Kidnapped

deel 35.

Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst en snik.
Hij verluistert rust gevende woordjes terwijl hij met zijn hand door mijn haar gaat. Ik ontspan al wat meer.

~

Na een tijdje heb ik pas door dat de rest van de jongens al weg zijn.

"Kom, we gaan naar binnen. Het is koud hier buiten." Zegt Rafael.

Ik zucht en knik.
We staan op en we lopen richting de deur. Hij heeft een arm om me rug geslagen en duwt me zachtjes vooruit.
Wanneer we bij de deur zijn sta ik stil. En neem nog een grote hap frisse lucht.

En dan loop ik door de deur. Raf doet de deur vervolgens achter zich op slot.

ik kijk naar voren en zie Josh praten met Joey. hij kijkt heel geïrriteerd. hij kijkt opzij en kijkt me recht in mijn ogen. hij kijkt nu nog bozer en komt op mij afgestapt. ik slik. Wanneer hij bij me is pakt hij stevig mijn arm vast. 

"Josh, laat haar nou."hoor ik Raf zeggen. "hou je bek" reageert Josh Boos en hij sleurt me mee de gang over.

En vervolgens trekt hij mij de trap op.
"Auw.. Josh stop je doet me pijn." Hij trekt expres harder aan me arm.

Wanneer we bij een deur zijn die ik zo gauw niet herken maakt hij hem open. Hij duwt me de kamer in en ik val op de grond.
Nu ik om me heen kijk, herken ik de kamer. Dit is de kamer waar ik eerst zat opgesloten.

Josh loopt de kamer in en smijt de deur achter zich dicht. Ik slik en sta snel op. Hij komt weer op me afgestapt en ik zet snel weer een paar stappen naar achter tot ik de muur raak.

"Watte hel was jij van plan!!" Roept hij naar me.
"Ontsnappen, wat denk je anders!"
Hij snuift boos. "En dan wanneer het niet lukt besluit je jezelf neer te schieten!"

"Ja, alles beter dan hier!" Roep ik in zijn gezicht. Dan slaat hij me hard op mijn wang. Ik grijp naar me wang en kijk van hem weg.

"Hoe ben je aan de gun gekomen Livia?" Probeert hij normaal te zeggen
Maar ik hoor de woede in zijn stem.
Ik zwijg en blijf zijn blik ontwijken.

Hij pakt mijn kin stevig vast en draait me naar hem zodat ik hem aan moet kijken. "Waar heb je het vandaan." Sist hij.

"I..in je laatje van je bureau.." zeg ik zacht, bang voor zijn reactie.

"Waag het! Om ooit nog eens een keer in je hoofd te halen om je zelf te vermoorden!"
"Zolang ik hier ben zou die gedachte nooit verdwijnen!"  Schreeuw ik.

Zijn ogen staan op vuur. Hij duwt me hard op de grond. Ik kruip verder van hem weg.

"Ondankbaar kind!" Schreeuwt hij terwijl hij me hard tegen mijn zij en rug trapt. Ik kreun en maak me zelf klein. Wanneer hij stopt hou ik me nog steeds klein. Ik tril. Ik ben bang.

Er lopen een paar tranen over mijn wangen. Ik voel een hand om me arm die me omhoog trekt.
Ik sta nu weer oog in oog met Josh.
Hij grijnst.
"Je weet dat ik waarschuwing nummer 3 was hé."
Ik slik.

Daar had ik niet over nagedacht..

Hij duwt me aan de kant en loopt vervolgens langs me de kamer uit.
Ik zucht. En ik voel ineens alle pijn naar binnen stromen.

Ik kreun pijnlijk en strompel naar het matrasje dat in de hoek ligt. Ik ga er op zitten en leun tegen de muur.
Het is stil. Heel stil. En heel donker. Ik ben echt alleen.

...

Heyy mensjes

Deel 35!!!❤️

VOTE

COMMENT

FOLLOW

BYEEEEEE ❤️🌈⚡