Mind Games 3 : Lies

Που θα κρυφτείς;

Ξέροντας ότι κάποιος άλλος βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο μαζί της το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να απλώσει το χέρι της αριστερά και να πιάσει την πόρτα

"Είναι κλειδωμένη μην προσπαθείς" άκουσε τη φωνή του  και η καρδιά της έχασε έναν χτύπο . Κρατώντας την πετσέτα της αρκετά σφιχτά έκανε να απλώσει το χέρι προς το διακόπτη αυτή τη φορά μα εκείνος το άρπαξε και την τράβηξε προς το μερος του.

"Ούτε το φως θα ανάψεις"  είπε έχοντας τον ίδιο ακριβώς ψυχρό τόνο στη φωνή του

"Θέλω να φύγεις αμέσως από το δωμάτιό μου δεν έχεις καμία δουλειά εδώ!" Ο θυμός της ,χρωμάτισε με τρέμουλο τη φωνή. Αισθάνθηκε ένα άγγιγμα στο ώμο και άθελά της βουρκωσε "Δεν έχεις καμία δικαιοδοσία για να με ακουμπάς Τζέικ... Σιχαίνομαι και εσένα και τα χέρια σου. Αν δεν φύγεις θα βάλω τις φωνές!"

"Ξένος; Αυτό είμαι για σένα;"

"Ναι...Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο" ο Τζέικ την απελευθέρωσε , η όραση της συνήθισε στην ατμόσφαιρα και κάνοντας ένα βήμα  πίσω τον είδε πιο καθαρά. "Και τώρα φύγε όπως ήρθες. Έχεις σπίτι και είμαι σίγουρη πως θα σε περιμένουν. Εμείς οι δυο πάντα μαλωναμε. Δεν καταλαβαίνω το λόγο που τρυπωσες στο δωμάτιο μου!"

Ο Τζέικ σαν απάντηση άπλωσε τα χέρια του και την έπιασε από τη μέση.

"Ρίχνω  το κεφάλι μου στη πυρά αλλά αξίζει σωστά;..." της ψιθύρισε και βρίσκοντας το άνοιγμα της πετσέτας, γλίστρησε από την εσωτερική πλευρά τα χέρια του και άγγιξε το δέρμα της.

"Τι- τι κάνεις;...." τραυλισε η Κάρλα

"Σε διεκδικώ..." απάντησε και βάζοντας ελάχιστη δύναμη τη σήκωσε σαν πούπουλο. Τη γύρισε κόντρα στο τοίχο και πλησίασε στο πρόσωπο της τόσο όσο έπρεπε αφήνοντας μια ίντσα  να χωρίζει τα χείλη τους. Η Κάρλα δεν είχε λέξεις και όσες έφταναν στη γλώσσα, σταματούσαν και πάλευαν για το ποια θα κυριαρχήσει για να βγει προς τα έξω.

Ένιωθε το κορμί του να πιέζει το δικο της, τη πετσέτα να πέφτει και την ανάσα του να σκάει σαν πυροτέχνημα στο πρόσωπο της ,μα εκείνη άρχισε απλά να κλαίει....

Δεν χρειαζόταν να ειπωθεί τίποτα από τη πλευρά της για να καταλάβει ότι η μικρή του ζήλεψε... παραδεχομενος το συναίσθημα, αποδέχθηκε  τόσο το ρίσκο όσο και τις επιπτώσεις του.

"Δεν πήγα μαζί της στο ορκίζομαι..." ψέλλισε αγγίζοντας τα χείλη της. "Ούτε μαζί σου μπορώ να πάω όμως...Δεν ξέρω αν καταφέρω να γίνω ο άντρας που σου αξίζει μικρή. Μεγαλώσαμε μαζί σε ένα περιβάλλον γεμάτο ως επί το πλείστον από άγονα συναισθήματα για τη γενιά μας. Εγώ πρώτος ορκίστηκα πως αν σε πείραζε κανένας θα τον σκότωνα. Καταλαβαίνεις πως νιώθω;" εκείνη κούνησε μέσα στο κλάμα το κεφάλι της. Ο Τζέικ κατέβασε τα χέρια  στα  οπίσθιά της, την κράτησε σφιχτά και γυρίζοντας την ξάπλωσε στο κρεβάτι. Το άγγιγμα του στο γυμνό της κορμί της χάριζε  ένα αρκετά οικείο συναίσθημα όμως παρόλα αυτά εκείνο το τσίμπημα στη καρδιά από την εικόνα που ειδε νωρίτερα δεν έλεγε να φύγει. Εβγαλε τα ρούχα του και μένοντας με το μποξερακι ξάπλωσε δίπλα της.