ze niet voor zo iemand als ik wilde zorgen. Ik kan het niet helpen dat ik zo ben. Misschien is het leven dan toch niet voor mij. Misschien...

'Maddy?' Ik word uit mijn gedachtes gehaald door een stem. Als ik opkijk merk ik dat heel 5sos en Niall en Liam er zijn. 'Gaat het wel?' Vraagt Ashton bezorgd. Ik knik en fake een glimlach. 'Ja, het gaat prima, beetje hoofdpijn alleen.' Lieg ik. Eigenlijk barst ik van de pijn. De pijn in mijn hoofd, de pijn in mijn been, de pijn in mijn armen van de krassen en de pijn in mijn hart van alle scheurende woorden die ooit tegen mij zijn gebruikt. Het is alsof mijn hart in miljoenen stukjes is gescheurd en het doet ongelooflijk veel zeer. 'Je ziet er niet zo best uit.' Zegt Niall dan. 'Ik heb gewoon wat frisse lucht nodig.' Mompel ik en sta dan op, om weer om te vallen omdat ik door mijn been zak. 'Au.' Mompel ik en kruip weer omhoog. Ik neem Nialls hand niet aan.

Het is liefdadigheid. Hij doet dit niet uit liefde

Ik probeer te gaan staan, maar mijn been doet ontiegelijk veel zeer. 'Madison, neem mijn hand aan.' Zegt Niall. Ik schud mijn hoofd en probeer weer een keer op te staan. 'Laat me je helpen.' Zegt hij en pakt me bij mijn armen, wat alleen maar meer pijn bezorgd. 'Au! Verdomme ik hoef ie hulp niet!' Zeg ik en sta eindelijk op. Ik schrik van mijn uitbarsting tegen Niall. Zijn gezicht trekt wit weg. Ergens wil ik sorry zeggen, maar ergens wil ik ook gewoon weg gaan. Maar dan echt weg. Ik breng alleen maar moeilijkheden hier. Ze zijn velen malen beter af zonder mij.

'Ik moet echt even luchten buiten.' Mompel ik dan en strompel de kamer uit zonder nog iemand aan te kijken.

~ ••• ~