Σώζοντας τη Νεφέλη

ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

H Νεφέλη βρισκόταν μπροστά μου με ένα λευκό μακρύ φόρεμα. Δεν μιλούσε καθόλου. Το χαμόγελο και η παιδική της αθωότητα είχαν χαθεί. Τα μάτια της είχαν πάρει κι αυτά ένα αργυρόλευκο τρομακτικό χρώμα. Το μόνο που θύμιζε τη Νεφέλη ήταν το σώμα της. Τα μάτια μου άναψαν αστραπιαία. Ένιωθα τα πόδια μου πολύ βαριά για να τρέξω, τα χέρια μου ήταν νεκρά για να την αγγίξουν ή να στραφούν εναντίον της. Αυτή όμως ήταν έτοιμη να επιτεθεί. Σε κλάσματα δευτερολέπτου πετούσε προς τα πάνω μου με ένα περίτεχνο σπαθί. Ήταν σμαραγδένιο και έλαμπε με ένα δυνατό πράσινο φως. Ξεκινούσε από δύο βάσεις οι οποίες ήταν τυλιγμένες σχηματίζοντας αλλού μεγάλους και αλλού μικρότερους κόμπους και κατέληγε σε μια μυτερή και κοφτερή μύτη. Ήταν σαν ένας τεράστιος σταλακτίτης.

Δεν θα μπορούσα ποτέ να πληγώσω τη Νεφέλη ή όποιον άλλον μπορεί αυτή ν' αγαπούσε. Το ήξερα πως δεν θα μπορούσα ποτέ να της χαρίσω όλα όσα της άξιζαν. Ήταν τόσο έξυπνη και ώριμη για την ηλικία της κι εγώ φαινόμουν τόσο παιδί και ανώριμος μπροστά της.

Ήξερα πως δεν θα διάλεγε ποτέ εμένα και αυτό συμβόλιζε το περίτεχνο σπαθί. Πλεγμένο από δύο έρωτες ίσως και περισσότερους. Έρωτες που θα με πλήγωναν, έρωτες πιο κατάλληλοι για αυτήν απ' το δικό μου. Η Νεφέλη πεταγόταν προς τα πάνω μου για να με διώξει από τη ζωή της. Ίσως να ήθελε να μου το δείξει με τον Paul εχτές. Τον άφησε να της κρατά το χέρι και να τη φιλήσει σχεδόν μπροστά σε όλους. Δεν θα έπρεπε να μπω καν στον κόπο να την ερωτευτώ, να την κάνω να κινδυνεύσει να με ερωτευτεί κι αυτή χάνοντας όσα θα μπορούσαν να της προσφέρουν άλλοι πιο κατάλληλοι από εμένα.

Ξύπνησα με μια μανιασμένη οργή και τα μάτια μου ακόμα μέσα στις φλόγες. Δεν είχα ιδρώσει όπως συνέβαινε έπειτα από τους περισσότερους εφιάλτες μου. Η αναπνοή μου ωστόσο συνέχιζε να είναι κοφτή και γρήγορη.

Ήταν 7:00 το πρωί. Αν είναι δυνατόν! Ημέρα Σάββατο! Όσο κι αν ήθελα μετά δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ. Κάθισα δίπλα στο παράθυρο κοιτάζοντας επίμονα έξω. Ήλπιζα κάποια στιγμή να κουραστώ και να πέσω να με πάρει και πάλι ο ύπνος.

Τι στο καλό μου συνέβαινε; Είχαν αρχίσει να με τρομάζουν όλα αυτά τα περίεργα πράγματα που λάμβαναν χώρα τον τελευταίο καιρό. Η φωτιά, έπειτα στην παραλία με τη Nicole και τη Νεφέλη. Δεν μπορούσα να αποφασίσω αν όλα αυτά ήταν απλά στο κεφάλι μου, ένα όνειρο μια σκέψη, ή είχα αρχίσει να τα χάνω.