Człowiek w masce

41

Otwieram oczy. Prawie w ogóle nie spałam. Jestem koszmarnie zmęczona i nie wiem co mam robić dalej. Nie mogę ciągle tu mieszkać, bo w końcu mi się skończą pieniądze. Nie mam ani telefonu, ani mapy. Może ta dziwna kobieta będzie mieć?

Ubieram się i schodzę na dół. Pusto, ale na ladzie leży plik turystycznych mapek. Biorę jedną i się jej przyglądam. Na drugim końcu miasta jest dworzec autobusowy, a przy nim kafejka internetowa. Świetnie. Czyli będę mogła sprawdzić gdzie dokładnie jestem i gdzie jechać dalej.

Wracam do pokoju i pakuję walizkę. Jem bułkę z dżemem, batona i popijam wodą. Kładę klucz na ladzie w recepcji i wychodzę z hostelu.

Idę według mapy pustymi drogami. Na chodnikach stoją stare zakurzone samochody i poprzewracane rowery. Miasto wygląda na niezamieszkane. Przechodzą mnie ciarki. Zatrzymuję się przy kinie. Z banerów wynika że grają, a raczej grali filmy sprzed trzydziestu lat. To miasto wygląda jak z lat 80- tych.

Docieram do owego dworca. Budynek można powiedzieć, że jest zabytkowy i oczywiście świeci pustkami. Rozglądam się za kafejką. Jest. Wchodzę do środka. Przy jednym z komputerów siedzi ta sama kobieta co z hostelu i sklepu, tylko jest inaczej ubrana. Może są trojaczkami?

-Dzień dobry- mówię.

-Trzeci komputer jest wolny- odpowiada i podaje mi karteczkę z hasłem.

Siadam przy trzecim stanowisku, wpisuję hasło i szukam wiadomości o tym miasteczku. Nie mogę niczego znaleźć. Jakby ono nie istniało.

Zaraz coś jest nie tak. Obraz na komputerze mi się rozmazuje. Przecieram oczy, ale nadal niczego nie widzę. Pewnie monitor jest uszkodzony.

Wychodzę z kafejki i idę na dworzec. Szukam rozkładu jazdy. Podchodzę to wielkiej tablicy, ale nie mogę jej przeczytać. Jakbym straciła tą umiejętność. Przypominam sobie hostel. Nie pamiętam żebym widziała jego nazwę. Wyciągam z walizki paczkę herbatników. Nie ma nazwy. Jest tylko żółte gładkie pudełko. Zaraz. Podobno człowiek traci umiejętność czytania, gdy jest we śnie...

Zrywa się wiatr...