Sevdiğim

2. kalp kırıklığı

O olamaz degilmi lütfen biri şuan bana desinki hayal görüyosun bunların hepsi bir rüya uyanicaksin sorun değil  hersey bir yalan inanma gercek degil.

Bekledim ama hiç bir şey rüya değildi hersey gerçekti şuan önumde benim onu görebileceğim ama onun beni göremeyeceği bir uzaklık vardı aramızda ve tekrar kalbime hançerler saplandı artik dayanamıyordum herşey bitsin istiyordum.

Kısık bir sesle sadece benim ve etrafimdan geçen bir kaç kişinin duyabileceği şekilde'Anne!' Dedim
Sasirmistim oma ondan öte kızgındım
Tamam biraz saf olabilirim ama asla gerizekalı degilim annemin doğum kontrol kapısın önünde napabilirdiki
Bu nu anlamicak kadar saf salak değildim herşey gözümün önünden film gibi hızlıca geçti ben düşünmeye başlamıştım anlamaya başlamıştım.

'Bağırma çocuklar uyanacak'
Bağrışmalar sayesinde gözlerimi hafifçe araladım yavaşça yataktan kalkıp salona doğru yürüdüm kapi aralıktaydi ıçerde isik yaniyordu  ve aralık kapının
Içeri ışık sızıyordu hafifçe kapıyı ittirip içeriye baktım yerde cam kırıkları babam koltukta basını assagiya egmis elleriyle saçlarını tutuyordu ve sıkıyordu ne olduğunu tam anlamamıştım

'Bak ben o-özür dilerim senle olmuyo artik sıkıldım hergün iş iş tek başıma 3 çocuğa bakıyorum ben sen bu nedemek biliyormusun? Ama tabi bilemezsin çünkü sabahtan akşama kadar çalışıyorsun ve bir telefona bile cevap vermiyorsun çok mu zor nerden bilicem kizlarla surtmedigini
Sana güvenmek istiyorum sana inanmak istiyorum ama yapamiyorum...'

Kaslarımı çatarak neler olduğunu anlamaya başladım ama her zamanki kavgaları diyip kendimi kandırdım.

Babam hızlıca aygi kalkıp annem kötü bir şekilde bakti sonra annemin karnına doğru baktı ama anlamamıştım gözleri kan çanağı olmuş babam konuşmaya başlamisti o gözleri iyi tanırdım her nekadar sinirli olsada hem kırgın hemde üzgün bir bakıştı onlar ama neye bu kadar kırıldın baba.

'Tamam gidicem madem bana güvenmiyorsun madem bana inanmıyorsun madem artik beni sevmiyosun ozaman bana 'o' kalpte yer yok demektir çocukları seviyorum kızlarımı oğlumu ama senide seviyirum.'
Babam ağlıyordu onu ilk defa ağlarken görüyordum ve benimde içim burkulmustu her zaman yanımda ne zaman ağlasam ne zaman gülşen her zamn elimi tutan adam beni bırakmıştı vazgeçmişti bende beni öylece  bırakıyordu kırılmıştım ona kızmıştım.

'Ama senn beni sevmiyosun gidicem hayatınızdan çıkıcam çocuklar sordugunda her zamanki bahanelerinden uydurursun yada gittiğimi soylersin
Bu bir elveda degil geri gelicem
Umarım geldiğimde azda olsun kalbinde bana yer olur belki bir sende benim seni sevdiğim kadar beni seversin'
Annem sahte bir şekilde güldü kısaydı sanki kalpleri bir birlerini bırakmak istemiyorlardı ama onlar kalplerini susturmuş sanki mantıklarıyla hareket ediyorlardı. Annem
'Umarım'
diyip gözünden yaşların dökülmesine izin verdi ben napicagimi bilmiyordum sonra kapıdan 'pat 'diye bir ses geldi babam gitmişti ben şimdi napicam nasıl yasicam anneme kızgındım şurda gül gibi geçinip giderken babamı bukadar kizdiricak napmisti yada babam  ne yapmıştı?

Düşünemiyordum kafam bom boş napicagimi ne diyeceğimi bilmiyordum sadece odama gidip ağlayacaktım ben hep yalniz ken aralayan bir kızdım asla bir başkasının yanında ağlamazdım çünkü bu bir zayiflikti ve ben yeterince zayıftım daha fazlasını kaldiramayabilirdim. sustum ve sadece gözlerimin akışını hissettim...